"In alle dingen"

Dit jongetje heeft alvast één heerlijke herinnering aan het voorbije jaar. Wat is het mooiste dat jij het voorbije jaar hebt meegemaakt? Wat stemt jou het meest dankbaar?

Zonder regel en maat worden goed in kwaad en deugd in ondeugd veranderd. Ignatius van Loyola

Vandaag viert de Katholieke Kerk het feest van de heilige Familie. Paus Franciscus geeft acht tips aan de gezinnen om hun leven te verrijken.

Voor ons digitaal tijdschrift igniswebmagazine.nl schreef ik een recensie van de film "The two popes". Hieronder vind je een uittreksel. De volledige tekst vind je hier . De film slaagt er inderdaad in de kwetsbare menselijkheid die schuilgaat achter beide pausen in het daglicht te plaatsen. Een paus is ook maar een mens die, bijvoorbeeld, graag smult van pizza en veel limonade drinkt. Bij een Argentijnse pastorale veldwerker uit die menselijke kwetsbaarheid zich anders dan bij een Duitse intellectueel. Die subtiele inkijk in de ziel maakt dat beide grote persoonlijkheden verrassend dichtbij komen en dat de film aan het einde een geur van mildheid krijgt. Door die menselijkheid van beide pausen zo centraal te stellen raakt de film aan een wezenlijk kenmerk van wat Kerk is. De Kerk wordt gedragen door gewone mensen die fouten maken. Dit geldt ook voor de beide hoofdpersonages, hoe verschillend om niet te zeggen tegengesteld hun persoonlijkheden ook zijn.   Beiden b

Dit kortverhaal is even “beide voeten op de grond” als confronterend.   Wat betekent het voor jou dat God mens verlangt te worden, ook in de armsten onder ons?

Kerst gaat over het diepste verlangen van een mens: het verlangen naar liefde en geborgenheid. Waar vind jij die liefde en die geborgenheid? Waar geef jij die liefde en die geborgenheid? Heeft God daar een plaats in?

Voorbije nacht, 2020 jaar geleden.  Deze nacht. Nu. Zalig Kerstfeest!

Hieronder vind je mijn homilie voor Kerst Enkele jaren geleden vierde ik kerstmis met Ezekiel, Nelson, Jorge, Gabriel en nog enkele anderen. We zaten met acht mannen op een heuvel rond een geïmproviseerd altaartje.   Onder de eucalyptusbomen, om ons te beschermen tegen de brandende Chileense zon. De liederen werden gezongen in acht stemmen. Niet polyfonisch. Dat lag niet binnen de mogelijkheden van gewezen drugsverslaafden met gebroken stemmen. De meeste bewoners van het centrum waren naar hun familie. Enkelen waren er niet welkom. Het moet gezegd, die jongens waren niet meteen koorknapen. Ze hadden ongeveer alle misdrijven begaan die in het strafwetboek vermeld staan. Die eucharistie, ver van de gezelligheid van het Vlaamse thuisfront, was misschien de meest beklijvende kerst die ik ooit vierde. Veel gebrokenheid, eenzaamheid en pijn. Maar nog meer hoop, verlangen en dankbaarheid. Wat vierden wij daar eigenlijk? Wat vieren wij hier, vandaag? Er is iets vreemd in de evan

Het uitgebreide kerstverhaal, met ontroerende creativiteit en naïviteit. Rusland op zijn best.

Homilie voor de vierde zondag van de Advent 4de zondag van de Advent:  Jes. 7,10-14 Rom. 1,1-7 Mat. 1,18-24 Een aantal jaren geleden verbleef ik een tijd in Arica, een arme woestijnstad in het Noorden van Chili.  Ik werkte er in de jezuïetenparochie. Een bloeiende gemeenschap, met mensen van alle generaties.  Na verloop van tijd merkte ik iets eigenaardigs op. Alle sacramenten worden daar overvloedig gevraagd en toegediend. Op één sacrament na: het huwelijk. Er wordt daar gewoon nauwelijks gehuwd. Vele moeders zijn alleenstaand.  De vaders lijken er te vliegen van het ene nest naar het andere, maar blijven niet. Idealisme en goede wil genoeg. Maar de destructieve gevolgen van de  structurele armoede zijn  problematisch, ook voor het vader en moeder zijn. Het verhaal dat we zonet hoorden bij Matteüs gaat ook over ouderschap, in moeilijke omstandigheden. Wat hij vertelt, is indrukwekkend.  Als we dit verhaal lezen, ook met onze kritische, postmoderne gelovige ogen en har

Vorig jaar, tijdens de speciale Adventsviering, las de priester de stamboom van Christus voor. Misschien denk je dat een lijst van eenenveertig namen de garantie is voor een behoorlijk saaie liturgie, maar voor mij was dit het hoogtepunt.  Hij las de stamboom voor in gedeelten. Van tijd tot tijd klonk er, tussen de gebeden en liederen door, tromgeroffel vanaf het koor en dan werden er weer de namen van een paar generaties voorgelezen, op heel ernstige toon, alsof het een begrafenis betrof. Het voelde alsof het de begrafenis van iedereen betrof.  En we zouden ons hopeloos gevoeld hebben, als niet op een gegeven moment dat laatste tromgeroffel kwam waarmee de plotselinge verschijning van Jezus de Christus werd aangekondigd – en niet van nog iemand die zou sterven en verdwijnen. Amy Andrews

Waarom en hoe wordt en blijft een jonge man vandaag jezuïet? Bastiaan van Rooijen weet er alles van!

Als het licht verdwijnt, valt de duisternis in. Dan is alles donker om ons heen. In de duisternis is het moeilijk je weg te vinden. Maar wanneer het licht opnieuw verschijnt, herleeft het leven: het licht geeft kleur aan mensen en dingen. Het licht zelf zien we niet, maar het maakt wel dat wij alles opnieuw zien wat we in de duisternis niet konden zien. Zo is ook God: we zien Hem niet, maar Hij geeft wel zin en samenhang aan ons leven. Maar soms verdwijnt ook die zin en samenhang, en dan wordt alles duister in ons. Ons hart kan vertroebeld raken. Het goede dat we willen doen, doen we niet; en het kwade dat we niet willen doen, doen we wel. Alleen komen we er meestal niet uit. En er is ook het leed dat mensen ons aandoen. Onze innerlijke kwetsuren riskeren ons op onszelf terug te dringen en maken ons blind voor het licht. Zoveel teksten uit Oud en Nieuw Testament brengen ons het getuigenis van hen die mochten ervaren dat ook in de duisternis Hij ons bij de hand houdt, en dat

In 2014 werd bij Athenaeum een nieuwe vertaling gepubliceerd van een boek van Baltasar Gracián sj(1601-1658) , genaamd “Handorakel en kunst van de voorzichtigheid”. Baltasar Gracián was een Spaanse jezuïet van wie ondermeer    deze verzameling van 299 aforismen bewaard is gebleven. Vele getuigen van grote mensenkennis en wijsheid. Andere kunnen schokken door hun cynisme en opportunisme. Je vindt er de subtiliteit van Ignatius van Loyola in terug. De evangelische gedrevenheid is echter vaak ver te zoeken. 138. Dingen op hun beloop laten, een tactiek die vooral van belang is bij stormachtige situaties binnens- of buitenshuis. In de menselijke verhoudingen komen maalstromen van hartstocht voor, stormen van emoties: dan is het verstandig zich terug te trekken in de veilige haven van het werkloos toezien. Vaak verslechtert de kwaal door de remedie.  Men moet bij ziekte de natuur de vrije hand geven, en hoog oplaaiende hartstochten laten uitwoeden. lets of niets voorschrijven ver

Sommige jaren, tijdens de Advent, kan het geboorteverhaal – zo gewoon, zo tastbaar – mijn gedachten en gevoelens echt in zijn greep houden. Het lastige ongemak van de gevorderde zwangerschap. Mensen op zoek naar onderdak en rust. Stro, hout, wat doeken. De geur van dieren in een stal. De   schreeuw van een nieuwgeboren baby. Maar dit jaar is het de sfeer van mysterie die boven het verhaal zweeft en het ook helemaal doordringt, die mijn verbeelding bezighoudt. In een adventshomilie citeerde de predikant een theoloog die zei dat nadenken over God hetzelfde is als te trachten een overvliegende vogel te tekenen. “Je eindproduct kan een gedetailleerde tekening zijn van zijn vleugels, vastgelegd in één bepaalde positie, van zijn pluimen, ogen en klauwen, alles als bevroren voor een kritische blik. Ofwel is je eindproduct”, zo vervolgde hij, “een vage vlek zonder enig detail, maar eentje die snelheid en beweging suggereert.” We zijn allemaal theologen, zei hij. Allemaal m