Het enige echte godsbewijs - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor deze zondag

Homilie voor vandaag, 6de zondag van Pasen 

(Handelingen 15,1-2.22-29; Apocalyps 21,10-14.22-23; Johannes 14,23-29)

Een tijd geleden gaf ik een 2-daagse vorming aan een 10-tal studenten van een lerarenopleiding. Het thema was : “Spiritualiteit”.  Ik liet hen proeven van allerhande vormen van meditatie en gebed uit de christelijke traditie. ’s Avonds keken we naar uittreksels uit de film “Into great silence”: een film-reportage over het leven van de kartuizers. Merkwaardige film. Afgezien van een kort interview aan het einde, wordt er niet gesproken. De film toont enkel het stille, biddende leven van de meest strikt contemplatieve religieuzen die de Katholieke Kerk kent. Zoals u misschien weet, zijn kartuizers kluizenaars die het grootste deel van hun leven doorbrengen in stille afzondering.

Bij de evaluatie bleek dat het net de beelden waren over de kartuizers die de grootste indruk hadden gemaakt. Voor de studenten, niet meteen zwaar katholiek, was dit een echt godsbewijs. Je kan niet zo afgezonderd leven en daar echt je geluk vinden, als je je in die  afzondering niet met Iemand verbonden weet. En die Iemand, dat moet wel God zijn.

De tweede lezing en de evangelielezing van vandaag gaan hier uitdrukkelijk over. Elk op hun manier, verwijzen ze ons naar de kern van de christelijke openbaring

In de Apocalyps hoorden we Johannes zijn visioen over het hemelse Jerusalem beschrijven. Zoals gebruikelijk in de apocalyptische literatuur, met heel wat spectaculaire details. Dat zou onze aandacht kunnen wegtrekken van het belangrijkste element van deze perikoop. Johannes merkt namelijk op dat er iets ontbreekt: in dat hemelse Jeruzalem is er namelijk géén tempel. Dat terwijl de tempel traditioneel voor de joden het absolute centrum was van de heilige stad. Ik citeer even: “Maar een tempel zag ik er niet want God, de Heer, de Albeheerser is haar tempel zoals ook het Lam. En de Stad heeft het licht van zon en maan niet nodig, want de luister van God verlicht haar en haar lamp is het Lam.”

Met andere woorden, Johannes legt uit dat in de nieuwe wereld die die begonnen is met de verrijzenis van Jezus, God, en meer in het bijzonder Jezus zelf, het lam,  voortaan overal aanwezig is. Niet enkel meer in de heilige plaats die de tempel is, maar in de hele stad. Elke plaats, elke ervaring, elk moment van ons leven kan met andere woorden aanleiding worden van een Godsontmoeting.

In zijn evangelieboek gaat Johannes hier dieper op in. En eigenlijk op spectaculaire wijze. De evangelist verhaalt ons namelijk volgende uitspraak van Jezus: “Als iemand Mij liefheeft zal hij mijn woord onderhouden; mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen.” Wat betekent dit?  Jezus belooft ons dat Vader en Zoon verlangen om duurzaam aanwezig te zijn in het diepste van elke mens. In de theologie noemt men dit de “inwoning”. God die ons zo nabij wil zijn dat Hij als het ware in elk van ons zijn intrek wil nemen. Het is bijna niet te geloven: God die elk van ons tot zijn tabernakel wil maken.

Wij geloven dat we dit mysterie van die bijzondere ontmoeting mogen beleven in de eucharistische communie. Maar Jezus beperkt het goddelijke bezoek niet tot die uitzonderlijke momenten. Op elk moment van ons leven verlangt God te wonen in de intimiteit van ons hart. Soms zullen we Hem kunnen voelen en horen. Vaak zal die aanwezigheid heel discreet zijn, en zullen we de Heer enkel maar in geloof in ons aanwezig weten.

Als mensen kunnen  wij ons soms heel alleen voelen en geïsoleerd van onze medemensen. Dit kan zwaar wegen. Maar Jezus belooft ons dat wij, christenen, nooit eenzaam hoeven te zijn. Net zoals de kartuizers kan voor elk van ons het stille gebed ontmoetingsplaats worden met de levende Heer. Niet alleen de stilte overigens. Al ons doen en laten kan ontmoeting worden met de levende God. De enige voorwaarde, zo leert ons Jezus, is dat we bereid zijn om onze deur te openen voor Hem. Dat we actief toelaten dat God in ons diepste zelf verblijf en ons van daaruit geleidelijk aan bevrijdt van alles in ons dat zich verzet tegen zijn liefde.

Zijn we daartoe bereid? Zijn we  bereid om ons tot in onze diepste kern te laten doordringen door zijn liefde? Laten we alvast vragen om de genade om te groeien in gastvrijheid en beschikbaarheid.