Rozen van barmhartigheid: het leven van Marc Desmet, jezuïet - palliatief arts
Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps
Aangrijpende reportage over het leven en werken van jezuïet-arts Marc Desmet: het zoeken van het leven in het sterven.
Met veel dank aan Kerknet.
Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps
Reacties
Anoniem zei…
Heel zorgvuldig, met inzicht en in alle openheid vol vertrouwen de dood tegemoet gaan. Dank voor deze bijzondere toegewijde rijkdom van artsen en de zorg die aan de zijde van de mens staat die niet meer verder kan.
Anoniem zei…
Pater M. Desmedt spreekt mogelijk niet veel over barmhartigheid. Deze film straalt uit hoe barmhartigheid'leeft'. Ontroerend om dat te mogen ervaren.
Anoniem zei…
Het mooie is, dat de wilsbekwaamheid in acht wordt genomen. Voor dementerenden ligt dat anders, dat zou een reden kunnen zijn om een wilsverklaring te ondertekenen. Toch gaat het om het vertrouwen en het zorgvuldig handelen van arts en verpleegkundigen . Dat de achterblijvenden hun dierbaren troost bieden tijdens het proces van loslaten en laten gaan vraagt naar draagkracht. Onze dochter had onlangs met ons een gesprek over hoe wij hier over denken en dat is goed.
Truus van Dam zei…
Wat een mooie film over de pallitatievezorg, Zelf heb ik jaren in een huis gewerkt voor demente bejaarden, en deze mensen hadden ook wel onderliggende ziektes. Heel veel respect voor de dokter hij isheel lief voor de mensen.En ik begrijp dat soms euthanisie nodig is , Vind dat ook barmhartigheid in sommige gevallen. Mijn schoonzusje is eind december 2019 overleden was heel ziek en zou een vreselijke dood tegemoet gaan die heeft daar ook voor gekozen. En een paar jaar terug ben ik bij de hospice geweesr voor mijn buurvrouw die koos ook voor euthanisie en ik waserg blij dat ik haar nog had gezien 2 dagen later was zij er niet meer. Blijft moeilijk , maar ik wil niet oordelen je zal maar vreselijk ziek zijn. Al probeerd hij het de mensen in hun laatste levens fase goed naar hun zin te maken , door erte zijn en met medicatie.
e.harland-hazebroek zei…
Diep van onder de indruk; ik kan niets toevoegen, wel bidden en iets ervan volgen. De rustige sfeer op de afdeling, ik zou liever daar werken dan lezen of toezien. Uit ervaring weet ik dat het fijn is te doen, je bent niet met jezelf bezig. Ik kwam net een vrouw tegen de angst/zenuwen spatten er af: gehaast, niet in dezelfde lift.Voot deze mensen is verantwoorde versoepeling beter. Wie het niet navolgt is een enorme egoïst. Bang ben ik niet, afgesproken met mijn zus: thuis blijven. Een kwestie van korte duur en dan maar genieten. Het loopt altijd anders. Hopelijk blijft het geloof even levend als nu.
Gerjan de Jong zei…
Ontroerend mooi en integer. Respect voor de mens in alle facetten.
Lees hieronder de homilie die paus Franciscus tijdens de nachtmis. Het centrale thema is de hoop. Ik heb ze voor u vertaald uit het Italiaans. Een engel van de Heer, gehuld in licht, verlicht de nacht en brengt de herders het goede nieuws: Ik verkondig u een vreugdevolle boodschap, die bestemd is voor heel het volk. Heden is u een Redder geboren, Christus, de Heer, in de stad van David. (Lc 2,10-11). Te midden van de verwondering van de armen en het gezang van de engelen opent de hemel zich op aarde: God is één van ons geworden om ons als Hem te maken. Hij is naar ons afgedaald om ons op te tillen en terug te brengen in de omarming van de Vader. Dit, zusters en broeders, is onze hoop. God is de Emmanuël, God-met-ons. De oneindig grote is klein geworden; het goddelijke licht heeft geschenen in de duisternis van de wereld; de glorie van de hemel heeft zich laten zien op aarde. En hoe? In de nederigheid van een Kind. En als God komt, zelfs wanneer ons hart op een eenvoudige kribbe ...
Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag. Vierde zondag van de advent C Micha 5,1-4a Hebreeën 10,5-10 Lucas 1,39-45 Tijdens mijn eerste Advent als jonge jezuïet in opleiding liep ik stage bij pater Jef Van den Broeck, een klein, graatmager mannetje. Je kon hem met één zucht omver blazen. De hongersnood van de tweede wereldoorlog had Jef een long gekost. Als hij in het publiek het woord nam verloor hij na gemiddeld twee zinnen de draad van zijn betoog. En als hij voorging in de eucharistie dan wist je wel hoe het begon, maar was je nooit helemaal zeker hoe het zou eindigen. Wat kan je met zo iemand aanvangen, zou een mens denken. In de stad Aalst, waar deze jezuïet zijn hele leven doorbracht, was de pater nochtans een beroemdheid. Hij had een heus dorp uit de gro...
Op 17 december 2024 verscheen een bijdrage van paus Franciscus in de NewYork Times over ... humor. Daarin vertelt Franciscus deze grap over een jezuïet. De mop staat in paragraaf 2 & 3. De eerste paragraaf hieronder, eveneens van de paus, geeft de context waarin hij die mop vertelt: het belang van de zelfspot. Wat betreft het gevaar van narcisme, dat het best wordt bestreden met gezonde doses zelfspot, herinner ik me het verhaal over die nogal ijdele jezuïet die een hartprobleem had en in het ziekenhuis behandeld moest worden. Voordat hij de operatiekamer binnenging, vroeg hij aan God: “Heer, is mijn tijd gekomen?” “Nee, je zult zeker nog minstens 40 jaar leven,” antwoordde God. Na de operatie besluit de jezuïet het beste uit zijn extra tijd te halen en laat een haartransplantatie doen, een facelift, liposuctie, zijn wenkbrauwen en tanden – kortom, hij komt als een totaal ander mens het ziekenhuis uit. Maar net buiten het gebouw wordt hij door een auto aangereden ...
Zo kwetsbaar. Zo afhankelijk. Zo zorgbehoevend. Zo ondraaglijk mooi. Zo is onze God onder ons willen komen. Zijn we bereid om dit geloven? Willen we dit? Durven we dit aan? Zijn we bereid om te geloven dat dit niet eenmalig maar doorlopend – dus ook vandaag – gebeurt? Klik hier om deze wondere beelden te bekijken of klik op onderstaande foto.
Beelden kunnen soms meer en dieper spreken dan woorden. Dit geldt ook voor het kerstverhaal, over de taalgrenzen heen. Deze wondermooie tekenfilm (1), ten dele geïnspireerd door de apocriefe evangelies, is een streling voor het oog en het hart. Klik hier om deze wonderlijke animatie te bekijken of klik op onderstaande foto.
Pierre Teilhard de Chardin sj (1885-1955), een Franse jezuïet was als paleontoloog een topwetenschapper. Hij was zo mogelijk nog meer een geestelijk schrijver. Van hem is onderstaand citaat. Vreugde is het onmiskenbaar teken van Gods aanwezigheid. Pierre Teilhard de Chardin sj
Gisteren, de laatste dag van het jaar, stelde ik je om terug te blikken op het voorbij jaar. Vandaag, nieuwjaar, is het geschikte moment om vooruit te blikken. Wat zou je de komende tijd graag willen aanpakken? Wat verlang je eigenlijk? Wat zou je willen veranderen? Ga je het ook daadwerkelijk doen? Aarzel niet om God te vragen, écht te vragen, je daarbij te helpen. Klik hier om dit bijzondere videootje te bekijken of klik op de foto hieronder.
Beste Lezer, graag wens ik je een zalig Kerstfeest toe. Dat Gods liefde zich steeds dieper en breder in jou moge verankeren. Ook al gaat dat soms langs omwegen. Niet erg. God schrijft recht op onze kromme lijnen. De heilige Pierre Favre sj beschrijft daar een sterk staaltje van. Pierre Favre was een van de eerste gezellen van Ignatius en erg beslagen in de onderscheiding van de geesten. Niet alleen tijdens de terugblik voor het slapen gaan. Maar ook op het ogenblik zelf. Zo kon een ervaring van droefheid een opstap worden naar vreugde. Hieronder beschrijft Favre wat hem overkwam, 482 jaar geleden, in de vroege kerstmorgen, vlak voor hij ging communiëren in de herdersmis. Tot zijn ontzetting voelt hij zich helemaal kil en koud. 25 december 1542 in Mainz "Tijdens de eerste mis voelde ik me voor de communie helemaal koud en ik was bedroefd geen beter voorbereide verblijfplaats te hebben. Een levendige geest kwam toen naar mij en gaf mij d...
Het is waar dat we de geboorte van Jezus vlot identificeren met engelenhaar, warme kleuren, geborgenheid, vrede, onschuld en andere ons dierbare symbolen en waarden. En dat is maar goed ook. Maar de lezingen van het kerstoctaaf brengen ons snel terug met de beide voeten op de grond. Vandaag, amper drie dagen na Kerst, vieren we reeds de onnozele kinderen. Een gruwelijk feest. Zoals dat van alle martelaren trouwens. Neen, het christendom is bepaald geen vluchtweg uit de hardheid van het bestaan. De openbaring van Jezus geeft net betekenis aan de realiteit waarin wij leven. Aan de liefde en aan de schoonheid. Maar ook, en wel tegelijkertijd, aan het lijden. Tussen de kribbe en het kruis is er één ononderbroken lijn. Klik hier om te kijken naar dit videootje of klik op onderstaande foto.
Het gevaar is overal. Ook de hulp is overal. Christenen noemen dit genade. Dat wil niet zeggen dat de oplossing steeds diegene is die je verwacht. Wel dat ze bestaat. Meer in het bijzonder dat ze je gegeven wordt. Deze laatste dag van het jaar is een geschikt moment om terug te blikken. Waar heb je in 2024 Gods reddende nabijheid ervaren? Wellicht weinig spectaculair. Ons dagelijks leven is meestal vrij gewoontjes. Maar al die kleine knipoogjes samen kunnen echt het verschil maken. Ze kunnen van jou een dankbaar en hoopvol mens maken Klik hier om dit bijzonder reclamefilmpje te bekijken of klik op de foto hieronder.
Reacties
De rustige sfeer op de afdeling, ik zou liever daar werken dan lezen of toezien. Uit ervaring weet ik dat het fijn is te doen, je bent niet met jezelf bezig.
Ik kwam net een vrouw tegen de angst/zenuwen spatten er af: gehaast, niet in dezelfde lift.Voot deze mensen is verantwoorde versoepeling beter. Wie het niet navolgt is een enorme egoïst.
Bang ben ik niet, afgesproken met mijn zus: thuis blijven. Een kwestie van korte duur en dan maar genieten.
Het loopt altijd anders. Hopelijk blijft het geloof even levend als nu.