Vergeving en het sacrament van de verzoening - kwaad en vergeving (8/8)
Als onze
liefdesverhouding tot God en die tot de medemens in elkaar zijn ingebouwd (het
1e en het 2e gebod), dan zijn ons schuldbesef en de
stappen die wij zetten naar vergeving naar God en naar een medemens dat ook. Die
moeilijke stap naar verzoening zet Jezus altijd met ons. Dat is eigenlijk het sacrament van de verzoening. Jezus overbrugt met mij de afstand die mij, door
mijn zelfgerichtheid, van mijn medemens en van de Vader verwijderd houdt. Hij
daalt met mij af in de hel van mijn eenzaamheid, daar waar mijn zelfbeslotenheid
mij gevangen houdt. Hoe diep ik ook verval, Hij is daar. Dat is zijn
menswording in mij.
Aan zijn
hand kan ik altijd terug de berg op, naar het huis van de Vader en van mijn
naaste. Alleen zijn onvoorwaardelijke liefde zal me werkelijk vrij maken van al
wat mij op mezelf teruggeplooid houdt.
Een anonieme jezuïet
Reacties
Wie moet je vergeven als je geen tijd hebt voor elkaar, alleen IK besta.
Met een bocht lopen we om elkaar om. Lijkt op de lepra patiënten vroeger en nu: gewoon uitsluiten. Vergeven vraagt contact.
Telefonisch biechten.
. Volgens mij mag dat niet eens. Zou alleen maar kiezen voor een priester die mij goed kent. Voor vergeving is het een goede zaak om weer in Zijn Liefde te komen.
Hierna de tekst :
'Ik hoor het mijn moeder nog vertellen, reeds oud geworden en terugblikkend op haar leven: "Willem, wat hebben ze ons vroeger allemaal wijs gemaakt. Wat heeft de kerk en vooral meneer pastoor ons leven beperkt en wat hebben we er als makke schapen achteraan gelopen. Wat hebben ze ons bang gemaakt Willem voor de duivel, en voor eeuwig branden in de hel, als we niet leefde zoals het ons werd voorgezegd. God zou streng optreden tegen mensen die zich daar niet aan hielden. De weinige vrije tijd die we hadden, na hard labeur, zaten we in de kerk of in de biechtstoel om vergeving te vragen voor, naar men ons had gezegd, ons slecht en zondig leven. Het was geen leuke tijd Willem vol met frustratie en schuldgevoelens omdat het ideale leven, waarmee we de hemel konden verdienen, eigenlijk niet haalbaar was. En dan Willem, dan zeggen ze mij dat die strenge en straffende God niet bestaat en moet ik vaststellen dat ze ons ordinair, simpelweg een wortel hebben voorgehouden. Als ik sterven ga hoef ik niet bediend te worden en mijn afscheidsviering kan in de aula bij de begrafenisondernemer, en hoeft voor mij zeker niet in de kerk"... En zo geschiedde...
Adieu droom van mijn moeder van de hemel met zijn gouden lepeltjes en zijn rijstepap. Alle ontbering, offers die gebracht werden en boetedoening hebben tot niets geleid... Dat hakt er behoorlijk in... en het beroerd me nog steeds...'
Het een helpt het andere, zonder verzoening is er geen huwelijk.
Vooral bij zware crisissen die men in alle liefde wil oplossen ervaar je het sacrament van de verzoening, de wil en het verlangen om te vergeven, om vergeven te worden,..., om samen 'de berg op te gaan', niet alleen: je ervaart dan de 'hand' die je leidt naar een oplossing, je ziet uit naar de wederzijdse liefde; je wil het sacrament van het huwelijk versterken voor je partner, jezelf, God.
Als je gelooft in het sacrament van het huwelijk en in het sacrament van vergeving/verzoening weet je dat het kan, hoe zwaar de crisis ook is.
Je weet dat je er niet alleen voor staat.
Verzoening is echter niet alleen vergeven maar ook de vergeving aanvaarden.
Indien de vergeving die je ten volle geeft niet aanvaard wordt door de partner voelt dit aan alsof je hand is losgelaten, je blijft achter met het sacrament, je blijft achter met de sterke wil van verzoening, je blijft eenzaam achter onderaan de berg, het voelt aan als van die berg geduwd te zijn.
Waar is Jezus/God op dat moment?
LB
Ze had heel veel meegemaakt.
Ze had een kleinkind verloren bij een ongeluk; Katleentje was amper vier jaar oud.
Door het enorme verdriet is mijn vader enkele jaren later gestorven aan een hartaderbreuk.En mijn broer is door het verlies van zijn dochtertje gestorven aan een drankprobleem...ook van verdriet.
Ze zei me ooit na het ongeluk:Zou je broer nog geloven...
Ze had in het kerkkoor gezongen, heel katholiek.
Maar ik blijf geloven...hoop, God,geloof, liefde.
Ik heb het meegekregen van mijn ouders, mijn broer ondanks alles...
En het geeft een houvast in je leven...