Van Jezus houden, hoe doe je dat? Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor deze zondag

Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag.

13e zondag door het jaar A

2 Kon. 4, 8-11.14-16a             Ps. 89              Rom. 6, 3-4.8-11                    Mt. 10, 37-42

Ouders worden geacht evenveel te houden van elk van hun kinderen. De praktijk leert dat dit niet altijd makkelijk is. Als dat niet lijkt te lukken, kan dat pijn doen. Zowel voor de ouder als voor het kind. Toch is het mogelijk. Hoe verschillend kinderen ook zijn, je kan op gelijkwaardige wijze houden van elk kind.

Zonet hoorden we Jezus een krasse uitspraak doen: Wie vader of moeder meer bemint dan Mij, is Mij niet waardig; wie zoon of dochter meer bemint dan Mij, is Mij niet waardig. Hoe moet je dit begrijpen? Doet Jezus hier als een kind dat zich vergelijkt met zijn broer of zus? En dan is er nog iets heel anders. Je moet dit maar durven zeggen over jezelf. Jezus vergelijkt onze relatie met Hem immers met de relaties die de meesten onder ons het meest dierbaar zijn: die met je ouders en die je met kinderen. Hij had er nog kunnen aan toevoegen de relatie met je man of je vrouw. Wat zou Jezus ons hier willen zeggen? Is het überhaupt mogelijk om zoveel van Jezus te houden? En zo ja, hoe doe je dat dan?

Om te beginnen kunnen we vaststellen dat Jezus niet vraagt om méér maar om evenveel van Hem te houden als van ouders en kinderen. Door deze vergelijking te maken, geeft Jezus ons alvast de boodschap dat het gewoon mogelijk is om met Hem een soort van liefdesband uit te bouwen. Een liefde of vriendschap die niet vrijblijvend zijn. Het gaat over meer dan sympathiek, interessant of leuk. Wat Jezus vraagt is een existentiële verbondenheid op het allerdiepste niveau. Die vorm van intimiteit met Jezus is voor de christen  meer dan zomaar een mogelijkheid. Het is een wenselijk en eigenlijk noodzakelijk perspectief waarvoor we ons dienen open te stellen.

Hoe breng je dat dan tot stand, die affectieve band met Jezus? Is dat een keuze, een kwestie van hard genoeg op je tanden bijten of nog iets anders? De eerste lezing geeft ons hier een belangrijke aanwijzing. We hoorden daar een ervaring van de profeet Elisa. Elisa wordt op zijn reizen steevast, zomaar, uitzonderlijk goed ontvangen door een vrouw. Elisa is zo geraakt door de goedheid van die vrouw dat er als antwoord, ook zomaar, een golf van goedheid van hem uit naar die vrouw ontstaat. Liefde roept liefde op.

Zo gaat het ook in onze relatie met Jezus. Onze liefde naar Hem toe is in de eerste plaats een antwoordliefde. Zoals God de Vader ons het eerst heeft liefgehad, is het ook steeds Jezus die als eerste naar ons toekomt. Onze liefde voor de Heer zal spontaan groeien naarmate wij ons meer openstellen voor zijn liefde. Het is omdat een mens kan ervaren dat Jezus van hem of haar houdt dat de liefde voor Hem kan ontstaan en sterker worden. Dit kan gebeuren doorheen gebed, liturgie en sacramenten, doorheen andere mensen en de meest diverse ervaringen. God’s liefde is immers onafgebroken werkzaam in alle mensen en in alle dingen. De grote uitdaging is daarom te onderscheiden hoe, waar en wanneer die goddelijke genade zich aan elk van ons wenst mee te delen. In dezelfde mate als wij ons daar ontvankelijk weten voor te maken, zal onze liefde voor de Heer kunnen groeien en bloeien.

En wat dan als je het moeilijk hebt om te houden van je kinderen of ouders? Ben je dan God’s liefde onwaardig? God houdt van elk van ons.  Niet omdat we dat verdienen of omdat we het zo buitenwoon goed doen. Zijn liefde is onvoorwaardelijk, niettegenstaande onze gebreken, botheid of lichtzinnigheid. Naarmate we meer ontvankelijk worden voor Gods liefde, kan het mogelijk worden om voorzichtig toch te gaan houden van kinderen, van ouders en andere mensen waar je het moeilijk mee hebt. Ook als zij onze liefde niet beantwoorden of zij ons gekwetst hebben. Gods liefde is genezend en maakt onmogelijke dingen mogelijk. Gods liefde zet in beweging, ook in richtingen die definitief gesloten lijken.