"In alle dingen"

  17de zondag door het jaar B Johannes 6, 1-15     Het is een gebruikelijke manier om een gezamenlijke maaltijd te organiseren. In het kerkkoor, een bezinningsgroepje, een bijeenkomst van de parochie of gewoon een vriendengroep. Ieder brengt iets mee en dat wordt dan gedeeld: een slaatje, een dessert, een stuk kaas, een vlees- of visschotel, een fles wijn of frisdrank. Het is mijn ervaring dat er dan meestal veel te veel eten en drinken is. Mensen laten zich graag zien van hun beste kant.   Het evangelieverhaal dat we zonet hoorden gaat ook over een verrassingsmaaltijd. Wel met heel veel mensen en zonder dat er een supermarkt of een goed uitgeruste keuken in de buurt is. Dit verhaal is door de tijden heen op veel verschillende wijzen geïnterpreteerd. Een traditionele interpretatie is de volgende. Het verlangen van Jezus om het weinige dat Hij heeft te delen werkt aanstekelijk. Het heeft als gevolg dat de andere mensen hun angstvallig verborgen gehouden eigen picnic op hun beurt gaan de

Hoe kan ik, in mijn dagelijks doen en laten, juist datgene kiezen wat mij ten volle zal doen leven en mij ook gelukkig zal maken. Hiervoor moet ik duidelijk kunnen uitmaken welke weg ik te gaan heb en mij daarbij afvragen of ik innerlijk vrij genoeg ben om die weg te gaan, en dus om effectief datgene te kiezen wat voor mij het beste is. “Breed is de weg die naar de ondergang leidt, merkte Jezus op, en er zijn veel mensen die hem volgen, hoe smal daarentegen de weg die naar het leven leidt; er zijn maar weinig mensen die hem vinden.” (Mt 7:13-14). Het gaat dus vooral om twee mogelijke wegen. In de natuur ontstaat een weg pas nadat mensen ergens langs zijn gelopen. Hoe meer mensen, hoe breder die weg zal zijn. Maar mensen volgen ook maar een weg omdat zij ergens naartoe willen,   omdat er in hen   iets is dat ze ergens naartoe drijft. Daar gaat het hier juist om. Welke is de interne dynamiek die me drijft en hoe bepaalt die mijn levensweg ? En ook : wie ging me voor op deze weg

Van dit sprookje word ik stil. Het maakt me ook opgewekt en hoopvol.   Neen, het brute, al of niet geraffineerde geweld heeft niet het laatste woord. Wel de schoonheid en kwetsbaarheid van Gods schepping. Het leven is sterker dan de dood.   Als je naar je eigen ervaring kijkt, dichtbij of ver weg, herken je daar dan iets van?

  Deze blog en zijn baasje gaan voor enkele weken op sabbat. Hopelijk kunt u de komende tijd ook wat genieten van de zomer. Op 25 juli 2024 gaan we weer van start met een nieuw blog-jaar. In afwachting graag enkele ignatiaanse tips om de zomer door te brengen in goed gezelschap.  Klik hier voor 164 boeiende video's over alle mogelijke aspecten van de ignatiaanse spiritualiteit Een overzicht van de meest recent verschenen boeken over ignatiaanse spiritualiteit vind je hier Zin om je enkele dagen terug te trekken op retraite: ziehier ons aanbod Op "Bidden onderweg" vind je benevens onze dagelijkse gebedspodcasts een ruim aanbod aan luisterboeken, gesprekken, thematische retraites en nog veel meer Wil je graag een wat luchtiger insteek, kijk dan eens naar mijn video-website verderkijken.org Voor wie verlangt wat te studeren op de ignatiaanse spiritualiteit, op "Cardoner" vind je honderden boeiende artikelen. Mooie zomer toegewenst!

Na Ignatius van Loyola is Theresia van Lisieux mijn favoriete heilige. Onderstaand citaat uit haar autobiografie vind ik bijzonder. “Als een bloem spreken kon, zou ze, denk ik, eenvoudigweg zeggen wat de goede God allemaal voor haar gedaan heeft en ze zou niet proberen Gods weldaden te verzwijgen.  Ze zou niet, onder het mom van valse bescheidenheid, zeggen dat ze geen gratie bezit en geen fijne geur heeft. Of dat haar glans door de zon is weggenomen en haar stengel door de storm geknakt is, terwijl de bloem voor zichzelf wel weet dat juist het tegendeel waar is. De bloem die haar levensverhaal gaat vertellen, is blij dat ze openlijk zeggen kan welke attenties Jezus haar om niet geschonken heeft. Zij erkent dat niets in haar de aandacht van zijn goddelijke blik aan kon trekken en dat al het goede in haar alleen het werk van zijn barmhartigheid is.”

  Wat zijn de plaatsen, ogenblikken, relaties, bezigheden in jouw leven waar je echt niet wil bij gestoord worden?  Waarom wil je dit niet?  Wat doe je om die plaatsen, ogenblikken, relaties, bezigheden daar ook daadwerkelijk te beschermen?

Joe Tetlow sj is een van de grootste specialisten van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola. In deze mini-serie geeft hij enkele basisprincipes voor de Onderscheiding van de geesten. Hoe de  geesten te werk gaan Sommige basis-patronen zijn makkelijk te vatten. Zoals je kan vermoeden, is het zo dat de goede geest gewoonlijk leidt tot liefde, vreugde, vrede en dergelijke. De kwade geest leidt gewoonlijk tot verwarring, twijfel, walging en dergelijke. Een ander patroon: als je gewoon bent een zondig leven te  leiden dan zal de goede geest je opzadelen met troosteloosheid omdat hij je in vraag gaat stellen.  Daarentegen, zal in een dergelijke situatie de kwade geest ervoor zorgen dat je je tevreden voelt opdat je zou blijven zondigen. Een ander duidelijk herkenbaar patroon is net het tegenovergestelde hiervan: als je je er ernstig op toelegt om God te dienen, dan veranderen de geesten van rol.  De kwade geest zal je bezwaren met troosteloosheid om je van God weg

Wanneer de duivel iemand ontmoet met een geweten dat al te gevoelig is, zal hij hem nog gevoeliger proberen maken om hem uiteindelijk te brengen tot angstvalligheid en zo alle geestelijke groei te stoppen.  Ignatius van Loyola

Joe Tetlow sj is een van de grootste specialisten van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola. In deze mini-serie geeft hij enkele basisprincipes voor de Onderscheiding van de geesten. Hoe omgaan met gevoelens Sommige richtlijnen kan je eigenlijk ook zelf bedenken. Als je, bijvoorbeeld, een goede beslissing hebt genomen om God te dienen en na een tijdje dient er zich troosteloosheid aan, dan  is het geen goed idee om je beslissing in vraag te gaan stellen. Het zal hier maar hoogst uitzonderlijk gaan over een beweging die komt van  een goede geest. Als je je down voelt, doe je er goed aan om een beetje meer te bidden en om je meer in te zetten voor anderen.  Indien je, plotsklaps en zonder enige voorafgaande bijzondere bezigheid, getroost wordt door liefde voor God vóór alles, dan mag je er zeker van zijn dat dit het werk is van de goede geest (zeker als je gemoed vol schiet).  Maar als je aan het bidden bent of je bent met iets bezig en de troost of trooste

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van de christenheid. Haar autobiografie (Geschiedenis van een ziel) is een parel.  Graag bied ik u enkele uittreksels aan. "Jezus heeft geen boeken of leraren nodig om de zielen te onderrichten. Hij die de leraar der leraren is, geeft onderricht zonder gedruis van woorden. Ik heb Hem nog nooit horen praten, maar ik voel dat Hij in mij verblijft. Elk moment leidt Hij me, geeft me in wat ik zeggen of doen moet.  Op het moment dat ik dat nodig heb, ontdek ik het inzicht dat ik nog niet had. Het is niet eens tijdens mijn inwendig gebed dat ik het meeste licht krijg; meestal gebeurt tijdens mijn dagdaglijkse bezigheden."

Joe Tetlow sj is een van de grootste hedendaagse specialisten van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola. In deze mini-serie geeft hij enkele basisprincipes van de Onderscheiding van de geesten. Troost en troosteloosheid Het menselijk doen en laten wordt bepaald door een complex geheel van motieven. Zowel in ons dagdagelijks bezig zijn als bij onze grote beslissingen. Waarom kiest een jonge vrouw ervoor om arts te geworden of een jonge man om ingenieur te worden? Er is van alles dat meespeelt: succes, altruïsme, belangstelling. Of nog, wat beweegt een vrouw die lange jaren gerookt heeft om hiermee te stoppen of een man met overgewicht om slank te worden? Ook hier zijn er allerhande factoren: angst om te sterven, verlangen naar gezondheid, bezorgdheid om de familie. Al die factoren spelen op mekaar in een beweging die er de persoon ten slotte toe brengt om te handelen. Meester Ignatius heeft geleerd om na te denken over die complexe clusters van motieven – beelden, i

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een   Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. De wijze leek totaal onverschillig te staan tegenover wat anderen van hem dachten. Toen de leerlingen hem vroegen hoe hij deze staat van innerlijke vrijheid bereikt had, lachte hij en zei: “Tot mijn twintigste kon het me niets schelen wat anderen van mij dachten. Na mijn twintigste maakte ik mij vreselijk druk over wat ze van mij dachten. En weer later, ik was de vijftig toen gepasseerd, realiseerde ik me dat zij nauwelijks over mij dachten.” Anthony de Mello sj

  Homilie voor de 11e zondag door het jaar B Ez. 17, 22-24              Ps. 92 (91), 2-3, 13-14, 15-16            2 Kor. 5, 6-10    Mc. 4, 26-34 Heb je ooit graszaad gezien? Het lijkt op kurkdroge stukjes gehakt stro. Het oogt zo dood en onvruchtbaar als het maar kan zijn. Als kind heb ik meerdere malen gezien hoe het in onze tuin werd uitgestrooid in het vroege voorjaar. Zorgvuldig en gelijkmatig. Soms regende het hard de dagen erna. Het kon ook zijn dat het erg droog werd. Dan mislukte de inzaaiing. De kale grond bleef kaal. Dat was uitzonderlijk. Het wachten duurde altijd lang. Vaak was ik ongeduldig en had ik de moed al opgegeven. Ten onrechte. Meestal, na een tot twee weken, verscheen onverwacht een zachte, bijna doorzichtige, groene nevel net boven de grond. Hoe heerlijk mooi was dat. Het zaad was ontkiemd. Tot de dag ervoor was de mooi voorbereide grond nog hopeloos schraal en leeg. Plots ontwikkelde dat nieuwe leven zich zienderogen. Het was niet tegen te houden. Geleidelijk aa

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Theresia van Lisieux een van de grote heiligen van de Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel. Het getuigt van een uitzonderlijk geloof, onderscheidingsvermogen en ervaring in de liefde. Graag bied ik u enkele uittreksels aan. “Op een avond na de completen zocht ik tevergeefs mijn kleine lampje op de planken waar die lampjes normaal te vinden zijn. Het was groot silentium. Onmogelijk dus erom te vragen. Ik begreep dat een zuster het mijne meegenomen had in de mening haar eigen lampje te pakken te hebben. En ik had het lampje juist zo nodig.  Maar in plaats van er verdrietig om te zijn dat het mij ontnomen was, was ik erg gelukkig. Ik begreep dat armoede niet alleen erin bestaat het zonder aangename zaken te moeten stellen, maar zelfs zonder onmisbare. Zo werd ik in die uiterlijke duisternis innerlijk verlicht.”

Beschouw je leven niet als een te winnen race. Richt je niet op het bereiken van de top, want elke piek die je bereikt, geeft een duidelijker beeld van de volgende top, die al bezet is door een andere concurrent in het spel van het leven.  Loop elke race alsof het je laatste is, maar beslis eerst waarom je deze rent. In plaats van te concurreren met mij of iemand anders, waarom zou je geen energie bijdragen om van ons betere mensen te maken, door je coaching, liefde, inspirerend voorbeeld of nobele missie? In plaats van te proberen de race te winnen, waarom niet de missie op je nemen om bij te dragen aan het ras, het menselijk ras, door jouw hoekje van de wereld rechtvaardiger, liefdevoller en gelukkiger te maken. Chris Lowney

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel.  Graag bied ik u enkele uittreksels aan. Moeder, ik heb het u al gezegd, mijn laatste middel om in de strijd niet overwonnen te worden, was weg te lopen. Dat middel gebruikte ik vaak tijdens mijn noviciaat en het heeft me altijd erg geholpen. …  Dat was nou niet bepaald het toonbeeld van dapperheid, maar ik denk toch dat het beter is je niet aan een strijd bloot te stellen waarvan de nederlaag al vaststaat.

  Dit kan natuurlijk niet. Toch gebeurt het: dingen die eigenlijk niet kunnen. Hulp die zomaar komt aangerold.   Is dit jou al overkomen? Christenen noemen dit genade.

' Jean-Claude Hollerich sj is de aartsbisschop van Luxemburg en  kardinaal. Onderstaande commentaar hoorde ik uit zijn mond tijdens een vergadering.   De aartsbisschop had het over de spanningen binnen de wereldkerk aangaande de kerkpolitiek van paus Franciscus. Neen, uiteindelijk gaat het hier niet over een tegenstelling tussen conservatief en progressief, zei Hollerich. Wel over wrijvingen tussen christenen die denken vanuit een systeem en christenen die zichzelf, zoals Franciscus, zien als mensen van de weg, mensen onderweg en dus, per definitie, in beweging.   Ik moest meteen denken aan Gaudete et exsultate, de apostolische exhortatie van de paus uit 2018. Daarin waarschuwt Franciscus onder meer voor de valstrik van de gnose, het herleiden van het christelijk geloof tot een gesofisticeerd kennissysteem. Als je gaat rommelen aan zo’n intellectuele constructie dan dreigt de interne logica ervan in het gedrang te komen en kan het systeem in mekaar storten.   Katholie

Etty Hillesum was een jonge joodse vrouw. Zij leefde in Amsterdam in de tijd dat de Jodenvervolging strikter en strikter werd. Ze was heel lucide omtrent wat haar te wachten stond.  Uiteindelijk zou zij sterven in Auschwitz. Onderstaande mijmering schrijft zij in haar dagboek dd 20 juni 1942. “Ik fietste langs de Stadionkade vanochtend en genoot van de wijde hemel daar aan de rand van de stad en ademde de frisse, ongerantsoeneerde lucht in. En overal bordjes, die wegen, de vrije natuur in, voor joden versperd hielden.  Maar boven dat ene stuk weg, dat ons blijft, is ook de volledige hemel. Men kan ons niets doen, men kan ons werkelijk niets doen. Men kan het ons een beetje lastig maken, men kan ons beroven van wat materiële goederen, van wat uiterlijke bewegingsvrijheid, maar wijzelf plegen de grootste roof aan ons, wij roven ons onze beste krachten door onze verkeerde instelling. Door ons achtervolgd, vernederd en verdrukt te voelen. Door onze haat. Door branie, die angst verbergt. 

Hieronder vind je mijn homilie voor dit weekeind. 10de zondag door het jaar B Gen 3,9-15       Ps 130(129),1-2.3-4ab.4c-6.7-8          2 Kor 4,13-18.5,1        Marcus 3,20-35 Er is een grote paradox in de geschiedenis van het christendom. Het christendom wordt vaak de godsdienst van de liefde genoemd. Johannes, in zijn eerste brief, vereenzelvigt God met de liefde als hij schrijft: God is liefde. (1Joh 4, 8) Nochtans is Jezus, de grondlegger van het christendom, op gewelddadige wijze om het leven gekomen. We weten dat de liefde centraal staat in het christendom. We weten echter ook dat er in naam van God en in naam van Jezus ontzaglijk veel kwaad is verricht. Verbaal en fysiek. Ook binnen de kerken. Onze geschiedenis is ervan doorspekt. Tot op vandaag. Van subtiel en verborgen, tot onwaarschijnlijk brutaal en openlijk. Je wordt er niet blij van. En laten we vooral niet te ver van huis kijken. We zijn er allen medeplichtig aan. Ook in onze Kerk, vandaag, waar in een aanta

"Hoed je ervoor het handelen van wie dan ook te veroordelen. Denk aan de intentie van je naaste. Die is vaak eerlijk en onschuldig, ook al lijkt zijn daad van buiten af bekeken slecht." Ignatius van Loyola

Hoe kijk Jij naar mij? Deze schijnbaar eenvoudige vraag stelt ons de heilige Ignatius, als wij ons klaarmaken om te bidden. God kijkt inderdaad naar ons, maar hoe kijkt God naar mij? Kijkt God naar mij als   naar een probleem, ergerniswekkend of de moeite niet waard? Ouders verloren onlangs hun dochter ten gevolge van baarmoederkanker.   Het was een aangename dochter, niet meteen overdreven godsdienstig. Zij had ijverig haar leven en carrière uitgebouwd, en had een zo goed als vaste relatie. Haar ouders deden al wat binnen hun mogelijkheden lag om hun dochter door haar verschrikkelijk korte ziekte heen te helpen. Maar vooral schonken ze haar al hun liefde. Zo werd hun dochter zich bewust van de diepte van hun liefde,   zoals zij dit voorheen nooit beseft had. En niet alleen dit. Ze begon in te zien hoe ook zoveel andere mensen van haar hielden – vrienden, collega’s en toevallige kennissen. Missen, gebeden, wenskaarten stroomden toe, en er vloeide menige traan. Ik kwam la