"In alle dingen"

De 40-dagentijd is een weg waarop God ons vooruit duwt als individuen. Het is ook een gemeenschappelijke reis. We reizen nooit alleen, hoe eenzaam we ons soms ook voelen. We reizen altijd samen met anderen. Als we onze reis kunnen ervaren als een gemeenschapsgebeuren, dan wordt het zoveel duidelijker dat wij allen dezelfde reis ondernemen. Als we onze ervaringen kunnen delen met een dichte vriend of met onze kerkgemeenschap, dan genieten we van elkaars steun. Dit laat de genade groeien. Laten wij op deze pelgrimstocht naar de Paasvreugde bidden voor elkaar. In het bijzonder voor hen die nood hebben aan en verlangen naar een ander hart. Kiezen voor de 40-dagentijd en er werk van maken is belangrijk,   omdat we mensen zijn met een ziel en een lichaam. Met onze zintuigen ervaren we allerlei dingen. Met onze verbeelding kruiden we die. Als we met onze harten en handen werken met en voor elkaar, dan delen we zo in Gods liefdevolle scheppingswerk. Andy Alexan

Vandaag begint de 40-dagentijd. Ik ben elk jaar blij als het weer zover is. Het is goed dat de Kerkgemeenschap elk jaar ons oproept om gedurende 40 dagen bijzondere aandacht te hebben voor onze godsverbondenheid. De drie pijlers van de 40-dagentijd zijn complementair: gebed, soberheid en concrete daden van naastenliefde. Aan elke christen om hier een persoonlijke invulling aan te geven. Bij het opleggen van het askruisje zegt de voorganger: “ Gedenk, o mens, dat gij van stof gemaakt zijt en dat gij tot stof zult wederkeren .” Of nog: “ Bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap ”. Het eerste zinnetje kan wat luguber klinken. We zijn het niet gewoon om zo boud onze vergankelijkheid te horen benoemen. Het tweede is meer een uitnodiging die voortvloeit uit de eerste vaststelling. Mogen de komende weken een tijd zijn van inkeer, van verdieping, van uitzuivering en, daardoorheen, van groeiende vreugde. Zalige 40-dagentijd!

Iemand vergeven kan heel moeilijk zijn. C.S. Lewis schreef: “Iedereen vindt vergeving een mooi idee, totdat er iets te vergeven valt”. Wanneer wij niet kunnen vergeven, worden we geketend aan het kwaad dat ons is aangedaan. We kunnen dan niet vooruit. Als je bereid moet zijn zevenenzeventig maal vergiffenis te schenken, dan moet je ook bereid zijn vergeving te vragen en te geloven dat je vergeving heb gekregen – zevenenzeventig maal.

Fundamenteel is een mens meer aangewezen op de anderen dan op zichzelf. Ik moet dus kunnen terugvallen op  mensen, of op iemand die, omdat hij mij echt aanvaardt zoals ik ben, het juiste beeld van mezelf naar me toe weerkaatst. Iemand die, omdat hij ook van me houdt zoals ik ben, me ertoe brengt mezelf ook te aanvaarden zoals ik ben, en zelfs gelukkig te mogen zijn met wie ik ben. zonder dat ik naar beelden of maskers moet grijpen. De vraag is : wie is voor mij die 'iemand' ? Kan ik aanvaarden dat, naast enkele mensen met wie ik me nauw verbonden voel, vooral God die iemand is? Of zit ik vast in godsbeelden die me doen geloven dat ik me eerst moet 'zuiveren' van alle kwaad, of al mijn wegen moet hebben rechtgetrokken, alvorens ik voor God mag verschijnen en alvorens Hij echt van mij kan houden ? Klinkt voor mij de gedachte dat God van mij houdt zoals een vader of een moeder van zijn of haar kind puu

Paus Franciscus brengt de kern van het christelijke leven scherp in beeld. Waar voorheen de nadruk meer lag op de Kerk als instituut met zijn dogma’s en zijn discipline, ligt nu de nadruk duidelijk op de persoon van Jezus. Wie zijn wij, christenen?  Wij zijn meer dan een club met zijn eigen regels en reglementen. Onze diepste identiteit of eigenheid wordt ook niet bepaald door ons al of niet regelmatig bijwonen van kerkdiensten, of door onze bekwaamheid die of die leerstelling te verdedigen. Onze identiteit berust op het wezenskenmerk van een ander persoon, iemand van wie wij geloven dat Hij de zoon van God is, levend tussen ons. Wij mogen verschillen in onze opvattingen over de pauselijke onfeilbaarheid, over geboortebeperking of de wijding van vrouwen. Wij mogen bidden op een wijze die iedereen in verwarring brengt. Maar we weten dat wij alleen maar naar Jezus kijken en willen worden zoals Hij is. Wij zijn als leerlingen  die zich verzamelen rond Hem die wij liefhebben.

Je aanpassen. Een kwestie van gezond verstand. Je integreren in de cultuur die je omringt. Inculturatie, heet dat. Hoe ver mag en kan je hierbij gaan? Is het de oplossing voor alle problemen? Of is het net wenselijk dat er een spanningsveld behouden blijft?