Een zuster met “een eigenaardige tic” - Citaat van Theresia van Lisieux

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie (Geschiedenis van een ziel) is een parel. 

Graag bied ik u enkele uittreksels aan.

Bij het inwendig gebed zat ik vaak voor een zuster die een eigenaardige tic had. … Zodra deze zuster binnengekomen was, begon ze een vreemd geluid te maken dat een beetje leek op wat je hoort als je twee schelpen tegen elkaar schuurt. …  

Ik kan u niet zeggen, moeder, hoezeer dat geluid me irriteerde. Ik had zo graag mijn hoofd om willen draaien en de schuldige aan willen kijken die zich vast niet bewust was van haar tic … Maar in mijn hart voelde ik dat het beter was het uit liefde voor God te verdragen en deze zuster ook geen pijn te doen. Ik bleef dus rustig. Ik probeerde me met de goede God te verenigen en dat kleine geluidje te vergeten.

Maar het had geen zin; ik voelde het zweet me uitbreken en ik kon niet anders dan het inwendig gebed lijdend voort te zetten. Maar terwijl ik dus te lijden had zocht ik een manier om me er niet aan te ergeren, en het tenminste in het diepst van mijn ziel in vreugde en vrede te doorstaan.

Ik probeerde van dat onaangename geluidje te gaan houden. In plaats van me in te spannen om het niet te horen (wat toch niet lukte) probeerde ik er juist goed naar te luisteren alsof het een schitterend concert was. Mijn inwendig gebed (niet bepaald het gebed van rust) bestond eruit dat concert aan Jezus aan te bieden.