Prechristelijk
Het is bijna een gemeenplaats geworden om onze cultuur te bestempelen als “post-christelijk”. Ook onder christenen.
Vanuit socio-cultureel of historisch perspectief is er van alles te zeggen voor een dergelijke analyse. Ook al vraagt die heel wat nuancering.
Vanuit gelovig perspectief is een dergelijke omschrijving evenwel problematisch. Het impliceert immers dat de blik in de eerste plaats gericht is op het verleden en niet op de toekomst.
Amadeo Cencini, een Italiaans pastoraaltheoloog schrijft hieromtrent het volgende:
“Het gaat om de manier van kijken naar de realiteit, ook de pastorale realiteit, waar deze niet langer in een postchristelijke maar in een prechristelijke logica gezien wordt. Eerst moeten we overtuigd zijn dat we een prechristelijk tijdperk beleven, niet een postchristelijk. … Het vraagt de innerlijke beschikbaarheid om iets op te bouwen en niet alleen te bewaren of beschermen wat al verworven is.
Het vraagt vooral de moed voor een nieuwe evangelisatie zowel van wie het geloof van weleer verloren heeft als voor wie nog niet genoten heeft van het geschenk van het geloof. En dat, zoals Benedictus XVI zegt terwijl hij Johannes Paulus II citeert: “omdat we kunnen en mogen geloven ... dat God een nieuwe lente aan het voorbereiden is voor de christenen. (Redemptoris Missio, 86)”
Reacties