Over trots die dankbaar maakt - Een nieuwe serie van Nikolaas Sintobin sj (1/8)

Voor het tijdschrift “Liefke” schreef ik een overweging over “Trots die dankbaar maakt”. Hier vind je uittreksels (1/8)

Het was warm op dat strandje. Ik was er samen met een vriendin aan het zonnen. We konden het goed met elkaar vinden. Helemaal onverwacht wees ze naar mijn borstkas en zei dat ik eigenlijk best stevig gebouwd was. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik deed alsof mijn neus bloedde. Maar ik had het drommels goed gehoord. Nu nog kan ik me die scène perfect goed voorstellen. Geloof het of niet. Die op zich volstrekt banale opmerking was een keerpunt in mijn puberbestaan. Ik was een opgeschoten knaap en wist me geen raad met dat lange lijf van mij. Ik meende oprecht dat ik een hanenborst had. Op dat eigenste ogenblik veranderde de onzekerheid en de schaamte die ik tot dan toe voelde over mijn lichaam in trots. Ik was lucide genoeg om te weten dat ik niet plotsklaps een atletische hercules was geworden. Maar toch, dat lichaam van mij dat mocht blijkbaar gezien worden. Ik kon weer een stap verder.

Twintig jaar later was ik hoofddocent van een klas pubers van dezelfde leeftijd. Het was een studierichting die niet meteen hoog aangeschreven stond. Mijn leerlingen zelf bestempelden ze als de vuilnisbak van de school. Elke maand vulde ik de rapporten in. De meeste punten kenden ze reeds. Maar niet de algemene beoordeling die ik aan elke leerling gaf. Daar nam ik ruim de tijd voor. Voor elke jongen of meisje zocht ik iets waar die oprecht trots mocht op zijn. Soms was het niet makkelijk om zoiets te bedenken. Toch koos ik hier bewust voor. Keer op keer merkte ik dat ze bij de uitreiking van die rapporten onmiddellijk de betreffende pagina van het puntenboekje opensloegen en me vervolgens, soms, dankbaar aankeken.

Nikolaas Sintobin sj