Hoe ervaring van twijfel teken kan zijn van groeiende maturiteit in geloof

Ignatius wordt vaak voorgesteld als een voluntaristisch man die zonder aarzelen recht op zijn doel afging. Als je er zijn autobiografie (Het verhaal van de pelgrim) op naleest leer je een meer subtiele persoonlijkheid kennen. Zo lees je in hoofdstuk 3:

“Tot aan die tijd had hij volhard in nagenoeg steeds dezelfde innerlijke gesteldheid, altijd even blijmoedig en zonder enige kennis van inwendige geestelijke zaken. … Maar onmiddellijk na bovengenoemde bekoring begon hij in zijn ziel grote wisselingen te ondervinden. … Nog nooit eerder had hij zulke wisselingen ondervonden, zodat hij zich daarover begon te verwonderen en zichzelf afvroeg: “Wat is dit toch voor een nieuwe leven dat we nu beginnen?” (nrs 20-21)

De bekeerling Ignatius verkeert aanvankelijk in een roes: alles is duidelijk, hij weet precies wat hij moet doen. Als een verliefde puber is hij blind voor nuances en lijken de zaken heel eenvoudig.

Naarmate hij gaat groeien in godsverbondenheid en dus meer met beide voeten op de grond komt te staan, gaan zijn ogen en hart open zich openen voor de complexiteit van de werkelijkheid. De roes is over. In plaats van zélf alles (beter) te weten komt hij er geleidelijk toe om te luisteren naar Gods stem in zijn biddende hart. Ignatius gaat beginnen onderscheiden tussen de verschillende “bewegingen” die hij daar ontwaart. De comfortabele zekerheid gaat hij, definitief, inruilen voor twijfel.

Aanvankelijk zal die twijfel soms problematisch evolueren naar scrupulositeit. Maar meer en meer wordt die twijfel synoniem voor inwendige openheid, luisterbereidheid en vertrouwen: “Geen idee wat de uitkomst van de onderscheiding zal zijn. Maar het zal goed zijn. Want God heeft enkel maar het goede voor met ons.”