Nikolaas Sintobin sj: Leffe en mijn roeping als jezuïet
Een tijd geleden werd ik geïnterviewd voor "Visie", het ledenblad van de EO. Hieronder een uittreksel.
Nikolaas
kijkt even naar buiten, waar meeuwen krijsend langs glijden, en zoekt naar
woorden. Met een hand tegen zijn borst: “Ik ervoer een innerlijke leegte. Alles
was er, maar het gaf me geen perspectief. Althans: geen volledig perspectief.
Ik kon mij geven, maar niet helemaal. Ik was niet echt op mijn plek, en had
geen idee waar dit aan lag. De horizon was niet open.”
In het
najaar van 1988 deed hij samen met zijn gebedsgroepje een stilteretraite in de
abdij van Leffe. “Op vrijdagavond 11 november 1988, tijdens de gebedstijd, kwam
opeens deze vraag in mijn hart: ‘Nikolaas, je hebt de laatste maanden iets
nieuws ontdekt en ervaart sindsdien zo’n vreugde... heb je eraan gedacht om dit
op de eerste plaats in jouw leven te zetten; wat als jij je leven helemaal
beschikbaar stelt aan God en jezuïet wordt?’
Die vraag had ik mezelf nooit
gesteld. Nooit eerder in mijn leven had ik mij de toekomst zo voorgesteld. Maar
die vraag stellen, was hem beantwoorden. Want er was zo’n overweldigend gevoel
van vreugde in mijn hart – noem het gerust een Godservaring.”
.jpg)
Reacties
Niet zo vaak krijgt een mens een heel indringende diepe boodschap. Als het een positieve boodschap is heeft het altijd zin ervaarde ikzelf om daar met veel aandacht naar te luisteren en er iets mee te doen. Dank ook voor de toelichting bij de 7 vingerwijzingen die u meegaf bij' Voedsel voor Onderweg' begin febr. Lies
Wat is het mooi. Je bent gezegend.