"In alle dingen"

Rick Timmermans interviewt Nikolaas Sintobin sj over hoe je de angel van de angst kan verwijderen.

De liefde wacht ons op Een overweldigende liefde wacht ons op als wij naar het eeuwige leven overgaan. We kennen niet alle details, maar dit hoeft ook niet. God, een God vol verrassingen, bereidt ieder van ons  alles voor wat ons maar gelukkig kan maken. We zijn toch, alles wel beschouwd, gemaakt om bemind te worden. En op het eind zal de Liefde zelf ons omvatten. Al wie ons zijn voorafgegaan zullen er zijn, samen met de drie goddelijke Personen, en zij zullen er zich over verheugen dat wij er ook aangekomen zijn. In dit leven voelen wij ons dikwijls als eenzame marathonlopers. Maar op dat ogenblik gaan we onszelf ervaren alsof wij binnenlopen in een groot stadium, gevuld met met een reusachtige massa die ons volop toejuicht. Zonder twijfel vallen we dan op onze knieën en beginnen te wenen, maar onze tranen zullen tranen van vreugde zijn. Niet van droefheid. God zal ons bij de hand nemen en ons aan de verzamelde gemeenschap voorstellen. En daar staat iedereen aan onze zijd

Aangrijpende reportage over het leven en werken van jezuïet-arts Marc Desmet: het zoeken van het leven in het sterven. Met veel dank aan Kerknet.

Voor LIEFKE magazine schreef ik een overweging genaamd: Geduld als kompas voor een goed leven. In deze coronatijden kan ze je hopelijk inspirereren. 4/7 Geduld nodigt uit om nú te leven. Het verleden bestaat niet meer. De toekomst bestaat nog niet. Het enige moment dat echt is en waarin een mens leeft is hier en nú.  Dit dulden of aanvaarden beschermt tegen de weemoed - het blijven hangen in het dode verleden – of het aantrekkelijke maar vaak ijdele dromen van een betere, edoch onbestaande toekomst.  Het nú dulden kan dus de deur openen naar intenser leven in de werkelijkheid. Zodoende kan geduld je ertoe brengen om meer te genieten van het leven, om meer de subtiele schoonheid te proeven van het echte leven, eerder dan je te verliezen in spijt of dromen. Nikolaas Sintobin sj

Hieronder vind je mijn homilie voor vandaag.  3e zondag van Pasen, jaar A Hand. 2,14.22-28 - Ps. 16/15 -1 Petr. 1,17-21 - Lc. 24,13-35 Het verhaal van de leerlingen van Emmaüs klinkt vertrouwd in de oren. Zó vertrouwd dat het moeilijk kan zijn om het bijzondere van wat er beschreven wordt tot ons door te laten dringen. Ik wil het verhaal opnieuw met jullie doornemen en inzoomen op drie aspecten die wezenlijk zijn, maar waar me misschien over heen lezen. 1.      Beide mannen zijn zijn niet op zoek naar Jezus. Ze zijn zwaar ontgoocheld. Kleopas en zijn gezel hopen of verwachten niets. Voor hen is het verhaal over. Zoals in de andere verschijningsverhalen neemt de verrezen Heer zélf het initiatief neemt om naar hen toe te komen. Het minste dat je kan zeggen is dat Jezus dit niet doet op een opdringerige wijze. Lucas zegt letterlijk: Hun ogen werden verhinderd Hem te herkennen . Jezus wil niet dat ze Hem al te vlot herkennen. “Zo maar” geloven in de verrijzenis, als was

Een kwetsuur moet kunnen genezen. Dat vraagt tijd. De tijd om eventuele illusies los te laten die we ons gemaakt hadden omtrent bepaalde personen; om die personen met andere ogen te bekijken; de tijd om ons te wapenen zodat we verder op weg kunnen met de waarheid zoals ze is; met onze geschiedenis zoals ze ons overkomen is. Die tijd hebben we voor een deel in handen, en voor een deel niet. Ook onze psychische ingesteldheid speelt daarin mee. Maar we moeten om die genade bidden. Bidden dat onze hartvochtigheid Gods barmhartigheid nooit in de weg zou staan. En, wetend dat Hij weet, aan Hem het oordeel overlaten. Een anonieme jezuïet

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een  Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. “Hoe zoek je eenheid met God?” “Hoe harder je zoekt, des te groter maak je de afstand tussen God en jezelf.” “Maar hoe overbrug je die afstand dan?” “Probeer te begrijpen dat deze er niet is.” “Betekent dat soms dat God en ik één zijn?” “Niet één, niet twee” “Hoe zit dat?” “De zon en zijn licht; de oceaan en de golf; de zanger en zijn lied …. niet één, niet twee”  Anthony de Mello sj

Het leven is kort. Amper één ademstoot … Memento mori. Carpe diem!

Voor LIEFKE magazine schreef ik een overweging genaamd: Geduld als kompas voor een goed leven. In deze coronatijden kan ze je hopelijk inspireren.    2/7 Wat is geduld? Het woord zegt het zelf. Geduld komt van dulden . Iets dulden wil zeggen dat je iets aanvaardt, dat je ermee instemt, het verdraagt, enzovoort. Soms tegen je zin, maar toch. Je aanvaardt te ondergaan wat is, omdat het is. Hier gaat een grote wijsheid achter schuil. Als je het tenminste juist interpreteert. Je kunt immers niet om het even wat aanvaarden.  Soms is het, integendeel, zinvol en wenselijk om je te verzetten en de strijd aan te gaan. Maar dat vechten kan vechten tegen de bierkaai worden. Sommige zaken kan je nu eenmaal niet veranderen. Niet op korte termijn. Soms nooit. Je kunt die onveranderlijkheid, op min of meer subtiele wijze, ontkennen. Dat gebeurt vaker dan je zou denken. Dan dreigen je inspanningen verloren moeite te zijn.  Je kunt die energie ook investeren in het zoeken naar

In deze video reikt Nikolaas Sintobin sj een eenvoudige gebedsvorm aan om de spanningen thuis tot voorwerp te maken van je gebed: het bijzonder levensgebed .

Voor LIEFKE magazine schreef ik een overweging genaamd: Geduld als kompas voor een goed leven. In deze coronatijden kan ze je hopelijk inspirereren. 1/7 Heb je ze onlangs nog gezien, langs een sloot, kanaal of vijver? Vissers die urenlang naar een dobber staren. Even onbeweeglijk als geconcentreerd. Soms vangen ze iets. Soms niets. Zeg hun niet dat ze daar zomaar zitten te nietsen. Sportvissers lopen hoog op met hun hobby. Ze kunnen je gedetailleerd en met passie uitleggen hoe en waarom. Wat bezielt die mensen? Nu ja, Ik heb het als knaap ook gedaan, lang geleden. Eerlijk is eerlijk, ik vond het heerlijk. Ook al kan ik me niet herinneren ooit veel vis te hebben gevangen. Ik heb veel bewondering voor ouders met pubers. Bakvissen die niet weten hoe zich te gedragen en dat vaak op een heel creatieve manier duidelijk maken. Dag in dag uit. Ouders die, elke morgen opnieuw, zich voornemen om verdraagzaam en liefdevol te zijn met die kinderen die op zoek zijn naar zichzelf. Ook a

Soms heeft de opgestapelde pijn en spanning de grens van het draaglijke bereikt, en sta ik voor een relatie die geen toekomst meer heeft. Moet ik dan nog altijd blijven vergeven ? Ook als de ander er niet om vraagt, of helemaal geen schuld bekent ?  Ik denk van ja, al is het maar omwille van je eigen innerlijke vrede, want die moet je tenslotte ook terugvinden. Maar dan moet je dit wel bedenken. Echt vergeven, met hart en ziel is nooit het effect van een eigenmachtige wilsbeslissing. Het vergeven wordt ons geschonken, evenzeer als de vergeving. Ook het vergeven is genade. Alleen God kan het kwaad vergeven. Maar Hij nodigt ons uit deel te nemen aan zijn barmhartigheid, en de genade daartoe zal Hij ons schenken wanneer de tijd ervoor rijp is. Een anonieme jezuïet