Bert Daelemans sj is theoloog en geeft les aan onze theologiefaculteit in Madrid. Deze zomer woonde hij een concert bij in Brugge. Onderstaande overweging is daar de vrucht van. Op een zomerse avond woon ik in Brugge een concert bij. Proper, keurig, braaf paraderen Boccherini en Haydn door de zaal. Een oudere man voor mij valt voortdurend in slaap; tevergeefs pogen tedere tikjes van zijn vrouw zijn charmant gesnurk te temperen. Een interessante herademing is een intiem, mysterieus, klagend Miserere van Andriessen. Toch is het slechts in het laatste deel van een Mozartsymfonie dat er wat gebeurt: alsof het orkest ontwaakt; de muziek wordt pittig, fris, jong, speels, gedurfd - een heuse ervaring. De muzikanten wisselen een schalkse glimlach, ze zitten losser in hun vel, het is heerlijk om dit bij te wonen. Een waterval van vuur en vonkjes. Die springen over in het publiek; dat is dan ook terecht dankbaar, opgenomen in die waterval en geen toeschouwers meer. Met dezelfde meesterlij