Moeilijke ervaringen die je leren om meer te vertrouwen
Ik voel
me uitgedaagd als ik word geconfronteerd met dingen en situaties die ik niet zelf
in handen heb. Soms weigert, in de naweeën van een afgebroken
vriendschap, de andere partij het contact te herstellen. Dan word ik in mijn zoektocht
naar verzoening veeleisend en ongeduldig. Af en toe moeten wij een mislukking
aanvaarden. Hoe
moeilijk dit ook is. De reacties van anderen hebben
wij nooit
in eigen handen.
Centraal
in onze vriendschap met God, zoals in elke vriendschap, is wederzijds
vertrouwen. Hoewel
ik onlangs tegen een vriend zei: “In God vertrouw ik. Maar ik heb meer
moeite met andere mensen te vertrouwen.” God vertrouwen betekent ook dat ik
geloof dat Hij mij toch vriendelijk blijft uitnodigen om met Hem samen te
werken. En dit ondanks mijn eigen en andermans menselijke beperkingen en zondigheid.
Ik word
vriendelijk uitgenodigd om samen te werken met God die zegt: “Alles maak Ik nieuw” (Openb. 21, 5). Ik leer niet alleen
God mijn creativiteit en verantwoordelijkheid aan te bieden. Maar ook dat die
gaven vrijblijvend zijn. Bovendien wil ik God of wie dan ook niet onder controle
houden. Het is geen gemakkelijke opdracht!
Hoe
pakken we dit aan? Het oud spreekwoord zegt: “Doe je best en God doet de rest.” Wij kunnen
onszelf vrij aan God en aan anderen aanbieden en vervolgens de uitkomst los laten.
Bijvoorbeeld: binnen de dienstverlening kan het zijn dat ik niet weet of de
persoon die ik ten dienste stond daar ook daadwerkelijk profijt heeft uitgehaald. Maar
ik kan erop vertrouwen dat God hoe dan ook mijn werk in een groter zinvol geheel
zal integreren. Langzaam ontdek ik dat de verhalen van Jezus en van mij helemaal met elkaar
zijn vervlochten. Ze vormen draden zoals in die plastieken armbandjes die we
vroeger in onze schooltijd door elkaar weefden. De draden van vreugde en pijn
zijn als oplichtende draden in het weefpatroon van ons verhaal met God.
Marina McCoy
Reacties
Ik vertrouw alleen dieren en autisten.