"In alle dingen"

Vooraleer zijn studies aan te vatten, wilde de jonge man gerustgesteld worden door zijn meester. “Kan u mij leren wat het einddoel is van het leven?” “Neen, dat kan ik niet”, antwoordde de meester. Kan u me dan tenminste iets zeggen over de zin van het leven?” “Neen, dat kan ik niet.” "Kan u me wat onderrichten over de betekenis van de dood en van het leven ná de dood?” “Neen, dat kan ik niet.” Minachtend ging de jonge man weg. De leerlingen waren onthutst. Ze vonden dat hun meester zich niet van zijn beste kant had getoond. De meester zei hun op vaderlijke toon: “wat voor zin heeft het om de aard en de zin van het leven te doorgronden als je er nog nooit van geproefd hebt? Ik verkies dat je je gebakje opeet, eerder dan dat je er allerhande bespiegelingen over maakt.” Anthony de Mello sj Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een  Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualitei

Meisje heeft   geen macht, wel gezag. Ze doet iets wat objectief niet kan.   Wie heeft gezag over jou? Over wie heb jij gezag. Wie of wat geef jij zeggenschap in jouw leven?

Een druk seizoen komt eraan. Er zal ons waarschijnlijk weinig tijd blijven om even in een luie zetel tot rust te komen; om te genieten van de gloed van een haarvuur; om vrijblijvende, ontspannen gesprekjes te voeren; om zich zonder tijdsdruk te verheugen in een etentje onder vrienden. Eigenlijk is het nu de tijd voor ‘thuis’. Maar wat betekent ‘thuis’? Niet iedereen vindt een ‘thuis’, zoals dit passend zou zijn. Niet ieder kind wordt geliefkoosd en gekoesterd. En niet naar iedere tiener wordt er geluisterd. Niet ieder huwelijkspaar speelt het een heel leven samen klaar. Vele mensen kijken uit naar een vriendelijke hand, naar een gelegenheid om te kunnen praten. ‘Innerlijke   dakloosheid’ is een ziekte van onze tijd geworden. Een die snel om zich heen grijpt. Het volstaat naar iemands verhaal te luisteren, een vriendelijke hand uit te steken, of iets zo eenvoudig als even te lachen. Ieder van ons kan een ander te zeggen ‘Kom thuis’. Margaret Silf

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (8/10) In een cultuur die gekenmerkt wordt door persoonlijke vrijheid en autonomie , is het wezenlijk om het kind, zo snel als mogelijk, vertrouwd te maken met die vrijheid en met de persoonlijke verantwoordelijkheid die er uit voortvloeit. Dit, uiteraard, geleidelijk aan. Dit leerproces is een must. Er is maar één type gezin dat “gevaarlijker” is dan het gezin waar alles mag : het gezin waar niets mag, waar er overbescherming is en waar alles beslist wordt in plaats van het kind. De grote uitdaging voor de opvoeder vandaag is niet in de eerste plaats om het risico te vermijden, maar wel om het kind geleidelijkaan te leren omgaan met risico’s. Kinderen hebben het recht om zich te vergissen, om fouten te maken en om daaruit te leren. Door schade en schande word je wijs.

Is vergeven echt mogelijk? Zo ja, wat kan daarbij helpen? Waarom zou je trouwens vergeven? Is dat eigenlijk wel een goed idee. Gisteren hadden Rick Timmermans en Nikolaas Sintobin sj daarover een gesprek via Facebook live. Je kan het hieronder beluisteren en bekijken.

Een beetje soepelheid kan geen kwaad. Creativiteit verlegt grenzen. De regel is er voor de mens, en niet de mens voor de regel.

Neem nooit eender welke beslissing als je geest bevooroordeeld is door gehechtheid of grote afkeer. Ignatius van Loyola 

Onlangs liep ik ’s morgens door de Leidschestraat, in Amsterdam. Vlak voor mij liep een oudere man, met een boodschappentas in de hand. Op de brug over de Keizersgracht stonden heel wat fietsen tegen de reling. Een lag op de grond. De wandelaars maakten netjes een ommetje. Zoniet de bejaarde man voor mij. Hij stopte, zette zijn tas op de grond, nam de fiets bij zadel en stuur en plaatste het rijtuig weer tegen de reling. Ik twijfelde. Was het misschien zijn eigen fiets? Blijkbaar niet. Meteen nam de man zijn tas terug ter hand en stapte verder. Ik ook. Met een warm gevoel. Nikolaas Sintobin sj

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (7/10)   Opdat je vertrouwen kan geven aan het kind, is vereist dat je, in de ogen van het kind, zelf ook betrouwbaar bent. Voor de ouder betekent dit onder meer dat je je echt durft opstellen als opvoeder, als volwassene, die niet op voet van gelijkheid en wederkerigheid wil staan ten overstaan van het opgroeiend kind. Voor nogal wat ouders is dit niet vanzelfsprekend. Veel ouders wensen eerder de vriend of de vriendin te zijn van hun kind, in een relatie van relatieve gelijkheid. Ze willen doen wat hun kind van hen verlangt en hebben schrik om met hun kind in conflict te gaan. Dan zouden zij namelijk de waardering en affectie van hun kind tijdelijk kunnen verliezen. Zij dreigen aldus terecht te komen in een dynamiek van verleiding. Dit geeft weliswaar een – oppervlakkige – wederzijdse voldoening. Maar het is nie

Frans van der Lugt sj werd vermoord in Homs (Syrië) op 7 april 2014 Alleen met lege handen kun je een medemens werkelijk ontvangen, je handen met hem vullen, hem ruimte geven in je armen, zijn naam noemen, zijn taal spreken. Ja, dat is Pinksteren, de taal van een andere mens spreken, zó tot de ander spreken, dat hij zich in jouw taal kan herkennen, en dan juist kan die ander zichzelf gaan erkennen.  Frans van der Lugt sj (Met dank aan Rick)

In zijn homilie voor het huwelijk van Harry and Meghan, verwees bisschop Michael Curry uitvoerig naar de Franse jezuïet Teilhard de Chardin. Hieronder lees de vertaling. Wijlen de Franse jezuïet Pierre Teilhard de Chardin was tegelijkertijd wetenschapper, rooms-katholieke priester, theoloog, en een echte mysticus. Hij was een van de grote geesten en geesten van de 20e eeuw. Hij suggereerde dat de ontdekking en het gebruik van vuur een van de grote technologische ontdekkingen van de menselijke geschiedenis was. Het vuur maakte het mogelijk om voedsel te koken en daardoor verminderde het de verspreiding van ziekte. Vuur maakte het mogelijk om zich te verwarmen in koude klimaten, waardoor migratie van mensen mogelijk werd. Vuur maakte de bronstijd, de ijzertijd, de industriële revolutie mogelijk. Als u vanochtend naar hier reed, was dat deels te wijten aan het vuur van de harnasgordel. Ik vloog hierheen vanuit de VS dankzij gecontroleerde verbranding van vuur. Vuur is betrokken bij d

Dit zijn instructies die Ignatius van Loyola meegaf aan de jezuïeten die als theologische experten zouden deelnemen aan het Concilie van Trente. Ze hebben niets aan actualiteit ingeboet! 1.         Neem niet te vlug het woord, wees bedachtzaam en vriendelijk, in het bijzonder wanneer het zaken betreft die ter discussie staan en die wachten op een beslissing. 2.         Neem niet te vlug het woord, en alleen nadat je eerst aandachtig en rustig geluisterd hebt, zodat je moge begrijpen wat de bedoeling, de gedachte en de verlangens waren van diegenen die spreken. Weet dus wanneer je moet spreken en wanneer je moet zwijgen. 3.         Wanneer de een of andere zaak ter discussie staat, zal ik de argumenten van beide zijden overwegen, zonder gehechtheid ten aanzien van mijn persoonlijke opinie, en dien ik bij  niemand ontevredenheid te veroorzaken. 4.         Ik dien niemand te verzoeken mijn opinie te steunen, zeker niet als het gewichtige of hooggeplaats

Een belangrijk uitgangspunt in de Geestelijke Oefeningen van de heilige Ignatius is de stelling dat de mens door God is geschapen, God die uit liefde goede dingen schiep.  Wij mensen bereiken dus onze voltooiing als we leven vanuit het verlangen en de bedoeling die God in ons als zijn plan inbouwde. Wij zijn geboren om lief te hebben, om te genieten van het leven, om samen in de wereld in een liefdevolle gemeenschap te leven. Als we echt geloven dat wij gemaakt zijn voor de volheid van het leven, dan mogen we ook de vrees laten varen dat God erge dingen God van ons zou verlangen. Alleen als we overtuigd zijn van Gods liefde, alleen dan kunnen we God ons vertrouwen schenken en onszelf aan Hem geheel toevertrouwen. Ons besef en ons bewustzijn van Gods liefde zullen groeien, als we leren aandacht te besteden aan alledaagse details, als we uiting geven aan onze dankbaarheid.  Als we aandachtig zijn, dan beginnen we te zien dat God ons inderdaad in het heel gewone, in de dingen van