Over bellende werkmannen en pareltjes: omgaan met de zwakheden van je huisgenoten - een citaat van Theresia van Lisieux
Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie (Geschiedenis van een ziel) is een parel.
Ziehier een citaat
Ziehier een citaat
Het was tijdens een recreatie. De
portierster belde tweemaal: de grote poort moest opengemaakt worden voor de
werkmensen … Ik dacht er
dan ook aan dat ik graag als “derde zuster” mee zou willen gaan. En toen zei
moeder subpriorin juist dat ik, of de zuster die naast me zat, die taak op zich
nemen moest. Ik begon dus mijn schort af te doen, maar dat deed ik erg langzaam
in de hoop dat mijn medezuster de hare eerder afgedaan zou hebben. Ik meende
namelijk dat ik er haar een plezier mee zou doen als zij die taak zou krijgen. De
zuster die de econome verving, keek ons lachend aan en toen ze zag dat ik als
laatste opgestaan was, zei ze: “Ik dacht al wel dat jij niet degene zou zijn
die een pareltje voor zijn kroon zou verdienen; je was zo langzaam!”
De hele communiteit zal zeker gedacht
hebben dat ik dat van nature deed en ik zou niet kunnen zeggen hoeveel goed zo
iets kleins mijn ziel heeft gedaan. Het maakte me verdraagzaam ten opzichte van
zwakheden van anderen en het zorgt er ook voor dat mijn ijdelheid niet
gestreeld wordt als er gunstig over mij geoordeeld wordt. Ik zeg dan namelijk
bij mezelf: als mijn kleine daden van deugd aangezien worden voor
onvolmaaktheden, dan kan men zich net zo goed andersom vergissen en voor een
deugd aanzien wat slechts een onvolmaaktheid is.
Reacties