Vier jaar geleden, dag voor dag, overleed mijn vader

Gisteren hebben we mijn vader, Bart Sintobin,  ten grave gedragen. We hebben, rond zijn lichaam, de verrijzenisliturgie gevierd. Het was een feest. Liturgie op zijn best.

Er was heel wat verdriet. Maar er was zo mogelijk nog meer dankbaarheid en stille vreugde. Toen, net voor het evangelievers, het halleluia weerklonk, leek het wel de paasnacht.

De eerste lezing ging over de openbaring van de Godsnaam aan Mozes bij het brandende braambos. De Evangelielezing over Marta en Maria. Hieronder vindt u de homilie.

Beste familie en vrienden,

Zonet hebben we twee grote verhalen uit de Heilige Schrift beluisterd. Graag zou ik met u deze teksten wat onder de loupe willen nemen. We zullen samen kijken wat zij ons openbaren over het mysterie van mens en God, over leven en over liefde.

De eerste perikoop ging over Mozes, eigenlijk een jurist. De man van de wet, de man door wiens mond de 10 geboden aan het volk Israël gegeven worden. De man ook aan wie God de zorg en de verantwoordelijkheid voor zijn volk toevertrouwt. Mozes, zo leert ons het verhaal over het brandende braambos, staat op heilige grond. Hij bevindt zich te midden van wat hem het meest dierbaar is. Op die heilige grond gaat de Allerhoogste zich aan hem openbaren. Mozes gaat God ontmoeten, niet in een tempel of een andere bijzondere gebedsplaats, maar in zijn gewone leven.

In die ontmoeting gaat God hem zijn naam openbaren. Even eenvoudig als mysterieus: “Ik ben die is.” God is “Hij die is.” Geen geleerde theologische of filosofische uiteenzetting. Zo eenvoudig dat het bijna banaal of nietszeggend lijkt.

God is. Misschien betekent dit wel dat deel hebben aan God, leven in verbondenheid met Hem, uitnodigt om gewoon te zijn. Om te bestaan als mens. Gewoon bestaan en zijn in waarheid. Niet meer. Niet minder. Vader wist wat dit betekende. Zijn leven lang. In het bijzonder de laatste jaren.

Laat ons nu even teruggaan naar het evangelieverhaal dat Lucas ons overlevert. Jezus is te gast bij twee van zijn vriendinnen, Marta en Maria. We weten heel weinig over beide vrouwen. Wel dat ze beiden een bijzondere band hebben met Jezus. Wie zou de oudste van de twee geweest zijn? Lucas vertelt het ons niet. Ik heb wel een vermoeden.

Marta is een bezige bij. Ze is voortdurend in de weer. Ze doet veel goeds. Maar ze heeft nog geen vrede gevonden. Er leeft onrust in haar, ook in haar verhouding met Maria. Want Maria, die zit daar gewoon; aan de voeten van Jezus. Die doet gewoon niets. Of misschien net heel veel: ze luistert. Ze is ten volle aanwezig bij haar goede vriend Jezus. Ze geniet, zo maar, van zijn aanwezigheid.

De hele situatie heeft iets onuitstaanbaars voor Marta. Ik hoef u niet uit te leggen waarom. Maar als Marta Jezus naar zijn mening vraagt, dan zegt Hij: “Maria heeft het beste deel gekozen en het zal haar niet ontnomen worden.”

Veel kans dat Maria in haar jongere jaren net was zoals Marta. Het zijn de jaren, het gebed, God zelf die haar hebben doen groeien in die richting.

Iets gelijkaardigs is vader overkomen. De voorbije jaren van ziekte waren niet makkelijk. Noch voor hem, noch voor de familie, noch voor de vrienden. Maar er is hem ook een grote genade te beurt gevallen. “Ik ben die ben.” Geleidelijk aan is vader van Marta meer op Maria gaan gelijken. Het is hem gegeven geworden om er gewoon te mogen zijn. Er bij zijn. Blij zijn. Genieten van de aanwezigheid. Stil worden. Veel minder onrust en spanning. Vaak stil geluk, van moment tot moment, om kleine dingen. Vader heeft er niet om gevraagd. Het is hem gegeven geworden. De toekomst verdween, het verleden vervaagde. Enkel het zijn, hier en nu, bleef over.

Is dat niet het zijn waarnaar wij allen, in het diepste van ons hart, verlangen? Het zijn van de eeuwigheid, het zijn van het ware leven bij God. Het zijn bij en met “Hij die is”. Voorgoed.

Dank.