"Als ik mijn vrouw niet meer herken mogen ze mij euthanaseren" - Marc Desmet sj, palliatief arts
Marc Desmet sj is jezuïet en palliatief arts. Sinds 23
jaar staat hij, als arts, mensen bij in de laatste fase van hun lijden. Marc
is er zich bewust dat hij werkt op een grensgebied. En dat het belangrijk is
dat op het grensgebied van het
levenseinde gewerkt en gedacht wordt vanuit het Evangelie. In de grootst
mogelijke openheid. Zijn laatste boek “Euthanasie:
waarom niet” is de neerslag van deze ervaring en reflectie.
In deze serie publiceer ik een aantal
uittreksels, geselecteerd door Marc Desmet sj zelf.
Euthanasie: waarom niet? Marc Desmet
sj, Lannoo, Tielt, ISBN 978 94 014 2666 4, 320 p., 19,99 €
Als ik mijn vrouw niet meer herken
mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
NUANCE:
Bij dementie zijn er een aantal vergeten dimensies. Die maken euthanasie
complexer dan je denkt, en dementie misschien ook wat mooier dan je vreest.
(p. 182)
Pro memorie
Lijden aan dementie betekent een grote schok in het leven van de
zieke en zijn naasten, niet het minst bij personen met dementie op jonge
leeftijd. Men ondergaat veel negativiteit en komt terecht tussen een voorbije
wereld en een toekomstige chaotische wereld. Soms leidt dit tot situaties van
ondraaglijk lijden die moeilijk te controleren zijn. Mensen dekken zich hier
tegen in met wilsverklaringen.
Dit roept een aantal fundamentele problemen op zoals het respect voor
het ‘huidige zelf’ dat de dementerende geworden is. In feite verschuiven we
zo van euthanasie naar levensbeëindiging op verzoek van ‘een ander’, namelijk
het ‘vroegere zelf’, of de persoon die de wilsverklaring aanbrengt, of de
behandelende arts zelf in samenspraak met het multidisciplinair team en
familieleden.
Maar in heel deze quasi onoplosbare juridisch-ethische complexiteit
schuilt mijns inziens een uitnodiging om anders naar personen met dementie te
kijken. Zij voeren ons naar vergeten invullingen van waardigheid, vrijheid,
geluk, geheugen. Zij blijven mensen met een verhaal dat we aan hen kunnen
teruggeven en zo de draad herstellen die mogelijks door de schok was
afgeknapt.
Vooral nodigen zij ons uit om vanaf het begin hun veerkracht niet
te veronachtzamen, en hen niet enkel in termen van verlies te benaderen maar
ook van verandering. Zo zijn ze niet zelden gevoeliger geworden voor
schoonheid, vandaar het belang van muziektherapie. (pp.210-211)
Mijn
vadertje
In de living van een van mijn zussen
staat een vleugelpiano. Ik speel ‘Lady Madonna’ van de Beatles op de piano.
Plots zie ik mijn vader, die je de laatste jaren niet meer aan het lachen
krijgt met zijn uitdrukkingsloos gezicht, lachend naast de piano dansende
bewegingen maken. Muziek vermag wat vragen – ‘Lach toch eens’ – niet gedaan
krijgt.
|
Reacties
Dankjewel.
Ik zet het op papier.
2.Als ik mij extreem eenzaam begin te voelen mogen ze mij euthanaseren.
Ik zet het op papier.
3.Als ik niet genoeg financiële middelen meer heb om mijn rekeningen te betalen mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
4.Als ik in mijn leven lichamelijke beperkingen begin te krijgen mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
5.Als er nog meer terreuraanslagen komen in Europa mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
6.Als ik werkloos word mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
7.Als ik psychisch te lijden heb mogen ze mij euthanaseren. Ik zet het op papier.
8. Enz.
Met ander woorden als we afhankelijk worden van onze medemens dan mogen ze mij euthanaseren, want de zorg voor elkander is er in onze wereld niet meer. We zijn een sociaal-arm egoïstische wereld geworden, waar mensen niet meer kwetsbaar of zwak in mogen zijn. De enigste oplossing die onze politiekers blijkbaar konden bedenken is euthanasie, want waar minder zorg is, moet er ook minder zorg, personeel en financiële middelen voor gezocht worden.
Euthanasie was dan ook het goedkoopste middel dat onze politiekers konen bedenken. En wij maar juichen, terwijl er nu in de zorgsector heel wat misbruiken onder de tafel worden geschoven. Moorden is wettelijk, wie kan nu nog een klacht indienen tegen een procedure, die blijkbaar maar een maand nodig heeft op een diagnose te stellen of de persoon wel in staat is om een helder besluit te nemen. En als dokters vinden dat het in orde is, dan mogen ze over gaan naar een wettelijke euthanasie.
Die wet is er alleen maar gekomen om een hand boven deze dokters te houden. Terwijl ze een opleiding hebben gehad om mensen te redden? Redden?? Wij zijn stille terroristen, waar geruisloos moorden in het westen normaal is geworden! Wij hebben als katholieken hier zeker niet in mee te gaan. Want, leven zonder lijden is nu eenmaal uitgesloten. En ik kan genoeg voorbeelden op noemen die via hun lijden anderen heb geïnspireerd om hun leven een andere wending te geven. En dat is wat een christen ook moet doen, inspireren en zielen redden, al moeten we ervoor lijden. Dat is trouwens de spiritualiteit van Sint-Ignatius. Als er iemand zo intens naar geleefd heeft is het deze grote Heilige wel. Een leven zonder kruis bestaat dus niet. Als je dat gelooft dan leef je in een droomwereld van verslavingen “drank, seks, drugs, geld, enz. die je dit tijdelijk gevoel kunnen geven.
Het aantal van euthanasie aanvragen “voor dat die wet bestond” was erg laag. Er zijn anderen middelen in de medische wereld om pijn en het lijden te verzachten. Dan hoeft niet met een radicale spuit te gaan. Van mij mogen ze deze techniek volledig in de prullenmand gooien, want de meeste zowel familieleden als personeel zijn er meestal achteraf kapot van.