Marc live (5 )
Marc Lindeijer sj is een Nederlandse medebroeder. Hij is enkele jaren geleden priester gewijd en verblijft nu voor zijn laatste vormingsjaar als jezuïet (“derde jaar”) in de USA, in de buurt van San Francisco. De voorbije tijd heeft hij, samen met een groep generatiegenoten, de 30-daagse Geestelijke Oefeningen gedaan. De komende tijd zullen besteed worden aan studie.
Deze weken vertelt hij over zijn ervaringen. Vandaag de 5de en laatste bijdrage.
Woensdag 25 maart
De "school van het hart" die onze vormingstijd hier is, omvat niet alleen studie en priesterlijk dienstwerk, maar ook en vooral gebed. Hoe heerlijk is het dan, wanneer God besluit om het hart te openen van ondergetekende "scholier", tijdens een uitgevallen lesuur, op een van de grote feesten van de Kerk bovendien, de Aankondiging van de Heer (Maria Boodschap), het moment waarop de Zoon van God, voor alle tijden geboren uit de Vader, intreedt in de tijd. Hij die het heelal omvat, onmetelijk, onstoffelijk, wordt mens, zonder zijn godheid te verliezen. In een ogenschijnlijk tegengestelde beweging streef ik, de "scholier", ernaar om mijn leven als jezuïet meer en meer te verinnerlijken; ogenschijnlijk, want op het diepste niveau van de werkelijkheid ontmoeten wij elkaar, de Heer en ik, waar mijn hart zich durft te openen voor zijn Hart, zijn vleesgeworden Hart, zijn innigste en meest tastbare menselijkheid. Psalmen, antifonen, lezingen in het brevier spreken er vandaag van in tientallen woorden en beelden. Abstract? Hoog verheven? Ver verwijderd van deze wereld? Nog wel, zoals ieder groot verlangen. Maar grote verlangens, ingegeven door de heilige Geest, bevatten een belofte, en ik heb het gevoel dat God die belofte de komende twee maanden gaat waarmaken, wanneer Kim en ik in Washington werken als ziekenhuispastor. Daar - ik weet niet hoe - zal mijn hart zijn Hart raken, laatste les van een school voor het leven.
Donderdag 26 maart
De bekoring is nooit ver weg en in mijn geval staat zij middenin mijn kamer: een televisie. Onlangs ontdekte ik dat er zo'n twintig kanalen zijn die de hele dag films uitzenden, zonder onderbreking voor reclame. Dus als je zoals ik een filmfanaat bent... Maar gelukkig werd mijn geweten vandaag gesust. Eerst las ik een richtlijn in een van onze basisdocumenten dat jezuïeten in vorming speciale aandacht moeten hebben voor het werk van schrijvers 'die een grotere invloed hebben op de hedendaagse cultuur'. Waarom dan niet voor het werk van regisseurs? Vervolgens zag ik een indringende "kleine" film over de worstelingen van een jongen van dertien. Films zijn de legenden, de vormende verhalen van de moderne tijd en een probaat middel om in contact te komen met bijvoorbeeld de middelbare scholieren die ik vanmorgen ontmoette voor de biecht. Het waren er maar een handvol van de minstens honderd per viering, maar dat het sacrament zijn waarde heeft, zijn grote waarde, ook voor de jeugd, had ik gisteren al (opnieuw) mogen ervaren in de jezuïetenparochie waar zo'n vijfhonderd mensen voor de biecht gekomen waren, van jong tot middelbaar en een enkele oudere. Zij kwamen uit vrije wil, van ganser harte, niet ingeroosterd in een schoolprogramma. Maar hoe de jongeren van vanmorgen te bereiken met de bevrijdende boodschap van Christus? Via hun eigen cultuur, hun eigen verhalen. Gelukkig heb ik zo'n twintig filmkanalen op mijn televisie.
Vrijdag 27 maart
Twee weken studie, twee weken in Santa Clara, de plezierige communauteit (43 leden, maar ik heb ze nooit allemaal samen gezien), het mooie huis waar alles even goed verzorgd is... Mijn dagelijkse routine tussen de kapel, de eetkamer, mijn eigen kamer, onze "klas", de krantentafel, enz., had ik snel gevonden. Het werd een thuis, zoals vrijwel alle jezuïetenhuizen waar ik langer dan een paar dagen heb gewoond. En morgenochtend vertrekken we weer, terug naar Los Angeles en dan naar Washington. Zal ik hier ooit nog terugkomen? Je weet het nooit in ons bestaan.
Wat neem ik ervan mee? Een groter respect voor de documenten die ten grondslag liggen aan de Sociëteit, met het voornemen om er veel vaker in te lezen. Zij bevatten ons charisma, de ervaring van de eerste jezuïeten, Gods gave aan hen en aan ons voor Gods meerdere eer en het welzijn van de mensen. Maar ook hun ijver wil ik meer voor ogen houden, hun grote verlangens, de offers die zij gebracht hebben, hun volledige toewijding. Lezend over de jaren 1530-1540 in de oudste kronieken heb ik iets van het vuur mogen ervaren dat hen moet hebben bezield, het vuur dat hen de wereld in deed trekken, vertrouwend op niets anders dan de Voorzienigheid. En dit mooie huis dan, waar alles even goed verzorgd is? Op die vraag heb ik nog steeds geen antwoord. Hoe moet de jezuïet leven als hij trouw wil zijn aan het charisma van de orde? Laat ik mij maar beperken tot de vraag hoe ik moet leven, een vraag die past in de school van het hart die mijn maanden in de Verenigde Staten zijn.
Liefde zal zeker een deel van het antwoord zijn.
Deze weken vertelt hij over zijn ervaringen. Vandaag de 5de en laatste bijdrage.
Woensdag 25 maart
De "school van het hart" die onze vormingstijd hier is, omvat niet alleen studie en priesterlijk dienstwerk, maar ook en vooral gebed. Hoe heerlijk is het dan, wanneer God besluit om het hart te openen van ondergetekende "scholier", tijdens een uitgevallen lesuur, op een van de grote feesten van de Kerk bovendien, de Aankondiging van de Heer (Maria Boodschap), het moment waarop de Zoon van God, voor alle tijden geboren uit de Vader, intreedt in de tijd. Hij die het heelal omvat, onmetelijk, onstoffelijk, wordt mens, zonder zijn godheid te verliezen. In een ogenschijnlijk tegengestelde beweging streef ik, de "scholier", ernaar om mijn leven als jezuïet meer en meer te verinnerlijken; ogenschijnlijk, want op het diepste niveau van de werkelijkheid ontmoeten wij elkaar, de Heer en ik, waar mijn hart zich durft te openen voor zijn Hart, zijn vleesgeworden Hart, zijn innigste en meest tastbare menselijkheid. Psalmen, antifonen, lezingen in het brevier spreken er vandaag van in tientallen woorden en beelden. Abstract? Hoog verheven? Ver verwijderd van deze wereld? Nog wel, zoals ieder groot verlangen. Maar grote verlangens, ingegeven door de heilige Geest, bevatten een belofte, en ik heb het gevoel dat God die belofte de komende twee maanden gaat waarmaken, wanneer Kim en ik in Washington werken als ziekenhuispastor. Daar - ik weet niet hoe - zal mijn hart zijn Hart raken, laatste les van een school voor het leven.
Donderdag 26 maart
De bekoring is nooit ver weg en in mijn geval staat zij middenin mijn kamer: een televisie. Onlangs ontdekte ik dat er zo'n twintig kanalen zijn die de hele dag films uitzenden, zonder onderbreking voor reclame. Dus als je zoals ik een filmfanaat bent... Maar gelukkig werd mijn geweten vandaag gesust. Eerst las ik een richtlijn in een van onze basisdocumenten dat jezuïeten in vorming speciale aandacht moeten hebben voor het werk van schrijvers 'die een grotere invloed hebben op de hedendaagse cultuur'. Waarom dan niet voor het werk van regisseurs? Vervolgens zag ik een indringende "kleine" film over de worstelingen van een jongen van dertien. Films zijn de legenden, de vormende verhalen van de moderne tijd en een probaat middel om in contact te komen met bijvoorbeeld de middelbare scholieren die ik vanmorgen ontmoette voor de biecht. Het waren er maar een handvol van de minstens honderd per viering, maar dat het sacrament zijn waarde heeft, zijn grote waarde, ook voor de jeugd, had ik gisteren al (opnieuw) mogen ervaren in de jezuïetenparochie waar zo'n vijfhonderd mensen voor de biecht gekomen waren, van jong tot middelbaar en een enkele oudere. Zij kwamen uit vrije wil, van ganser harte, niet ingeroosterd in een schoolprogramma. Maar hoe de jongeren van vanmorgen te bereiken met de bevrijdende boodschap van Christus? Via hun eigen cultuur, hun eigen verhalen. Gelukkig heb ik zo'n twintig filmkanalen op mijn televisie.
Vrijdag 27 maart
Twee weken studie, twee weken in Santa Clara, de plezierige communauteit (43 leden, maar ik heb ze nooit allemaal samen gezien), het mooie huis waar alles even goed verzorgd is... Mijn dagelijkse routine tussen de kapel, de eetkamer, mijn eigen kamer, onze "klas", de krantentafel, enz., had ik snel gevonden. Het werd een thuis, zoals vrijwel alle jezuïetenhuizen waar ik langer dan een paar dagen heb gewoond. En morgenochtend vertrekken we weer, terug naar Los Angeles en dan naar Washington. Zal ik hier ooit nog terugkomen? Je weet het nooit in ons bestaan.
Wat neem ik ervan mee? Een groter respect voor de documenten die ten grondslag liggen aan de Sociëteit, met het voornemen om er veel vaker in te lezen. Zij bevatten ons charisma, de ervaring van de eerste jezuïeten, Gods gave aan hen en aan ons voor Gods meerdere eer en het welzijn van de mensen. Maar ook hun ijver wil ik meer voor ogen houden, hun grote verlangens, de offers die zij gebracht hebben, hun volledige toewijding. Lezend over de jaren 1530-1540 in de oudste kronieken heb ik iets van het vuur mogen ervaren dat hen moet hebben bezield, het vuur dat hen de wereld in deed trekken, vertrouwend op niets anders dan de Voorzienigheid. En dit mooie huis dan, waar alles even goed verzorgd is? Op die vraag heb ik nog steeds geen antwoord. Hoe moet de jezuïet leven als hij trouw wil zijn aan het charisma van de orde? Laat ik mij maar beperken tot de vraag hoe ik moet leven, een vraag die past in de school van het hart die mijn maanden in de Verenigde Staten zijn.
Liefde zal zeker een deel van het antwoord zijn.
Reacties