Een professionele vrijgezel over het geheim van Sinterklaas



Als professionele vrijgezel heb ik zelf geen kinderen. Daar staat dan weer tegenover dat ik de fiere oom ben van maar liefst 15 neefjes en nichtjes.   Zelf ben ik intussen ruimschoots oud genoeg om mij te verwonderen over het feit dat “het geheim van Sinterklaas” zo goed bewaard wordt. Vreemd toch. Honderden kinderen op een lagere school. De ene helft “gelooft” en de andere helft“ gelooft” niet meer. Hoe komt het dat die oudere kinderen, uitzonderingen niet te na gesproken, zo schroomvol omgaan met die ontluisterende waarheid die zij zelf vaak nog maar net ontdekt hebben?

Ik besloot om mijn neefjes en nichtjes de vraag te stellen en hen zelf het antwoord te laten geven. De antwoorden kwamen meteen en waren bovendien behoorlijk gelijkluidend bij de ingewijden, ongeacht hun leeftijd.

Het waren telkens de zelfde twee redenen die werden genoemd.

De eerste en blijkbaar meest doorslaggevende verklaring die mij werd gegeven is bijzonder weinig prozaïsch. Oudere kinderen die het geheim voortijdig zouden verklappen aan de kleintjes en hen overbrieven dat het de papa’s en de mama’s zijn die voor de cadeautjes zorgen,  beseffen heel goed welk prijskaartje daar aan vasthangt: dat de Sint hen de volgende keer zonder aarzelen schrapt van zijn lijstje. Dit geldt uiteraard in het bijzonder voor de broers en de zussen uit hetzelfde gezin.

De tweede reden is veel schattiger. Ze bewijst dat kinderen eigenlijk niet zoveel  verschillen van volwassenen. Ook wat oudere kinderen vinden het gewoon leuk dat die kleintjes zo onbevangen geloven in dat wondere verhaal, waar ze zelf ook ooit helemaal in opgingen. Ze willen het de kleintjes graag gunnen om daar, zo lang als mogelijk, ten volle van te genieten. Door in het tweede deel van hun kindertijd getuige van te mogen zijn van de onschuld van de allerkleinsten, kunnen ze nog naproeven van hun eigen mooie herinneringen. Dat vinden ze gewoon “schattig”.

Ze hebben groot gelijk.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

E Harland-Hazebroek zei…
Er zijn uitzonderingen.
Mijn moeder nog klein was op weg naar een vacancies oord met haar oudere zus in de trein.
Onder het rijden zei mijn tante tegen mijn moeder ineens: Sinterklaas bestaat niet.
Het kwam hard aan.
Na enig nadenken zei mijn moeder vastberaden:
Dan bestaat God zeker ook niet.

Al Jong wisten wij de waarheid. We werden beschermd
tegen de dreigementen op school: ik zal het aan Sinterklaas vertellen.
We !eiden niets maar keken rustig voor ons uit.Er werd begrepen dat dit middel geen effect had.
6 december 2021 om 13:10
Truus zei…
Het is de leukste tijd als ze nog geloven en hun schoentje zetten , met een wortel of brood ,en niet eens doorhebben dat je de volgende dag hutspot eet.en alle liedjes die ze uit volle borst meezingen.onze kleinzoon mocht met ons mee naarSchiedam ,en daar vroeg zwarte piet of hij wel naar de pieten school wilde hij zei ja maar dan moest hij ook mee, dat deed hij niet dan maar een klas lager zei zwarte Piet.Als hij maar niet mee hoefde,mooie herinneringen ,hij is nu 18.
6 december 2021 om 16:28
Anoniem zei…
Mijn vriendinnetje zei: "Sinterklaas bestaat niet. Dat zijn de mama's en de papa's. En Stan (mijn buurman die een soort bompa was) houdt meer van mij dan van jou."
Ik weet niet meer of ik twijfelde, maar ik wist zeker dat Stan van mij het meeste hield en dus bestond Sinterklaas wel!
Sommige logica is heel snel en overtuigend.
7 december 2021 om 09:39
Anoniem zei…
Volgens mij gaat het er om dat je leert omgaan met regels en met teleurstellingen. Sinterklaas en de vele sprookjes geven richting. Als je van de liefde houdt kun je vergeven en incasseren. De wintertijd vraagt extra aandacht om het hart te verwarmen, samen een spelletje doen of kleuren in een kleurboek doet deugd. Iets onder de kerstboom leggen dat in relatie staat met gezelligheid in huis past hier heel goed bij. Met andere woorden het sinterklaasfeest krijgt steeds minder aandacht dit ook omdat het een Nederlands feest is met economische belangen. Kerst het verhaal van de Vrede mag op handen gedragen worden.
7 december 2021 om 11:14
Een reactie posten

Meest gelezen

Waarom jongeren wel graag eens een "echte" mis meemaken

Afbeelding
In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (4/10)     De relatieve levensbeschouwelijke leegte waarin vele jongeren opgroeien heeft als gevolg dat er een groeiende openheid ontstaat t.a.v. voorstellen van zin en duiding. Het is perfect mogelijk om met jongeren te spreken over godsdienst. Als je 12-jarigen of 18-jarigen in een abdij een monnik laat ontmoeten, dan is er een grote aandacht, en kan er een buitengewoon gesprek ontstaan. Jongeren gaan (zo goed als) nooit naar de mis, maar een “echte” mis dat willen ze wel eens meemaken. De tijd van de ideologische generatiekloof en van het a priori verwerpen van elk levensbeschouwelijk aanbod is voorbij.   Die vernieuwde openheid ontwikkelt zich echter op een bodem van een “voor de hand liggende” zinloosheid, subjectivisme en relativisme. Alles kan waar zijn, en ongeveer alles staat op hetzelfde niveau. Christen
Meer lezen

De echte oorzaak van het lijden

Afbeelding
Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een   Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. De leerlingen discussieerden druk over de oorzaak van het menselijk lijden. Sommigen zeiden dat dit kwam door egoïsme; anderen door misleiding; weer anderen door het onvermogen het ware van het onware te scheiden. Toen men de vraag aan de wijze voorlegde zei hij: “Al het lijden komt voort uit het onvermogen om in zijn eentje de stilte in te gaan.” Anthony de Mello sj
Meer lezen

Hoe de bijna-dood-ervaring inzicht kan verschaffen in wat vergeving is - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 24 ste zondag door het jaar (A) Sir. 27, 30-28, 7                      Ps. 103            Rom. 14, 7-9               Mt. 18, 21-35 Je hoort er regelmatig van: bijna-dood-ervaringen: mensen die de dood in de ogen hebben gekeken maar het er toch levend hebben van afgebracht. Of nog, mensen die erg ziek zijn geweest en die uiteindelijk genezen zijn. Vele van deze mensen hebben iets bijzonders. Vaak kunnen ze er niet over zwijgen. Ze zijn zo dankbaar dat ze nog leven. Ze ervaren elke dag als een geschenk. Ze beseffen dat ze net zo goed dood hadden kunnen zijn en zijn erkentelijk voor wat ze bestempelen als een tweede kans die hen is gegeven. Ze hebben de indruk van veel intenser te leven, van meer te genieten. Ze zijn zich bewuster van al het mooie en het goede dat hen elke dag opnieuw, zomaar, te beurt valt. Objectief is er vaak maar weinig veranderd in hun leven. Toch is alles anders geworden. De reden is dat ze voortaan met een
Meer lezen

Wat een brabbelende peuter je kan leren over geloven in Jezus

Afbeelding
Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 21 ste zondag door het jaar (A) Jes 22,19-23     Ps 138(137),1-2a.2bc-3.6.8bc           Rom 11,33-36           Mt 16,13-20 Spreken is iets wat je leert. Het begint vroeg en duurt lang. Een baby begint te brabbelen aan drie maand. Tussen twee en drie jaar begint de peuter persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken. Hij zegt niet meer “eten”, maar “ ik eten”. Het kindje begint te beseffen dat het bestaat los van mama of papa en laat dat duidelijk blijken. Op sommige ogenblikken kan het erop lijken dat het woord “ik” het belangrijkste woord is dat er bestaat en dat “jij” of “wij” niet bestaan. Later komt er nog een andere etappe. Een die heel lang kan duren. Die van het gebruik van men en ze : “ men zegt dat” of “ ze vinden dat”. Eerder dan te vertrouwen op het eigen aanvoelen, denken of geloven, gaan we veel aandacht geven aan wat anderen aanvoelen, denken of geloven. Het voelt veilig als je je kan verschuilen achter die
Meer lezen

Moet je als christen zélf al de miserie van de wereld dragen? Homilie Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
23ste zondag A: Ez. 33, 7-9; Rom. 13, 8-10; Mat. 18, 15-20 Kent u artikel 422 bis van het Belgisch Strafwetboek? Ik lees het u even voor: Met gevangenisstraf van acht dagen tot (een jaar) en met geldboete van vijftig tot vijfhonderd € of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die verzuimt hulp te verlenen of te verschaffen aan iemand die in groot gevaar verkeert, hetzij hij zelf diens toestand heeft vastgesteld, hetzij die toestand hem is beschreven door degenen die zijn hulp inroepen. “Schuldig verzuim” heet dit misdrijf. Inderdaad, de strafwet verplicht u en mij om mensen die in groot gevaar verkeren, te hulp te komen. Doen we dit niet, dan kunnen we strafrechtelijk vervolgd worden. Met andere woorden, de wetgever stelt als principe dat er een basissolidariteit moet bestaan tussen de bewoners van dit land. We moeten niet te ver gaan zoeken naar de oorsprong van deze wetsbepaling. We hebben er zonet drie voorlopers of, beter gezegd, grondleggers van beluisterd. Het
Meer lezen

Over een monnik die het verkeerd begrepen had

Afbeelding
Komen tot innerlijkheid, stilte, meditatie, gebed. Hoe doe je dat? Moet je daarvoor de “boze, lichtzinnige wereld” ontvluchten? Of gaat het eerder over het vinden van de juiste verhouding tot die wereld.   Dan kan je namelijk ontdekken dat de wereld geen belemmering is. Wel een toegangsdeur tot de ontmoeting met God.
Meer lezen