Ieder die trouw probeert te bidden, zal niet alleen vertroosting ervaren, maar ook het tegendeel. Dorheid, duisternis, verwarring, onrust, zich aangetrokken voelen tot lage en minderwaardige dingen; of ook een innerlijke leegte, saaiheid, volledig gebrek aan concentratie. De eerste raad in deze situatie is heel moeilijk, nl. niet opgeven en zelfs niet de gebedstijd inkorten. Die raad gaat lijnrecht tegen mijn gevoelens in. Want wat ik ervaar is nu precies dat het allemaal geen zin heeft! En dan toch trouw blijven!! Dat is echt heel moeilijk. Maar ook heel wezenlijk. Behalve dit trouw zijn moet ik me toch ook wel een paar vragen stellen: 1. Ben ik misschien te moe? Dan moet ik voor het gebed eerst wat uitrusten, anders is het vechten tegen de bierkaai. 2. Kan het zijn, dat ik God iets weiger, wat Hij duidelijk van mij verlangt? Daar hoef ik echt niet lang over na te denken, want ik weet heel goed dat ik een bepaald iets moet doen of juist ...
Reacties
Het gaat erom in het nu te blijven en daar God te zoeken
en soms te vinden
Ook in je gebrokenheid, pijn en verdriet.
Volgens mij verteld de tekst dat je als mens kunt leren
welke impulsen van God komen en welke niet
En dat het de kunst is te leren hoe je dat doet en dat je
daar uiteindelijk een blijer mens van word.
Er is een 'rustige vreugde', fragiel, nieuw. Bijna niet te benoemen, maar dat het is er altijd
Een fase van droefenis sinds vele jaren. Ik leef verder en beleef nog leuke dingen maar de vreugde is er niet meer.
Ik ben God dankbaar voor alles en tegelijk verlang ik naar het einde van mijn leven.