"In alle dingen"

De voorbije dagen had ik twee gesprekken over internet als communicatiemedium. Het eerste was met een man van 80 jaar. “Dit is een medium dat ik nog nauwelijks ken”, zei de man aan het begin van onze ontmoeting. Aan het einde dankte hij mij omdat hij van alles had bijgeleerd en nu een beter zicht had op wat ik dag in dag uit voor die schermen zat te doen. Het tweede met een vrouw van om en bij de 70. Het gesprek kwam bijna meteen op het onderwerp Facebook. Voor de dame aanleiding om al haar argwaan en de facto weigering van het medium uit te spreken. Het “gesprek” bloedde dan ook snel dood. Soortgelijke gesprekken heb ik vaker. In beide richtingen, overigens. Ook met jongere mensen en over andere onderwerpen. En anderen waarschijnlijk ook met mij …

Vet drijft boven, zegt het spreekwoord. Maar je moet het ook nog willen en kunnen zien. Je moet er oog voor hebben. Om er van te genieten of om het te ontwikkelen. Het is niet omdat iemand buitengewoon begenadigd is, dat zijn of haar talenten ook effectief worden opgemerkt. Dit geldt voor kinderen én voor volwassenen. Joshua Bell is een van ’s wereld meest vermaarde violisten. Nadat hij de avond ervoor voor duizenden liefhebbers een concert had gegeven in Washinton DC, ging hij ’s anderendaags in de metro een volgend “concert” geven. Onderstaande video geeft er een verslag van. </o:p></span></p><p></p>

“Je bent Jezus niet” Jezuïetenwijsheid (5/5) Jim Martins is een Amerikaanse jezuïet van begin de vijftig. In een artikeltje deelt hij met de lezer de vijf mooiste staaltjes van jezuïetenwijsheid die hij ooit te horen kreeg. Na mijn filosofiestudies ging ik werken bij de Jesuit Refugee Service in Nairobi, Kenia. Het was fantastisch werk. Ik had nu geen schrik meer om naar een ontwikkelingsland gezonden te worden: ik had er zelf om gevraagd. Maar langzaamaan begon ik ongelukkig te worden omdat er zoveel moest gedaan worden. Ons werk bestond erin dat we Oost-Afrikaanse vluchtelingen hielpen bij het opstarten van kleine bedrijfjes. Concreet betekende dit: regelmatig met hen overleg plegen, hun bedrijfjes opvolgen (kleermakerijen,  bakkerijen, restaurants, kippenkwekerijen …); hen helpen bij de administratieve paperassen voor de overheid; zorgen voor medische bijstand als ze ziek waren; en vaak ook gewoon een luisterend oor aanbieden. Hoe kon ik dat alles ooit bolwerken? Na enkel

’t Hoeft niet altijd serieus te zijn. Je kan het zo gek niet bedenken, of het gebeurt. Ook in kerken.

“ Laat niet toe dat anderen je verhinderen om de persoon te worden die je wil zijn” (Jezuïetenwijsheid 4/5) Jim Martins is een Amerikaanse jezuïet van begin de vijftig. In een artikeltje deelt hij met de lezer de vijf mooiste staaltjes van jezuïetenwijsheid die hij ooit te horen kreeg.   Ik zal hier niet al te veel details geven. Op een bepaald ogenblik tijdens mijn opleiding als jezuïet woonde ik samen met een moeilijk man. (Stel je voor!) Hij had veel goede kwaliteiten, maar hij wilde altijd het laatste woord hebben en liet nooit af. Vermits ik het altijd met hem aan de stok kreeg, leek het wel dat ik op mijn beurt begon te veranderen. Ik was altijd op mijn hoede, wilde het laatste woord hebben en liet niet meer af, eigenlijk om mezelf te beschermen. Toen ik dit ter sprake bracht bij mijn geestelijk begeleider kwam ik tot het inzicht dat die situatie me geleidelijk aan omvormde tot een ander persoon, iemand waar ik niet van hield. Ik was iemand aan het worden in reactie te

  A thing of beauty is a joy for ever. Zeker vroeg in de morgen, in de metro.

Tijdens mijn vakantie heb ik verschillende romans gelezen. Graag deel ik enkele indrukken met u. “Het feest van de bok”,   door Mario Vargas Llosa, nobelprijswinnaar (3/4) In deze meeslepende historische roman (2000) beschrijft Llosa de dictatuur die enkele tientallen jaren bestaan heeft in de Dominicaanse Republiek. In het bijzonder biedt hij een geloofwaardige inkijk aan in de persoonlijkheid en psychologie van een dictator en zijn naaste medewerkers. Hoe het hele boeltje aan mekaar hangt met angst, machtswellust, jaloersheid en infantiliserende personencultus waaraan alles, maar dan ook alles, wordt ondergeschikt. Geloofwaardig en indrukwekkend is ook de beschrijving van het brutale einde van het regime en de geleidelijke en subtiele overgang naar een min of meer democratisch regime. Een overtuigend boek van een groot nobelprijswinnaar. Toch kan ik niet zeggen dat ik het graag gelezen heb. Het toont bijna uitsluitend de schaduwzijden van de mens, donkerder dan je oo

“ Je bent niet met iedereen getrouwd ”  (Jezuïetenwijsheid 3/5) Toen ik in Chicago filosofie studeerde aan de Loyola Universiteit woonde ik in een heel aangename jezuïetengemeenschap. Ik maakte er heel wat vrienden. Toch was er een probleem: nogal wat van de leden van de gemeenschap hadden verschillende gewoontes en voorkeuren. Het was de eerste maal dat ik in een grote gemeenschap leefde met zoveel verschillende wijzen van in het leven staan. Bijvoorbeeld, er was iemand die het niet leuk vond als je zijn natte kleren niet uit de wasmachine haalde en in de droogkast stopte.  “Waarom stopte je mijn kleren niet in de droogkast? Ze zijn toch nat?”  Een ander iemand werd dan net boos als je zijn kleren wel in de droogkast stopte. “Waarom deed je mijn kleren in de droogkast? Nu gaan ze krimpen!” Een medebroeder praatte niet graag over studies aan tafel: té stresserend. Een andere vond dit net prettig. Het hielp hem om stoom af te laten. Moeilijk om dit allemaal bij te houden … Hoe k

Gevallen engelen, ze worden gewoonlijk in verband gebracht met hoogmoed, de moeder van alle andere zonden.  In deze reclame worden  ze  in verband gebracht met lust.  Daar valt iets voor te zeggen. Ver-mijn-mijn-bed-show, of toch niet zo wereldvreemd ? “Wat is het dat mij doet afwijken van het “rechte pad” van leven en liefde? Als je al weet in welk bedje je ziek bent, dan wordt het een stuk makkelijker om op zoek te gaan naar het juiste medicijn.

Tijdens mijn vakantie heb ik verschillende romans gelezen. Graag deel ik enkele indrukken met u. “Waiting for the barbarians” door J.M. Coetzee, nobelprijswinnaar (3/4). Deze roman (1980) speelt zich af in Zuid-Afrika, ik vermoed in het begin van de 19 de eeuw. Een klein, vooruitgeschoven garnizoenstadje wordt geobsedeerd door de angst voor “de barbaren”, ttz de indigeense bevolking die er omheen woont. De schrijver toont haarfijn aan hoe deze angst zichzelf in stand houdt en voedt. Het brengt de soldaten en de burgers tot onwaarschijnlijk gedrag tav de inheemse bevolking, maar ook tov de eigen mensen die deze onmenselijkheid aanklagen. Hoofdpersonage is een oudere rechter die tegen de beestachtige behandeling van de Afrikanen wil ingaan. Niet alleen in woord. Ook in daad. Hoewel er niet naar hem wordt geluisterd, is hij toch de enige lichtstraal in deze historische roman. En wel een die een prachtig, zij het tragisch, licht verspreidt. Weliswaar kan de aanklacht van é

De mooiste vreugdezang allertijden. Vraag maar aan Bach. Het magnificat van Maria Lucas 1, 46-55 " Mijn hart prijst hoog de Heer. Van vreugde juicht mijn geest om God, mijn redder: daar Hij welwillend neerzag op de kleinheid zijner dienstmaagd. En zie, van heden af prijst elk geslacht mij zalig omdat Hij die machtig is aan mij zijn wonderwerken deed, en heilig is zijn Naam. Barmhartig is Hij, van geslacht tot geslacht voor hen die Hem vrezen. Hij toont de kracht van zijn arm; slaat trotsen van hart uiteen. Heersers ontneemt Hij hun troon, maar Hij verheft de geringen. Die hongeren overlaadt Hij met gaven, en rijken zendt Hij heen met lege handen. Zijn dienaar Israël heeft Hij zich aangetrokken, gedachtig zijn barmhartigheid voor eeuwig jegens Abraham en zijn geslacht, gelijk Hij had gezegd tot onze Vaderen ."

  Onlangs las ik de Franse krant “Le monde” volgende titel: “ In Griekenland bedreigen de vlammen de abdijen van de Athosberg ”. Meteen klikte ik dit aan en begon het artikel te lezen. Het ging, uiteraard, over bosbranden in Griekenland en legde uit dat de abdijen van de Athosberg … niet bedreigd werden door het vuur. Even aarzelde ik, en ging terug de titel lezen om te zien of ik me misschien vergist had. Neen, ik had wel degelijk juist gelezen. De vlag dekte, met andere woorden, de lading niet. Het was wel een heel verleidelijke vlag en ik had me erdoor laten “vangen”. Zoals heel wat andere surfers blijkbaar. Het artikeltje stond namelijk op de lijst van de artikels van “Le Monde” die het meest waren rondgestuurd in de sociale media. Inderdaad, dat is een van de onomkoombare wetmatigheden van het internet. Het aanbod is eindeloos geworden. Waarom zou de surfer, in godshemelsnaam, jouw artikel aanklikken, laat staan lezen? Je moet hem dus weten over de streep te krijgen. Me

Olympische kampioenen zijn in de eerste plaats mensen. En mensen hebben moeders. Ook olympische kampioenen …

Negentiende zondag door het jaar 1 Koningen 19,4-8; Efeziërs 4,30-5,2; Johannes 6,41-51 Er is veel kans dat de meesten onder ons deze morgen brood hebben gegeten: een  pistoletje, een bruine boterham, een beschuitje … Gewoon, zoals altijd. Brood maakt deel uit van onze dagdagelijkse werkelijkheid.  We staan er niet bij stil. We hebben het gewoon in huis. Ook onze taal verwijst ernaar: “broodnodig”, “zijn brood verdienen”, “zwart brood eten” enzovoort. Zo dadelijk zullen de misdienaars de hosties aanbrengen, het brood om de eucharistie te vieren. In geloof weten wij dat die kleine ronde stukjes ongedesemd tarwebrood, eens geconsacreerd, het lichaam zelf zullen worden van de Verrezen Heer die zich aan ons aanbiedt.  Ook hieraan zijn we eigenlijk gewoon. We horen en zien het elke week en meestal ontvangen we ook elke week zo’n stukje brood om het op te eten. Eigenlijk, als we er ook maar een heel klein beetje bij nadenken, is dit helemaal niet zo gewoon. Wel integendeel.

In onderstaande video nodigt Pat Coyle een aantal Ierse jezuïeten uit om na te denken en te getuigen over wat " religieuze roeping " kan betekenen in een mensenleven. Most interesting ... What is a Vocation from Jesuits Ireland on Vimeo .

“ Je hoeft geen ander mens te worden om heilig te zijn ” ( Jezuïetenwijsheid 2/5) Jim Martins is een Amerikaanse jezuïet van begin de vijftig. In een artikeltje deelt hij met de lezer de vijf mooiste staaltjes van jezuïetenwijsheid die hij ooit te horen kreeg.   Tijdens mijn noviciaat heb ik al te veel tijd verloren door te proberen op anderen te lijken. Ik wist maar al te goed dat ik geen heilige was en zag andere novicen die me veel heiliger leken. Dus, concludeerde ik, ik moest worden zoals zij. Zo was er een die   zacht en bedeesd was en hij leek me behoorlijk heilig. Dus, besloot ik, ik zou zelf ook zacht en bedeesd worden. “Wat gebeurt er met jou” vroeg een andere novice me toen hij me vroom maar kniezerig door het huis zag lopen. Weer een andere novice was een vroege opstaander. Bij het ontbijt om 7u had hij zijn ochtendmeditatie reeds achter de rug. Ook hij leek me heel heilig. Ik begon dus ook supervroeg op te staan. “Jij ziet er echt moe uit”, zei iemand me. “Slaap je

In de tweede helft van juli 2012 trokken een 30-tal pelgrims in Spaans Baskenland van Loyola naar Javier. Bénédicte, een jonge deelneemster, blikt terug op haar ervaring. 12 dagen onderweg zijn met slechts 10 kilo bagage: het leek een onmogelijke opdracht. Welgeteld 3 T-shirts, 2 broeken, toilet- en slaapgerief konden mee, that was it… Wat deed ik mezelf toch weer aan? Nooit gedacht dat precies deze beperkte bagage zoveel ruimte zou scheppen en zoveel ontvankelijkheid mogelijk zou maken! Ontdaan van materiële gehechtheden en dagelijkse drukke bezigheden kwam ik tot een nooit ervaren diepte: de meest diepmenselijke laag in mijzelf, precies daar waar God mij aanraakt en mij tot het ware leven roept. Die ontdekking en ontmoeting, die me als een overvloedige genade overviel, heeft mij van zoveel angsten en onzekerheden bevrijd. Hierdoor probeer ik mijn GSM, laptop, dagelijkse routine en zorgen, en zelfs mijn thuis, voortaan in een ander licht te bekijken: ze zijn leuk, maar lei

Tijdens mijn vakantie heb ik verschillende romans gelezen. Graag deel ik enkele indrukken met u. “De zwarte met het witte hart” door Arthur Japin, 1997 (2/4) Deze roman is gebaseerd op historische feiten uit de eerste helft van de 19 de eeuw. Hij doet het verhaal van twee zwarte prinsjes die uit Ivoorkust naar Nederland worden gezonden om daar “de beschaving” te leren om die vervolgens op hun beurt door te geven aan hun volk. Ze komen terecht in een kostschool in Delft en worden tegelijkertijd geïntroduceerd aan het koninklijke hof in Den Haag waar ze hechte vriendschapsbanden ontwikkelen met enkele Nederlandse adellijke jongeren. Japin beschrijft haarfijn hoe beide jongens eigenlijk in niets verschillen van hun Nederlandse leeftijdsgenoten. Tegelijkertijd voel je hoe de onoverbrugbare afstand tussen de “superieure” blanken en die Afrikaanse bezienswaardigheden geleidelijk aan duidelijker wordt. Over en weer. Ook al wordt het geheel min of meer fijntjes omzwachteld doo

“ Gun het jezelf gewoon mens te zijn ”   Jim Martins is een Amerikaanse jezuïet van begin de vijftig. In een artikeltje deelt hij met de lezer de vijf mooiste staaltjes van jezuïetenwijsheid die hij ooit te horen kreeg. In 1989 was ik een kersverse novice in Boston, 28 jaar oud. Ik kreeg te horen dat mijn volgende stage plaats zou vinden in Kingston, een sloppenwijk van Jamaica. Ik wist wel dat werken met armen deel uitmaakte van mijn leven als jezuïet. Toch was ik doodsbang. Misschien zou ik wel overvallen worden of ziek worden. Het feit dat een 2de-jaarsnovice allerhande huiveringwekkende verhalen vertelde over die sloppenwijk en daarbij lekker overdreef maakte de zaak alleen maar erger. De avond voor ik vertrok naar Kingston zat ik in de woonkamer en staarde (ik was gewoon te zenuwachtig om echt te lezen) naar de krant. Een oudere medebroeder kwam langs en sprak me aan. Joe McCormick sj, een ervaren geestelijk begeleider, was een van de meest vrije mensen die ik kende: war

Tijdens mijn voorbije vakantie heb ik verschillelende romans gelezen. Graag deel ik enkele indrukken met u. “ L’élégance du hérisson ”, geschreven door Muriel Barbery (1/4) In deze tamelijk recente roman (2006) beschrijft de schrijfster het leven in een chique appartementsgebouw in Parijs. Hoofdpersonages zijn de Portugese concierge en een jong meisje dat in een van de mooie appartementen woont. De concierge lijkt de geïncarneerde karikatuur van de kleurloze concierge te zijn. Maar eigenlijk is het een heel ontwikkelde en verfijnde vrouw. Haarscherp analyseert ze wat ze hoort en ziet van het dagelijkse leven van haar werkgevers. Tussen haar en het meisje ontstaat onverwacht een mooie vriendschap die nog versterkt gaat worden als er een nieuwe bewoner komt in het gebouw. Een heerlijke roman. Hij legt de kleinheid en bekrompenheid bloot die kan schuilgaan achter preutse façades. Maar, vooral, hij toont de schoonheid, de verfijning en de kracht van de (naasten)liefde en het

Enkele dagen geleden zat ik aan tafel met een bejaarde medebroeder. Hij zei me, overigens heel vriendschappelijk, dat de zin van wat ik allemaal deed voor internet hem helemaal ontging. Voor hem was dit puur tijdverlies. Enkele uren later kwam ik een wachtzaal binnen waar twee jongetjes ook hun beurt afwachtten. Vermits ik wist dat het wachten daar lang kon duren, had ik mijn laptop meegebracht. De beide kinderen zagen me nauwelijks. Ze waren druk in de weer met … hun draagbare computer. Het belang van de ommekeer die de computer en het internet met zich hebben gebracht valt nauwelijks te overschatten. Het is te vergelijken met de revolutie die de boekdrukkunst aan het einde van de 15 de eeuw heeft ingeluid. Het leidt tot een radicale verandering van onze communicatie- en kenniscultuur. Voor “digital” natives (mensen geboren tijdens het digitale tijdperk) is het een evidentie. Zelf behoor ik tot een tussengeneratie bij wie dit nog niet altijd even diep doorgedrongen is.

Nicolas Standaert sj nam als verkozene van de Vlaamse jezuïeten deel aan de 70 ste Congregatie van Procuratoren van de Sociëteit van Jezus in Nairobi. In de eerste van onderstaande video’s spreekt hij over het (vernieuwd ) belang van het intellectueel apostolaat in de Sociëteit van Jezus in het algemeen en over zijn bijdrage daarbij (sinologie) in het bijzonder. In de tweede video gaat hij in op een aantal recente evoluties in de beleidsstructuren van de internationale Sociëteit en van de hedendaagse cultuur, op de vraag hoe de Chinese traditie daarbij een bron van inspiratie kan zijn en wat de kern is van de roeping van jezuïeten vandaag. Glashelder!