"In alle dingen"

Herkenbaar?  Reden tot ergernis? Of gewoon een snelweg naar nederigheid?

Onderstaand toespraakje werd gehouden door Gregory Brenninkmeijer sj op het feest van de laatste geloften van Ward Biemans sj en Wiggert Molenaar sj. Gregory zelf noemde het een liefdesverklaring aan de Sociëteit van Jezus Antwerpen, 26 augustus 2017 Dierbare Ward en Wiggert, Als een van de Amsterdamse Jezuïeten zijn  laatste geloften  aflegt in onze Socïeteit, dan is het vanzelfsprekend dat een van de Amsterdamse jezuïeten het woord voert. Ik ervaar het als een eer om daartoe uitgenodigd te zijn.  Als er twee Nederlandse jezuïeten hun laatste geloften afleggen, en ik bij die gelegenheid mag spreken, dan wordt de eer groter en de uitdaging flinker.  Dat jullie je laatste geloften afleggen op de dag dat wij het einde gedenken van de Nederlandse en de Vlaamse provincies, en het begin vieren van de onafhankelijke regio van Europa's Lage Landen, maakt deze gelegenheid historisch. Laatste geloften hebben volgens mij een driedubbele betekenis: Je wordt er allereerst to

Bert Daelemans sj is theoloog en geeft les aan onze theologiefaculteit in Madrid. Deze zomer woonde hij een concert bij in Brugge. Onderstaande overweging is daar de vrucht van. Op een zomerse avond woon ik in Brugge een concert bij. Proper, keurig, braaf paraderen Boccherini en Haydn door de zaal. Een oudere man voor mij valt voortdurend in slaap; tevergeefs pogen tedere tikjes van zijn vrouw zijn charmant gesnurk te temperen. Een interessante herademing is een intiem, mysterieus, klagend Miserere van Andriessen. Toch is het slechts in het laatste deel van een Mozartsymfonie dat er wat gebeurt: alsof het orkest ontwaakt; de muziek wordt pittig, fris, jong, speels, gedurfd - een heuse ervaring. De muzikanten wisselen een schalkse glimlach, ze zitten losser in hun vel, het is heerlijk om dit bij te wonen. Een waterval van vuur en vonkjes. Die springen over in het publiek; dat is dan ook terecht dankbaar, opgenomen in die waterval en geen toeschouwers meer. Met dezelfde meesterlij

Onderstaand citaat verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org “De richting van een authentiek leven is er altijd een die anderen van dienst is. Het kan een leven zijn van contemplatief gebed in een klooster, in een dienstverlenend beroep, als opvoeder of als ondernemer dat mensen uit armoede verheft. Het kan eenzaam zijn of in familieverband. Het kan betrokkenheid zijn in de politiek of sociaal activisme. Het kan zijn in de geneeskunde, de academische wereld, het bedrijfsleven, de wereld van het entertainment, bij de overheid, bij de rechterlijke macht of welk ander gebied ook maar. Maar uiteindelijk is authentiek leven, om de heilige Johannes Paulus II te citeren, een kwestie van onderlinge afhankelijkheid, van zichzelf inzetten voor het algemeen belang. Het is in zijn meest fundamentele realiteit een kwestie van een persoon die begrijpt dat zijn eigen welzijn nauw verbonden is met het welzijn van anderen en dat een authentiek leven er een is dat een verantwoordelijkheid in

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 21 ste zondag door het jaar (A) Jes 22,19-23     Ps 138(137),1-2a.2bc-3.6.8bc           Rom 11,33-36           Mt 16,13-20 Spreken is iets wat je leert. Het begint vroeg en duurt lang. Een baby begint te brabbelen aan drie maand. Tussen twee en drie jaar begint de peuter persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken. Hij zegt niet meer “eten”, maar “ ik eten”. Het kindje begint te beseffen dat het bestaat los van mama of papa en laat dat duidelijk blijken. Op sommige ogenblikken kan het erop lijken dat het woord “ik” het belangrijkste woord is dat er bestaat en dat “jij” of “wij” niet bestaan. Later komt er nog een andere etappe. Een die heel lang kan duren. Die van het gebruik van men en ze : “ men zegt dat” of “ ze vinden dat”. Eerder dan te vertrouwen op het eigen aanvoelen, denken of geloven, gaan we veel aandacht geven aan wat anderen aanvoelen, denken of geloven. Het voelt veilig als je je kan verschuilen achter die