Paul Vanderghote sj (5): van verwondering over bewondering naar dienstbaarheid
Begin juli 2011 overleed pater Paul Vanderghote sj. Hij was 89 jaar oud. Paul was zijn leven lang een leraar, een gevierd leraar in onze colleges. Enkele jaren geleden vroeg ik hem om, terugblikkend op zijn onderwijspraktijk, wat goede raad kon geven aan opvoeders van vandaag. Onderstaande “wensen” zijn daar het resultaat van.
Aansluitend bij het voorgaande nog deze beschouwing. De hele voorgestelde operatie van belangstelling uitlokken en de werkelijkheid laten ontdekken kunnen wij duiden als een wekken van verwondering over alles wat bestaat, dát het bestaat en hoé, wat vanzelf leidt tot bewondering. Het geleidelijk ontrafelen van wat daarnet voor mij nog verborgen en onbekend was schept die typische belangeloze voldoening in het kennen op zich, alsmede de oergezonde drang om met die verworven kennis iets uit te voeren.
Hierop kan de attente opvoeder de zorg voor minder begunstigden enten, en het jeugdige gemoed de nog hogere vreugde laten smaken van te kunnen en te mogen dienen. Wij zitten in het hart van het ignatiaanse opvoedingsideaal.
Reacties
Zijn persoonlijkheid bruiste van een sprankelende ‘naturel’, hij getuigde van het wonder in alles en allen, dit op een hem zo eigen inzichtelijke en fijnzinnige wijze. Dat woord fijn-zinnig had bij hem wel een uitzonderlijk volle betekenis, hij straalde het uit als mens en hij vertolkte het via zijn diep inzicht in zoveel kunstuitingen. Meer: hij getuigde via die weg van zijn diep besef van sacraliteit, die me deed denken aan de mystieke gaven van Guido Gezelle. Zijn intens uitstralen van brongevoeligheid voor een levende kosmos, is wat ik hem warm toedicht, zo is het dat ik hem mocht ontmoeten.
Toen ik 2 jaar geleden toevallig op internet het krantje ‘de vier seizoenen’ vond van het rusthuis in Leuven, zijn thuis dus, en zijn bijdragen in dat blaadje, sloeg ik het dadelijk op bij mijn favorieten, en las ik sindsdien telkens zijn heerlijke poëziebesprekingen. En ja, ook adres genoteerd, telefoonnummer, het staat nog ik mijn GSM, want jawel, ‘k wou hem heel graag eens gaan opzoeken.
Het is er niet van gekomen… Jammer of niet, belangrijk is vooral zijn getuigenis van blije verwondering om de levende kosmos en van sacraliteit in alles, die hij mij naliet, en allicht aan velen naliet. Samenhangend en even belangrijk, het feit dat hij veel gaf aan anderen terwijl hij hen niets vroeg, waarom zou hij, hij kreeg van anderen zonder dat die beseften dat ze hem gaven, hij las immers gave in alles en allen.
Paul Vanderghoten, pater Vanderghoten, jouw zielsgevoeligheid is nu opgenomen in de grote bezieling in alles. Zonder dat jij het wist – zonder dat je me nog zou gekend hebben wellicht (zóveel leerlingen immers) indien ik wel nog op tijd was langsgekomen - mis ik je nu plots als een erg dierbare vriend. Maar, ik mag er niet triest om zijn, want jij bent terug in het grote geheel, je bent, maar achter de horizon en dus uit mijn zicht. Maar niet uit mijn hart.