"In alle dingen"

Sommige dingen kan je beter aanvaarden en loslaten …. Het leidt toch nergens toe. Dit is geen defaitisme. Wel het wijselijk aanvaarden van je beperktheid.

Een religieus moet de vrees voor de armoede meer vrezen dan de armoede zelf.  Ignatius van Loyola

Vorige zondag gaf ik een praatje voor het bisdom Breda over roepingenpastoraal en internet. Gelegenheid om de heel mooie serie nieuwe video's te ontdekken gemaakt door het bisdom Breda over roepingenpastooral. Hieronder een video met indringende getuigenissen van twee gehuwde mannen die zich voorbereiden op het diaconaat.

Verrijzenis (4/5) Die persoonlijk doorleefde doodservaring is op een ander vlak fundamenteel. Zij doet ons inzien dat wij het niet zijn die ons terug tot leven roepen. Het herleven wordt ons geschonken. "Vanavond nog ben je met Mij...", zei Jezus tot zijn medegekruisigde. Het wordt ons geschonken met die zekerheid : 'ik ben niet meer alleen om verder te sukkelen...' Hierin juist verschilt zij van de kick-ervaring. Deze grensoverschrijdende ervaring waaraan de postmoderne mens verslaaft geraakt, orchestreert hijzelf, om zichzelf het bewijs te geven dat hij niet ondergaat in de stroom van de gebeurtenissen. Het is een momentane bevestiging van het onverzekerde 'ik', een individuele en voor mezelf geldende identiteitsaffirmatie (zie L. Boeve, Onderbroken traditie, pp. 70-73). Dat herleven wordt ons geschonken, zeiden we, en wel zo: het zal ontkiemen juist vanuit die plaats in ons hart waar wij ooit gekozen hebben voor de liefde,   waar wij ruimte hebben

De westerse cultuur verkiest zelfverheerlijking boven bevrijdende zelfkennis. De nederigheid heeft het hard te verduren. Nederigheid betekent de waarheid aanvaarden dat wij slechts mensen zijn, en niet God. Nederige mensen zijn vrij van de illusie – en daar ook dankbaar voor - dat zij goden zijn. Ik kan mezelf wel inbeelden dat ik het centrum van het universum ben, maar ik ben het niet. En de kleine planeet waarop wij leven is evenmin het centrum van de cosmos. Het leven gaat ook niet over het opbouwen van MIJN koninkrijk, of over het vragen dat Mijn wil zou geschieden. Waarover gaat het leven dan wel? Vermits ik het centrum van de wereld niet ben, hoef ik dus ook niet alleen maar om mezelf bezorgd te zijn. Ook moet ik mezelf niet te ernstig te nemen: anderen doen dat ook niet! Veeleer moet ik mij totaal openstellen voor de anderen. Nederig zijn betekent drie dingen: beseffen dat ik God en de anderen nodig heb; een eerlijke kennis van mijn talenten en mijn beperkingen; en de

Schijn bedriegt. Echt waar! Even illustreren ...😜

In onderstaand video-gesprek getuigt medebroeder en huisgenoot Matthias Kramm sj over wat jezuïet zijn voor hem betekent. Aangrijpend is zijn verhaal over de mystieke ervaring die aan de grondslag ligt van zijn roeping als jezuïet. Ook de heel persoonlijke inkijk die hij geeft in zijn gebedsleven.

Kritische bedenkingen bij de #Facebookdelete-hype naar aanleiding van het schandaal van Cambridge Analytica Geen haar aan mijn hoofd dat ook maar even overwogen heeft om mijn Facebookaccount te sluiten. Hoe blind kan je zijn… Alles wat des mensen is, kan worden misbruikt en wordt ook effectief misbruikt. Dat geldt voor Facebook, film, humor, net zo goed als voor liefde en geloof. Dat is niet nieuw. Nieuw is wel dat, dankzij het Cambridge Analytica schandaal, nu voor het grote publiek duidelijk is geworden dat dit ook geldt voor die poeslieve sociale media. Het kwaad is overal aan het werk. En het is uitzonderlijk vernuftig. Zijn overwinning wordt echter totaal als je het kind met het badwater gaat weggooien. Commerciële en politieke belangengroepen maken een oneigenlijk gebruik van je Facebook-data. Dus… je verlaat voorgoed Facebook. Een zekere naïviteit en kortzichtigheid lijken me niet vreemd te zijn aan deze redenering. Wat geldt voor Facebook geldt namelijk, mutatis m

--> Wij staan nu voor de vraag : en als ik nu tot het uiterste gegaan ben, en ik lig daar, leeg, uitgeput, opgeteerd, opgebrand, of als ik het gewoon niet meer zie zitten, wat dan ? Ofwel geef ik me, in wanhoop, aan de dood over, aan haar werk in mij, in mijn leven (de keuze van Judas).  Ofwel, kijkend naar Jezus, bedenk ik dit. Alles wat uit liefde gedaan werd, alles wat ooit met liefde gedaan werd, heeft eeuwigheidswaarde. Mensen hebben dat altijd op een of andere manier aangevoeld, en ook uitgezegd, uitgebeeld, uitgezongen. Het is niet om niets dat men ‘amour’ zo dikwijls met ‘toujours’ laat rijmen. Liefde berust immers in God. Zij is zijn diepste eigenheid en eeuwigheid.  Daarom kan Hij onmogelijk iemand die geleefd heeft vanuit de liefde, en naar de liefde toe, in de dood achterlaten, Hij de God van het Leven. Zo zagen het de leerlingen van Jezus (Hand. 2:24-28). Een anonieme jezuïet

Vandaag is het de zondag van de goddelijke barmhartigheid. Hieronder legt paus Franciscus uit wat die barmhartigheid van God precies betekent. Het Woord van God heeft zijn tent midden onder ons opgeslagen. Wij zijn zondaars die nood hebben aan barmhartigheid. Wij zouden ons moeten haasten om de genade te ontvangen die Hij ons wil schenken. Maar in plaats daarvan verhaalt het Evangelie van Johannes dat “wie van Hem waren Hem niet hebben ontvangen” (Joh. 1, 11). Te dikwijls hebben we Hem verworpen. We verkiezen ons blijvend op te sluiten in onze fouten en in de angst voor onze zonden. Maar Jezus geeft het nooit op. Hij blijft zichzelf en zijn reddende genade aanbieden. Jezus is geduldig. Hij kan geduld oefenen en Hij blijft altijd op ons wachten. Dit is een hoopvolle boodschap. Het is een oude maar altijd verfrissende boodschap van bevrijding. En wij worden opgeroepen vreugdevol te getuigen van de boodschap van het Evangelie van het leven, van de Blijde Boodschap van licht, van hoo

Onderstaande overweging schreef ik op 8 april 2014, vier jaar en een dag na de martelaardsdood in Homs van Frans van der Lugt sj. Klik hier voor overzicht bijdragen in dit blog over Frans van der Lugt sj Stille vreugde en dankbaarheid. Ook verdriet en pijn. Toch vooral een ingehouden blijheid, hoop en kracht. Dat is wat ik de voorbije uren heb gevoeld naar aanleiding van de brutale dood van Frans van der Lugt sj. Ik durf te vermoeden dat dit ook was wat Frans voelde, na zijn keuze om solidair te blijven met zijn geliefde Syrische vrienden. Hij zal zeker momenten van opstand en angst gekend hebben. In het bijzonder de laatste ogenblikken van zijn leven. Ook strijd, voorafgaand aan die overgave. Maar sindsdien   moet zijn hart vervuld geweest zijn van vrijheid en kracht. Mij kwamen beelden voor ogen uit de film “Des hommes et des dieux”.   Een film over Franse trappisten die er in de jaren negentig van de vorige eeuw, midden in de Algerijnse burgeroorlog, voor kozen om