Waarom Karl Rahner sj zo optimistisch is over de oecumene (5/5)

Onlangs vond ik mijn aantekeningen terug over een studie van Richard Lennan over de ecclesiologie van Karl Rahner sj. Graag deel ik met u enkele highlights die mij hielpen/helpen om onze Kerk vandaag en van morgen beter te snappen.

Door het feit dat geloven vandaag moeilijk is, neigen de gelovigen ertoe om zich toe te leggen op de fundamentele geloofsinhouden van het christendom. De perifere aspecten zullen minder en minder belangrijk worden. Tegelijkertijd verbeteren de perspectieven voor het oecumenisme. De grote uitdaging is thans gemeenschappelijk voor al de christelijke Kerken en gaat over het antwoord dat we moeten geven aan de vragen van onze tijdsgenoten. 

Dit betekent geenszins dat Rahner de taaiheid wil ontkennen van de historische geschillen tussen de Kerken. Maar hij wilde zich niet al te zeer concentreren op problematieken van de 16^de eeuw die weinig vandoen hadden met de problemen waarmee wij thans geconfronteerd worden.

Om die reden meende Rahner dat de verdeeldheid van de christelijke Kerken niet meer te rechtvaardigen is. Hij meende dan ook dat de Kerken zozeer naar mekaar aan het toegroeien waren, dat eenheid een reële mogelijkheid geworden is. Als voorwaarde hiertoe stelt hij dat geen enkele Kerk het dogma van de andere zou verwerpen en dat geen enkel dogma – gedefinieerd na de apostolische geloofsbelijdenis en de concilies van Nicea en Constantinopel - door de ene Kerk aan de andere zou worden opgelegd. 

Vermits het dogma geen onoverkomelijke problemen opleverde, was er enkel nog inertie van de mensen die moest overwonnen worden.