"In alle dingen"

De 40-dagentijd is een weg waarop God ons vooruit duwt als individuen. Het is ook een gemeenschappelijke reis. We reizen nooit alleen, hoe eenzaam we ons soms ook voelen. We reizen altijd samen met anderen. Als we onze reis kunnen ervaren als een gemeenschapsgebeuren, dan wordt het zoveel duidelijker dat wij allen dezelfde reis ondernemen. Als we onze ervaringen kunnen delen met een dichte vriend of met onze kerkgemeenschap, dan genieten we van elkaars steun. Dit laat de genade groeien. Laten wij op deze pelgrimstocht naar de Paasvreugde bidden voor elkaar. In het bijzonder voor hen die nood hebben aan en verlangen naar een ander hart. Kiezen voor de 40-dagentijd en er werk van maken is belangrijk,   omdat we mensen zijn met een ziel en een lichaam. Met onze zintuigen ervaren we allerlei dingen. Met onze verbeelding kruiden we die. Als we met onze harten en handen werken met en voor elkaar, dan delen we zo in Gods liefdevolle scheppingswerk. Andy Alexan

Vandaag begint de 40-dagentijd. Ik ben elk jaar blij als het weer zover is. Het is goed dat de Kerkgemeenschap elk jaar ons oproept om gedurende 40 dagen bijzondere aandacht te hebben voor onze godsverbondenheid. De drie pijlers van de 40-dagentijd zijn complementair: gebed, soberheid en concrete daden van naastenliefde. Aan elke christen om hier een persoonlijke invulling aan te geven. Bij het opleggen van het askruisje zegt de voorganger: “ Gedenk, o mens, dat gij van stof gemaakt zijt en dat gij tot stof zult wederkeren .” Of nog: “ Bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap ”. Het eerste zinnetje kan wat luguber klinken. We zijn het niet gewoon om zo boud onze vergankelijkheid te horen benoemen. Het tweede is meer een uitnodiging die voortvloeit uit de eerste vaststelling. Mogen de komende weken een tijd zijn van inkeer, van verdieping, van uitzuivering en, daardoorheen, van groeiende vreugde. Zalige 40-dagentijd!

Fundamenteel is een mens meer aangewezen op de anderen dan op zichzelf. Ik moet dus kunnen terugvallen op  mensen, of op iemand die, omdat hij mij echt aanvaardt zoals ik ben, het juiste beeld van mezelf naar me toe weerkaatst. Iemand die, omdat hij ook van me houdt zoals ik ben, me ertoe brengt mezelf ook te aanvaarden zoals ik ben, en zelfs gelukkig te mogen zijn met wie ik ben. zonder dat ik naar beelden of maskers moet grijpen. De vraag is : wie is voor mij die 'iemand' ? Kan ik aanvaarden dat, naast enkele mensen met wie ik me nauw verbonden voel, vooral God die iemand is? Of zit ik vast in godsbeelden die me doen geloven dat ik me eerst moet 'zuiveren' van alle kwaad, of al mijn wegen moet hebben rechtgetrokken, alvorens ik voor God mag verschijnen en alvorens Hij echt van mij kan houden ? Klinkt voor mij de gedachte dat God van mij houdt zoals een vader of een moeder van zijn of haar kind puu

Je aanpassen. Een kwestie van gezond verstand. Je integreren in de cultuur die je omringt. Inculturatie, heet dat. Hoe ver mag en kan je hierbij gaan? Is het de oplossing voor alle problemen? Of is het net wenselijk dat er een spanningsveld behouden blijft?

Franciscus verschilt veel van Trump. Dat is maar goed ook. Nogal wat mensen reageren ontgoocheld op de recente pennenvrucht van de paus. Ze menen uit Querida Amazonia te kunnen afleiden dat hij gehuwde priesters afwijst. Langs de andere kant lees ik dat sommigen er een verdieping van de kerkelijke leer inzake het priestercelibaat in ontwaren. Zou Franciscus dan nog maar eens “verwarring” geschapen hebben? De lectuur van het nieuwe document van Franciscus lijkt me te tonen dat beide interpretaties naast de kwestie zijn. Ze vinden niet de minste steun in de tekst. Niet wat de aanpak van de paus betreft en evenmin wat zijn argumentatie aangaat. Zelf had ik gehoopt dat Franciscus zijn uitdrukkelijk fiat zou geven voor de wijding van de viri probati . Toch ben ik enthousiast over deze exhortatie. Ik vind ze uitdagend en hoopvol. In dit Trump-tijdperk zijn we gewoon geworden aan onmiddellijk, reactief optreden vanuit een conflictlogica. Zo niet Franciscus. Het is de taa

Elke menselijke ervaring bevat een religieuze dimensie. Heel ons leven is vervuld van Gods tegenwoordigheid. Denk er dus aan, als je je gebed begint, dat God je nabij is. Wees niet bezorgd als je verstrooid wordt. Als er iets telkens opnieuw in je gebed binnendringt, neem dan wat tijd om er met God over te praten. Stel je soepel op, want Gods Geest waait waar Hij wil. Gebed kan je geest ontsluiten en je levensvisie verruimen.  Open je geest om op een nieuwe wijze te kijken naar God, naar de mensen, naar jezelf. Als je jezelf opent voor Gods geest,  kunnen er in je hart verschillende stemmingen opkomen; zoals droefheid omwille van tedere herinneringen of blijdschap omwille van de herinnering aan een viering. Onze stemmingen zijn telkens een boodschap van God en vertellen ons veel over onze geestelijke zoektocht. Gebed geeft zo onze wil de kracht om tot handelen over te gaan. Door het gebed kan God onze wil raken en kracht geven om te leven in overeenstemming met wat wij als waa

Hoe ziet jouw hoofd er uit van binnen? Aangrijpende, betoverende voorstelling van ….  --> een kind met een autistisch spectrum? het kind “tout court” dat moeizaam het onderscheid dient te leren tussen droom en werkelijkheid? of gaat het hier gewoon over jou en mij; over de mens die zijn hele leven lang - opnieuw - moet leren omgaan met zijn onbereikbare dromen en met zijn beperktheid?