Is Jezus levensvatbaar in onze samenleving?
De voorbije weken heb ik met stijgende verbazing de
Jezus-trilogie van John Coetzee gelezen. Hoe breng je het voor elkaar: een
fundamentele reflectie over "Jezus, hier en nu" zonder ook maar
éénmaal zijn naam te noemen.
Ik schreef een recensie van deze intrigerende romans
van nobelprijswinnaar Coetzee voor Ignis. Je kan ze hier lezen.
Hier heb je het eerste stukje:
Nooit hebben romans
mij zo geïntrigeerd als deze Jezus-boeken van Coetzee. Ze vertellen het verhaal
van een jongetje, David. David is een blijkbaar ouderloze kleuter. Hij wordt
toevallig opgevangen door Simon, een wat oudere man, tijdens de bootreis naar
hun nieuwe thuisland. Na verloop van tijd vindt Simon een soort moeder voor het
kind, Ines. Alle drie zijn ze vluchtelingen. Het is niet duidelijk waarvoor ze
op de vlucht zijn. Het vluchten lijkt een structureel gegeven dat als een rode
draad door het hele verhaal is geweven. De relatie tussen de surrogaat-ouders
en David verloopt moeizaam. Er is veel goede wil. Toch lukt het niet
echt. De opvoeding van het kind is een onmogelijke zaak.
Uiteindelijk sterft David, op 10-jarige leeftijd. De doodsoorzaak is
mysterieus. Het lijkt er op dat het kind niet ontvangt wat het nodig heeft om
voluit te kunnen leven. Het land en de cultuur waarin hij zijn korte
leven doorbrengt lijken sterk op wat wij kennen. Tegelijk hebben ze iets
onwezenlijk. Het functioneren van die samenleving komt vertrouwd over. Toch
krijg je als lezer een steeds meer vervreemdend gevoel naarmate het verhaal
zich verder ontwikkelt. Lees hier het vervolg.
Reacties
Nee, niets voor mij. Sorry.