Over het, relatieve, belang van liturgische regels - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor deze zondag

Eenendertigste zondag door het jaar

Homilie

Maleachi 1,14b-2,2b.8-10; 1 Tessalonicenzen 2,7b-9.13 Matteüs 23,1-12 

Het is een wet van Meden en Perzen. Mensen die het geluk hebben om met jongeren samen te leven of te werken, weten dat het net zo goed geldt vandaag als vroeger. Jongeren houden van regels en van duidelijke afspraken. Om ze te overtreden of te betwisten. Inderdaad. Dat is nu eenmaal eigen aan opgroeiende mensen. Maar, ook en vooral, omdat goede afspraken goede vrienden maken. Als je weet waar je aan te houden, dan geeft dit veiligheid en comfort. De wet structureert en structuur en orde maken de zo levensnoodzakelijke vrijheid en creativiteit mogelijk.  Twee zaken waar jongeren – en eigenlijk net zo goed minder jonge mensen - uiterst gevoelig voor zijn.

Zo is het bijvoorbeeld merkwaardig om vast te stellen dat  het net de jonge christenen zijn die vandaag, wereldwijd, vragende partij zijn om de liturgische regels terug strikter toe te passen.  Daar lijken me veel goede redenen voor te zijn. Maar de ervaring leert ook dat het makkelijk  is om uit te glijden.  Regels en voorschriften, of het nu gaat over liturgie, gebed, ethiek, …  of over wat dan ook, zijn geen doel op zich. Het volstaat niet de wet tot in de puntjes na te volgen om goed te leven en te werken.

Voor de christenen zijn al die regels, noch min, noch meer, belangrijke en noodzakelijke hulpmiddelen om te komen tot een hoger doel: het beminnen van God, van jezelf en van de naaste. En, we weten het maar al te goed, dat doe je niet door enkel maar regeltjes na te leven, laat staan door politieagent te gaan spelen in naam van welke orthodoxie dan ook. Dit geldt voor priesters, net zo goed als voor elke gedoopte, welke ook de taak mag zijn die hij of zij heeft in de christengemeenschap.

“Wie de grootste onder u is, moet uw dienaar zijn. Alwie zichzelf verheft, zal vernederd en wie zichzelf vernedert, zal verheven worden”, hoorden we zonet aan het einde van de evangelielezing.

De leerschool waarin Jezus ons is voorgegaan is die van het nederige dienstwerk van de liefde.  Hij heeft dit niet gedaan door ons een reglement na te laten. Wel door het tastbare en zichtbare voorbeeld van zijn dagdagelijkse leven, in liefde, trouw en volharding.

In deze eucharistieviering mogen we dit opnieuw gedenken en meemaken.