"In alle dingen"

Vooraleer zijn studies aan te vatten, wilde de jonge man gerustgesteld worden door zijn meester. “Kan u mij leren wat het einddoel is van het leven?” “Neen, dat kan ik niet”, antwoordde de meester. Kan u me dan tenminste iets zeggen over de zin van het leven?” “Neen, dat kan ik niet.” "Kan u me wat onderrichten over de betekenis van de dood en van het leven ná de dood?” “Neen, dat kan ik niet.” Minachtend ging de jonge man weg. De leerlingen waren onthutst. Ze vonden dat hun meester zich niet van zijn beste kant had getoond. De meester zei hun op vaderlijke toon: “wat voor zin heeft het om de aard en de zin van het leven te doorgronden als je er nog nooit van geproefd hebt? Ik verkies dat je je gebakje opeet, eerder dan dat je er allerhande bespiegelingen over maakt.” Anthony de Mello sj Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een  Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualitei

Meisje heeft   geen macht, wel gezag. Ze doet iets wat objectief niet kan.   Wie heeft gezag over jou? Over wie heb jij gezag. Wie of wat geef jij zeggenschap in jouw leven?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (8/10) In een cultuur die gekenmerkt wordt door persoonlijke vrijheid en autonomie , is het wezenlijk om het kind, zo snel als mogelijk, vertrouwd te maken met die vrijheid en met de persoonlijke verantwoordelijkheid die er uit voortvloeit. Dit, uiteraard, geleidelijk aan. Dit leerproces is een must. Er is maar één type gezin dat “gevaarlijker” is dan het gezin waar alles mag : het gezin waar niets mag, waar er overbescherming is en waar alles beslist wordt in plaats van het kind. De grote uitdaging voor de opvoeder vandaag is niet in de eerste plaats om het risico te vermijden, maar wel om het kind geleidelijkaan te leren omgaan met risico’s. Kinderen hebben het recht om zich te vergissen, om fouten te maken en om daaruit te leren. Door schade en schande word je wijs.

Is vergeven echt mogelijk? Zo ja, wat kan daarbij helpen? Waarom zou je trouwens vergeven? Is dat eigenlijk wel een goed idee. Gisteren hadden Rick Timmermans en Nikolaas Sintobin sj daarover een gesprek via Facebook live. Je kan het hieronder beluisteren en bekijken.

Neem nooit eender welke beslissing als je geest bevooroordeeld is door gehechtheid of grote afkeer. Ignatius van Loyola 

Onlangs liep ik ’s morgens door de Leidschestraat, in Amsterdam. Vlak voor mij liep een oudere man, met een boodschappentas in de hand. Op de brug over de Keizersgracht stonden heel wat fietsen tegen de reling. Een lag op de grond. De wandelaars maakten netjes een ommetje. Zoniet de bejaarde man voor mij. Hij stopte, zette zijn tas op de grond, nam de fiets bij zadel en stuur en plaatste het rijtuig weer tegen de reling. Ik twijfelde. Was het misschien zijn eigen fiets? Blijkbaar niet. Meteen nam de man zijn tas terug ter hand en stapte verder. Ik ook. Met een warm gevoel. Nikolaas Sintobin sj

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (7/10)   Opdat je vertrouwen kan geven aan het kind, is vereist dat je, in de ogen van het kind, zelf ook betrouwbaar bent. Voor de ouder betekent dit onder meer dat je je echt durft opstellen als opvoeder, als volwassene, die niet op voet van gelijkheid en wederkerigheid wil staan ten overstaan van het opgroeiend kind. Voor nogal wat ouders is dit niet vanzelfsprekend. Veel ouders wensen eerder de vriend of de vriendin te zijn van hun kind, in een relatie van relatieve gelijkheid. Ze willen doen wat hun kind van hen verlangt en hebben schrik om met hun kind in conflict te gaan. Dan zouden zij namelijk de waardering en affectie van hun kind tijdelijk kunnen verliezen. Zij dreigen aldus terecht te komen in een dynamiek van verleiding. Dit geeft weliswaar een – oppervlakkige – wederzijdse voldoening. Maar het is nie

Frans van der Lugt sj werd vermoord in Homs (Syrië) op 7 april 2014 Alleen met lege handen kun je een medemens werkelijk ontvangen, je handen met hem vullen, hem ruimte geven in je armen, zijn naam noemen, zijn taal spreken. Ja, dat is Pinksteren, de taal van een andere mens spreken, zó tot de ander spreken, dat hij zich in jouw taal kan herkennen, en dan juist kan die ander zichzelf gaan erkennen.  Frans van der Lugt sj (Met dank aan Rick)

In zijn homilie voor het huwelijk van Harry and Meghan, verwees bisschop Michael Curry uitvoerig naar de Franse jezuïet Teilhard de Chardin. Hieronder lees de vertaling. Wijlen de Franse jezuïet Pierre Teilhard de Chardin was tegelijkertijd wetenschapper, rooms-katholieke priester, theoloog, en een echte mysticus. Hij was een van de grote geesten en geesten van de 20e eeuw. Hij suggereerde dat de ontdekking en het gebruik van vuur een van de grote technologische ontdekkingen van de menselijke geschiedenis was. Het vuur maakte het mogelijk om voedsel te koken en daardoor verminderde het de verspreiding van ziekte. Vuur maakte het mogelijk om zich te verwarmen in koude klimaten, waardoor migratie van mensen mogelijk werd. Vuur maakte de bronstijd, de ijzertijd, de industriële revolutie mogelijk. Als u vanochtend naar hier reed, was dat deels te wijten aan het vuur van de harnasgordel. Ik vloog hierheen vanuit de VS dankzij gecontroleerde verbranding van vuur. Vuur is betrokken bij d

Een belangrijk uitgangspunt in de Geestelijke Oefeningen van de heilige Ignatius is de stelling dat de mens door God is geschapen, God die uit liefde goede dingen schiep.  Wij mensen bereiken dus onze voltooiing als we leven vanuit het verlangen en de bedoeling die God in ons als zijn plan inbouwde. Wij zijn geboren om lief te hebben, om te genieten van het leven, om samen in de wereld in een liefdevolle gemeenschap te leven. Als we echt geloven dat wij gemaakt zijn voor de volheid van het leven, dan mogen we ook de vrees laten varen dat God erge dingen God van ons zou verlangen. Alleen als we overtuigd zijn van Gods liefde, alleen dan kunnen we God ons vertrouwen schenken en onszelf aan Hem geheel toevertrouwen. Ons besef en ons bewustzijn van Gods liefde zullen groeien, als we leren aandacht te besteden aan alledaagse details, als we uiting geven aan onze dankbaarheid.  Als we aandachtig zijn, dan beginnen we te zien dat God ons inderdaad in het heel gewone, in de dingen van

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (6/10)   Vertrouwen in je kind, betekent in de eerste plaats geloven in je kind. Vertrouwen betekent dat je er fundamenteel durft van uit te gaan dat je kind goed en mooi is, dat het een mooie mens, en dat het je taak als opvoeder is om die schoonheid, hoe verborgen soms ook, naar boven te halen. Maar dat de diepere identiteit van je kind goed en waardig is. Vertrouwen betekent dus ook leren het goede in je kind te zien. Meer nog, je zo opstellen naar je kind dat je het goede in je kind naar boven laat komen. En dit is echt iets anders dan “mijn kind schoon kind”. Vertrouwen wordt op de proef gesteld in ogenblikken van crisis. Maar het is precies in crisissituaties dat het vertrouwen zijn vruchten kan afwerpen en echt kan groeien. Vandaar dat het belangrijk is om te werken aan een dialoogcultuur met je kinderen. He

In onderstaande paragraaf  beschrijft Mark Rotsaert sj enkele aspecten van het leiderschap van Paus Franciscus, gebruikmakend van citaten uit Evangelii Gaudium. Hij noemt een aantal karakteristieken van goed leiderschap zoals Paus Franciscus dat zelf aan de dag legt en beschrijft in zijn apostolische exhortatie. De eenheid is meer waard dan het conflict Conflicten zijn er. Het komt er echter op aan niet in het conflict te blijven steken, maar het  uit te houden en aan te pakken – met tederheid en mededogen, in het geloof dat er aan elk conflict een oplossing is.  Alleen dan  is het mogelijk een gemeenschap in verscheidenheid te ontwikkelen . Je moet dan wel  dieper kijken dan de buitenkant van het conflict en anderen in hun diepste waardigheid tegemoet treden . Maar dan moet je wel uitgaan van het principe dat  de eenheid meer waard is dan het conflict.   Solidariteit  is hier het sleutelwoord : je leeft vanuit een diepe verbondenheid met elke mens. Zo worden conflicten

Onderstaand citaat verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org . Beschouw je leven niet als een te winnen race. Richt je niet op het bereiken van de top, want elke piek die je bereikt, geeft een duidelijker beeld van de volgende top, die al bezet is door een andere concurrent in het spel van het leven.  Loop elke race alsof het je laatste is, maar beslis eerst waarom je deze rent. In plaats van te concurreren met mij of iemand anders, waarom zou je geen energie bijdragen om van ons betere mensen te maken, door je coaching, liefde, inspirerend voorbeeld of nobele missie? In plaats van te proberen de race te winnen, waarom niet de missie op je nemen om bij te dragen aan het ras, het menselijk ras, door jouw hoekje van de wereld rechtvaardiger, liefdevoller en gelukkiger te maken. Chris Lowney

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie. (5/10)   Het is van het grootste belang om op te voeden vòòr iets, eerder dan tegen iets. Opvoeding dient niet in de eerste plaats preventief, defensief of reactief te zijn, beschermend tegen alle mogelijke reële of ingebeelde gevaren. Angst en wantrouwen zijn de slechtste raadgevers. Het is veel  levengevender om op  te voeden vanuit positieve idealen. Sleutelwoord is in de opvoeding dient te zijn vertrouwen, en als het even kan, “proactief” vertrouwen : een vertrouwen dat vérder gaat, dat niet moet verdiend worden maar dat zo maar gegeven wordt. Vertrouwen dat risico’s durft nemen. Als er één plaats is waar dit vertrouwen fundamenteel is, is het de relatie ouder-kind. Ook voor pubers en adolescenten (tot ver in de 20), hoe stoer, onverschillig of ongenaakbaar ze zich kunnen voordoen, behoren de ouders doorgaans

Te vaak straffen is teken van een beleid dat ongeduldig is, eerder dan dat het  streeft naar discipline. Ignatius van Loyola

Hemelvaart Komt u wel eens op YouTube? Als internetpastor vind ik het een heerlijke werkruimte. Af en toe bots ik er op   videootjes over het heelal. Meer in het bijzonder over de grootte van de hemellichamen. Dan zie je eerst onze aardbol verschijnen. Meteen gevolgd door de Neptunus die 10X zo groot is als de aarde. Vervolgens komt de zon die wel 100X zo groot is als Neptunus. En dan Pollux die weer 100 keer zo groot is als Neptunus en Antares die wel 1000X zo groot is als Neptunus, en zo voort. Zo’n videootje maakt duidelijk dat onze aarde maar een miniscuul pluisje is in het heelal. Of nog, dat de hemel boven ons niet zomaar een balkon is waarnaar Jezus even de hemellift heeft genomen en vanwaar Hij ons vervolgens liefdevol in de gaten houdt, aan de rechterhand van de Vader. Blijkbaar was dat ook reeds duidelijk voor Paulus.   In zijn brief aan de   Efeziërs schreef hij dat de Heer is opgestegen, hoog boven alle hemelen, om het heelal te vervullen . De verrezen Jezus is

Desmund Tutu, Robert Redford, Nelson Mandela en vele anderen kort en krachtig over de zin van het leven.

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (4/10)     De relatieve levensbeschouwelijke leegte waarin vele jongeren opgroeien heeft als gevolg dat er een groeiende openheid ontstaat t.a.v. voorstellen van zin en duiding. Het is perfect mogelijk om met jongeren te spreken over godsdienst. Als je 12-jarigen of 18-jarigen in een abdij een monnik laat ontmoeten, dan is er een grote aandacht, en kan er een buitengewoon gesprek ontstaan. Jongeren gaan (zo goed als) nooit naar de mis, maar een “echte” mis dat willen ze wel eens meemaken. De tijd van de ideologische generatiekloof en van het a priori verwerpen van elk levensbeschouwelijk aanbod is voorbij.   Die vernieuwde openheid ontwikkelt zich echter op een bodem van een “voor de hand liggende” zinloosheid, subjectivisme en relativisme. Alles kan waar zijn, en ongeveer alles staat op hetzelfde niveau. Christen

Onderstaand citaat verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org.   Ik gebruik een duidelijke woordenboekdefinitie van leiderschap wanneer ik workshops geef: Leiderschap is het vermogen om “een weg, richting of doel aan te wijzen … en om anderen te beïnvloeden zodat ze die richting opgaan.” Is het niet waar dat ieder van ons de hele tijd op de een of andere manier leiding geeft? Ouders “wijzen op een bepaalde manier van doen” voor hun kinderen wanneer ze deugden voorleven zoals geduld, discipline of rechtvaardigheid – of, helaas, racisme, hebzucht of zelfgerichtheid. We kunnen ten goede en ten kwade leiden. Studenten wijzen op een bepaalde manier van doen wanneer ze hard werken en zich inzetten voor persoonlijke groei. Zoals de grote filantroop Albert Schweitzer het zei: “Voorbeeld is niet het belangrijkste in het beïnvloeden van anderen. Het is het enige.” Chris Lowney