Wat het verschil kan maken als je omsingeld bent
Mark Logtenberg, 23 jaar oud, is een Nederlandse novice in de
Sociëteit van Jezus. De voorbije maanden wat hij regelmatig in deze blog te gast met cursiefjes over de stage die hij thans loopt in Libanon. Nr 14 is de slotbijdrage.
Deel 14
Mijn tijd in
Beiroet komt helaas tot een einde. Zo is het vandaag (23 maart 2016) mijn laatste werkdag op
kantoor en heb ik gisteren al afscheid moeten nemen van de kinderen op school.
Ik ben daar nooit echt goed in geweest. In deze maanden heb met de kinderen
meegeleefd. Ik heb prachtige mensen leren kennen en vrienden gemaakt. Vaarwel
zeggen is dan niet gemakkelijk. Want uiteindelijk heb ik namelijk geen flauw
idee of ik ooit terug kom in Libanon of niet.
Het leven in Beiroet
is niet altijd gemakkelijk geweest. Het is niet alleen een vreemde stad maar
ook een voor mij onbekende cultuur. Daar komt nog boven op dat mijn
bewegingsvrijheid erg beperkt was waardoor
ik vastzat in Beiroet. Maar ook de
bewegingsvrijheid in Libanon is beperkt want voor een land dat vier maal zo
klein is Nederland is Libanon wel heel erg onderling verdeeld. 100km naar
oosten van hier is Damascus, daar wil ik niet zijn. 100km naar het noorden is
ISIS, ook geen goed idee, en 100km naar het zuiden is Hezbollah en Israel. Daar
komt de zichtbare sociale ongelijkheid nog boven op, alsmede de grote influx
van Syriërs. Maar de grootste isolerende factor voor mij persoonlijk was de
taal. Ik realiseer me nu meer en meer dat wil ik hier iets kunnen doen dat
vaardigheid in het Arabisch essentieel is.
Toch is mijn tijd
hier goed geweest. Toen het gisteren voor de kinderen duidelijk werd dat het
mijn laatste keer was werd ik vrij letterlijk besprongen van alle kanten. In
een van de eedere blogs heb ik mijn gevoel van machteloosheid beschreven. Dat
gevoel is gebleven maar is ook gerelativeerd. Want de dankbaarheid die deze
kinderen uitstraalden maakt mij duidelijk dat een klein gebaar, een beetje hulp,
het verschil kan maken.
Reacties