Ieder die trouw probeert te bidden, zal niet alleen vertroosting ervaren, maar ook het tegendeel. Dorheid, duisternis, verwarring, onrust, zich aangetrokken voelen tot lage en minderwaardige dingen; of ook een innerlijke leegte, saaiheid, volledig gebrek aan concentratie. De eerste raad in deze situatie is heel moeilijk, nl. niet opgeven en zelfs niet de gebedstijd inkorten. Die raad gaat lijnrecht tegen mijn gevoelens in. Want wat ik ervaar is nu precies dat het allemaal geen zin heeft! En dan toch trouw blijven!! Dat is echt heel moeilijk. Maar ook heel wezenlijk. Behalve dit trouw zijn moet ik me toch ook wel een paar vragen stellen: 1. Ben ik misschien te moe? Dan moet ik voor het gebed eerst wat uitrusten, anders is het vechten tegen de bierkaai. 2. Kan het zijn, dat ik God iets weiger, wat Hij duidelijk van mij verlangt? Daar hoef ik echt niet lang over na te denken, want ik weet heel goed dat ik een bepaald iets moet doen of juist ...
Reacties
Blijkbaar snap ik het niet helemaal😂
Ik ben niet alleen hierin. Het komt nog wel voor dat buren vragen waar iemand is gebleven, opgeruimd naar een tehuis: hij of zij VIEL, eenmaal op hun nieuwe plek vallen ze nog vaker, niet gewend.
Bij de rijken gaat het om de erfenis.
DAAR MAG JE EEN GRONDIGE AFKEER VAN HEBBEN.
Vreemd dat mensen hun leven beëindigen? Dat is het onrechtvaardigste dat ik heb meegemaakt: 2 zijn van verdriet gestorven, nr. 3 is er slecht aan toe.
IK HEB ER NIETS MEER OVER TE ZEGGEN.
Handelingen 10: 34,35.