Een mystieke ervaring, heel precies beschreven door een jezuïet (2/3)

De meeste jezuïeten lopen niet te koop met hun innerlijk leven. Ze zijn  eerder terughoudend als het gaat over hun persoonlijk geloofsleven. Geestelijke dagboeken van jezuïeten zijn er weinig te vinden in onze archieven. Soms blijken er ineens vonken onder de as van het verleden aanwezig. Hieronder kan je het getuigenis lezen van een Nederlandse jezuïet uit de vorige eeuw. (2/3)

Ik wist terstond dat Hij het was. Alleen Hij. Hijzelf persoonlijk. Binnen 15 seconden was Hij in volle werking in me. Vlakbij binnen in mijn hele borst over de hele breedte. En absoluut niet buiten mij. Geen ogenblik van schrik. Ik bleef rustig zitten, met mijn armen op de leuning, kalm naar achteren geleund. Ik liet alles in mij gebeuren en behoefde niets te doen. Er kwam geen enkel idee naar voren, ik kreeg helemaal geen ‘opdracht’. Er werd niets gevormd, bewogen ergens heen. Volkomen stationair. 

Maar wat gebeurde was volkomen duidelijk. Hij was er strikt alleen voor mij, apart om mij. Met mij bezig. Er was niets aan de gang buiten mij om, of voor iemand of iets anders. Het ging nergens over. Hij deed alleen maar. Wat? Zijn Vriendschap. Ik kan het niet anders zeggen. Ik zwolg in zijn Vriendschap. Het was niet koud of warm. Onmetelijk puur en lief. Mateloos innig. Overtreffend alle verlangen naar vriendschap, en toch duidelijk precies wat ík vriendschap noem. Zonder dat ik iets van lippen voelde, was het of Hij in mij een kus bracht, tien minuten lang. Het werd niet meer of minder. 

Ik was in dit geluk geheel rustig en deed niets terug. Het was woordeloos. Toch kon ik goed denken, maar bidden deed ik niet. Het was een geheel heldere gebeurtenis, zonder iets dat afleiding gaf of verduisterde. Ik dacht: “Dit is vriendschap.” Ik had de gedachte: “Zo is eeuwigheid”. Maar geen sprake van een gesprek. Dat is alles. Na tien of twaalf minuten, dunkt  me, was Hij duidelijk weg.

Lees hier deel 1 van dit getuigenis