Waarom ben ik jezuïet geworden? (2/6) "De geloften"

Bart van Emmerik sj

Geloften - het is iets dat je moet léven. Na vijftien jaar denk ik: wat wist ik er in het begin van? Geen barst! Maar toch had ik er een intuïtie van dat het goed was! Wat voor mij een waarborg was, was dat er jezuïeten waren die hele gelukkige, vervulde, bewogen, normale mensen waren - die mensen ook graag zagen. Dat was voor mij een teken: hé, dat is dus mogelijk...

Als jezuïet leef ik, zoals alle religieuzen, vanuit de geloften van celibaat, armoede en gehoorzaamheid. Er zijn dus drie geloften, maar het gaat toch over één zelfde grondhouding! Het zijn geen geloften van zuurpruimerij, zo van “ik zie van allerlei leuke dingen af”. Ik ben ooit begonnen aan een economische opleiding, maar dat was het duidelijk niet. Ik was op zoek naar vervulling. Ik vroeg me af: wat wil ik nou met mijn leven? Wat vervult me, maakt me gelukkig?

Ongehuwd leven, celibaat, is een manier om van mensen te houden, je met ze te verbinden - niet van het áfzien daarvan. Ook met mensen die ik niet zelf uitkies, maar die op mijn weg komen. En je daarin ook door God gedragen weten.

Religieuze armoede betekent: mijn leven in materiële maar ook in geestelijke zin eenvoudig maken. Zodat ik me ervan bewust word wat de werkelijke rijkdom van mijn leven uitmaakt. Afstand doen van ideologieën, vooroordelen, snelle oplossingen. Maar ook kiezen voor soberheid, delen wat je hebt.
Religieuze gehoorzaamheid - misschien is dat wel de moeilijkste gelofte voor deze tijd, niet de architect zijn van je eigen leven. Niet krampachtig vasthouden aan wat jij wilt en vindt. Dat vraagt openheid en beschikbaarheid van ons. En vertrouwen in elkaar.