Allen barbaars?
“We
reizen snel en we stoppen zelden. We luisteren naar fragmenten. Nooit naar het
geheel. Schrijven doen we op onze telefoon. We trouwen niet voor altijd. We
kijken naar filmen zonder de bioscoop binnen te gaan. We beluisteren
voordrachten online eerder dan boeken te lezen. Heel deze wijze van in het
leven staan zonder wortels en zonder gewicht brengt een leven voort dat ons uiterst
aantrekkelijk en zinvol lijkt. Alles is te vinden aan de oppervlakte. Ook de
zin wordt daar geschreven.”
Deze cultuuranalyse las ik in een
artikel van een Italiaans journalist (Alessandro Baricco). Hij beschouwt deze
evolutie helemaal niet als negatief en ziet heel wat positieve aspecten in de
komst van wat hij noemt de “barbaren” (waartoe hij ook zichzelf rekent).
Zelf herken ik heel wat van die
lapidaire beschrijving van onze postmoderne werkelijkheid. Waar ik hem niet
volg is zijn claim dat de zin voortaan niet meer te vinden is in de diepte,
maar wel aan de oppervlakte (oppervlakkigheid).
Zozeer als er een evidente aantrekking uitgaat van de oppervlakkigheid, zozeer
is de voldoening die ze kan verschaffen eveneens oppervlakkig en vluchtig
De grote uitdaging lijkt me om binnen
onze versplinter(en)de cultuur toegangspoorten te leren ontdekken naar de
diepgang van de innerlijkheid. Daar is volheid van leven te smaken die rijkdom
en voldoening te bieden heeft die de oppervlakkigheid snel doorprikken.
.jpg)
Reacties