"In alle dingen"

Je blogger gaat de komende dagen de stilte in.  Immers, zo leert de profeet Elia,  “God is in de stilte”. Onderstaande video bied je een stilte-ervaring aan.  Aan den lijve.  Het duurt eventjes.  Het is beklijvend. Klik hier voor een versie met iets betere beeldkwaliteit

Het is veel moeilijker je door God te láten aankijken dan zélf naar God te kijken. Paus Franciscus

In deze laatste lentedagen zien we hoe de dagen langer worden of, onder de evenaar, integendeel korter worden. Licht is meer dan een voorwaarde om te kunnen zien. Zonnelicht opent voor ons de wereld, voedt onze huid, laat ons zien dat we leven. In een ‘angry poem’ ( een gedicht van woede ) smeekt Dylan Thomas   zijn stervende vader: ‘Verzet je met al je krachten, verzet je tegen het uitdoven van het licht’. De Bijbel spreekt voortdurend over God als de bron van het licht, zelf levend in onbereikbaar licht. Jezus is het licht van de wereld. Hij schenkt licht aan de blinden. Wij worden geroepen om te leven als kinderen van dat licht. Heer, ik koester uw licht als een schat en waardeer ten zeerste hoe ik de zon mag voelen op mijn gelaat. Laat me nooit vergeten U te danken voor mijn ogen en voor het glorierijke zonnelicht. Ook in de donkere uren, als ik door het kwade in de wereld in de war word gebracht, heb ik uw licht nodig.  Wees U het licht van mijn leven.

(Sommige) honden doen het zus. (Sommige) katten doen het zo. Hoe doen de mensen het? Hoe doe jij het?

Bernard Sesboüé sj behoort tot de meest vooraanstaande theologen uit het Franse taalgebied. Tijdens mijn studiejaren in Parijs was hij mijn persoonlijke studiebegeleider. In onderstaand video-portret vertelt hij zijn levensverhaal. Hij geeft meteen ook een erg bevattelijke samenvatting van zijn theologisch denken. Een pareltje. Klik hier om deze video in groter formaat te bekijken

“Mocht het enige gebed dat je in je leven zou zeggen “dank u” zijn, dan zou dit volstaan.” Meester Eckhart

Een tijd geleden mocht ik de kleine Jozef dopen, in aanwezigheid van heel wat jonge kinderen. Na afloop kwam een schattig meisje van vijf naar me toe. Ze had een vraag. Tijdens de viering had ik de oogjes,    het mondje, het neusje, de handjes en de voetjes … van de dopeling gezalfd. Waarom had ik zijn oortjes niet gezalf? Niemand van de volwassenen, mezelf incluis, had dit opgemerkt. Agatha wel. Ik ben meteen met haar naar Jozef gegaan, en samen hebben we zijn beide oortjes gezegend. Net voor het doopsel hadden we eucharistie gevierd. Bij de communie ging ik rond om het Lichaam van Christus uit te delen. Toen ik ter hoogte van Simon kwam, een jongetje van twee en en half, wilde hij per se ook de communie ontvangen. Het ventje was nochtans gewoon om regelmatig naar de mis te gaan.  De kinderzegen die ik hem gaf zinde hem helemaal niet. Zijn vader probeerde hem met man en macht uit te leggen waarom. Het mocht niet baten. Simon begon te brullen. Een grillig kind? Mij leek het g

In deze podcast leg ik uit hoe je als christen het best een keuze kan maken: waarom zou je kiezen hoe je voorbereiden op de keuze hoe de keuze zelf maken hoe kan je weten of je de juiste keuze gemaakt hebt ... Het geheel is geïnspireerd door de ignatiaanse spiritualiteit. Deze podcast is gemaakt door het team dat het voorbereidingsprogramma voor de WJD in Panama verzorgt, en is  ook terug te vinden op jongkatholiek.nl

Het is dom een onmiddellijke gelegenheid om God te dienen te verwaarlozen in de hoop in de toekomst grotere dingen te kunnen realiseren. Het is goed mogelijk dat je de ene zal verliezen zonder de andere te verwerven.  Ignatius

Het hele universum met zijn triljoenen melkwegstelsels is begonnen als een stipje geconcentreerde energie. Het was kleiner dan een zoutkorrel. Toen jij ontvangen werd, bestond jij uit één cel. Jij was niet meer dan een speldenpunt leven. Jij was nauwelijks zichtbaar voor het blote oog. Maar toch zat jij al volgestouwd met alle mogelijkheden die jij ooit zou willen realiseren: iedere daad, elke keuze en iedere relatie. Jij bent maar een druppel in de oceaan. Maar zonder jou zou de oceaan nooit een oceaan geworden zijn. Jij bent maar een korrel zand. Maar jij bent een zandkorrel die de balans doet doorslaan. Jij bent maar een druppel morgendauw die de aarde doordrenkt. ’s Middags is het verdwenen.  Maar die dauwdruppel brengt het zaad in de aarde tot leven en doet het groeien. Jij bent er maar één. Maar de Kracht van de Ene is groter dan jij durft te dromen. Eén is niet hetzelfde als niets. Eén maakt het verschil. Jouw keuze kan de balans van de samenlev

“Om je gebedsleven maximaal te verrijken is het goed God regelmatig te vragen je te leren bidden. Er is geen gave die God ons meer verlangt te geven dan de gave van het gebed. Maar we vragen er zo zelden om. En als we dan gaan bidden, of het nu 5 of 10 of 60 minuten zijn, is het goed om de Heer te vragen dat we ons mogen herinneren wanneer hij in ons dagdagelijkse leven aanwezig was; dat we die aanwezigheid mogen herkennen.” J.J. O’Leary sj

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (10/10)   Vrijheid en autonomie groeien best binnen duidelijke structuren : duidelijke afspraken en regels in huis inzake opvoeding, eten, slapen gaan, vrije tijd, studeren, muziek, omgangsvormen, relaties …. Eigenlijk verlangen kinderen daarnaar. Structuur schept veiligheid, geeft identiteit, helpt om de chaos te overwinnen. De wet bevrijdt. Je kan pas op een verantwoorde wijze het risico van de vrijheid nemen, als er duidelijke structuren zijn. Dit laat toe op veilige wijze te botsen, en het is maar door te botsen en te experimenteren dat je een eigen identiteit kan opbouwen! Het kind durven sanctioneren betekent eigenlijk dat je het kind helpt om te leren omgaan met de beperkingen en dat je het zo helpt om te groeien in de vrijheid. Sanctie duidt aan – want laat voelen – waar de grens ligt. De straf  bevrijdt va

Hieronder vind je mijn homilie voor dit weekeind. 10de zondag door het jaar B Gen 3,9-15       Ps 130(129),1-2.3-4ab.4c-6.7-8          2 Kor 4,13-18.5,1        Marcus 3,20-35 Er is een grote paradox in de geschiedenis van het christendom. Het christendom wordt vaak de godsdienst van de liefde genoemd. Johannes, in zijn eerste brief, vereenzelvigt God met de liefde als hij schrijft: God is liefde. (1Joh 4, 8) Nochtans is Jezus, de grondlegger van het christendom, op gewelddadige wijze om het leven gekomen. We weten dat de liefde centraal staat in het christendom. We weten echter ook dat er in naam van God en in naam van Jezus ontzaglijk veel kwaad is verricht. Verbaal en fysiek. Ook binnen de kerken. Onze geschiedenis is ervan doorspekt. Tot op vandaag. Van subtiel en verborgen, tot onwaarschijnlijk brutaal en openlijk. Je wordt er niet blij van. En laten we vooral niet te ver van huis kijken. We zijn er allen medeplichtig aan. Ook in onze Kerk, vandaag, waar in een aant

Helpen en helpen is twee. Iemand echt helpen is meestal niet alles in zijn plaats doen. Ook niet als het over kleintjes gaat. Wel hem of haar de middelen aanreiken om te groeien in zelfstandigheid en vrijheid. Herken je dit?