"In alle dingen"

Voor de glossy LFK schreef ik een overweging over liefde. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (2/7) Ieder mens verlangt naar liefde. Naar graag gezien worden en zelf graag zien. Uit ervaring weten we dat je nooit helemaal afzwaait op de leerschool van de liefde. Verliefdheid komt en gaat. Daar kan je niet zoveel aan doen. Maar liefde is een werkwoord en dat blijft zo een leven lang. Dit geldt voor de exclusieve liefdesrelatie tussen twee mensen. Maar ook voor de ouderliefde of de vriendschapsliefde. Dat werken is in het bijzonder nodig om twee redenen. Liefde raakt aan de kwetsbare intimiteit van de mens. Omdat ze zo diep gaat, kan ze helemaal vervullen. Daardoor echter maakt liefde ook dat je uiteindelijk naakt komt te staan voor de ander. Het kan daarom niet anders dan dat liefde je confronteert met de armoede van je eigen onmacht en met die van de geliefde. Je wil alles geven en krijgen. Liefde verlangt oneindig veel en helemaal onvoorwaardelijk. Telkens weer

"Hoe meer je je toevertrouwt aan God en hoe meer je jezelf met je hele hart aan zijn absolute grootsheid overgeeft, des te vrijgeviger zal Hij met jou zijn." Ignatius van Loyola

Een beetje soepelheid kan geen kwaad. Creativiteit verlegt grenzen. De regel is er voor de mens, en niet de mens voor de regel.

Voor de glossy Liefke schreef ik een overweging over liefde. In deze serie bied ik enkele uittreksels aan. (1/7) Chris en Katrien zijn ruim 60 jaar getrouwd. Katrien staat in de keuken om de maaltijd te bereiden. Chris schuifelt naar haar toe. Hij wil, zoals gewoonlijk, een handje toesteken. Eigenlijk gaat hij gewoon naast haar staan. Helpen lukt al lang niet meer. Ook spreken is moeilijk. Daarvoor is Chris te zeer afgetakeld. Bij elkaar zijn. Meer vragen ze niet. Chris en Katrien weten dat hun dagen samen geteld zijn. Ze kijken mekaar voortdurend aan. Hun ogen blinken. Vanuit de woonkamer ben ik de stille getuige. Ik besef dat ik zo maar mag delen in het mooiste dat ze hebben. Het maakt me intens dankbaar. Ik kende Chris en Katrien al lange jaren. Beiden hadden uitgesproken karakters. Het leven had hen samen gebracht en zij hadden voor elkaar gekozen. Een makkelijk leven hadden ze niet gehad. Chris was zeeman, dus vaak uithuizig. Katrien was eerder zwijgzaam en huis

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag Enkele jaren geleden werkte ik drie maanden in het Zuiden van Chili, in een therapeutische gemeenschap voor drugsverslaafden. Een 50-tal jonge mannen, tussen 15 en 35 jaar. Op het eerste gezicht was er niets bijzonder te zien aan hen: levenslustige, opgewekte jonge mensen. Als we evenwel ’s middag gingen zwemmen, dan zag je dat de armen van heel wat onder hen de tekens van zelfverminking vertoonden. En meer dan een had op zijn borstkas indrukwekkende sporen van mesgevechten. De directeur vertelde mij van bij de aanvang dat er onder zijn schaapjes jongens waren die alles hadden misdaan wat je je maar kan bedenken, en erger nog. Hun tragische levensverhalen kwamen uitvoerig aan bod in de gesprekssessies waar ik aan deelnam.  Vaak vertelden ze dat hun drugsverslaving hen gebracht had tot “tocar el fondo” – het raken van de bodem: ze waren zo diep gevallen dat het voor hen duidelijk was geworden: ofwel sla ik hier het roer drastisch om,

Je leven is een overvolle rommelkamer. Je weet het: Je zorg voor je opgevouwen sporttruitjes zit in een hoekje van je geest, daar waar je de geboortedata van je kinderen wilde opbergen. Je gepieker over de roest van je wagen neemt de tijd in beslag waarop je gerekend had voor een rustige kop morgenkoffie. En weet je wat? Er bestaat een manier om die dingen de plaats te geven waar ze thuishoren: schrap sommige dingen. Een evenwichtig uitgebouwd en rustig leven heeft niet alleen iets te maken met dingen die we zich maar laten opstapelen. Zo’n leven is ook niet alleen iets voor mensen in de tweede helft van hun leven. Het gaat om een manier van leven met minder verplichtingen en met minder druk, of je nu eenentwintig of vijfenzestig bent. Mijn goed overwogen en eerlijke beslissing om het rustiger aan te pakken, heeft me het inzicht bijgebracht   dat ik er voordeel bij heb met minder te doen. Minder werk en minder zorgen hebben het me mogelijk gemaakt tevredener en zinvoller te g

Ik heb vaak nagedacht over de engel die Maria bezoekt. Onze feesten, liederen en iconen vieren de Aankondiging, of de Annunciatie; maar ik had nooit nagedacht over het moment waarop het allemaal voorbij was. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het zoiets was als wat de schrijfster Annie Dillard ervoer toen ze uitkeek uit op wat zij dacht dat een veld van engelen was. “Ik stond helemaal stukgeslagen,” schrijft ze, “bang dat ik niet in staat was om me te bewegen. Er was iets gebeurd dat de wereld volledig uit zijn evenwicht had gebracht.”  Later beschrijft ze de donkere en sombere stilte, de “onverdraaglijke groene” en de “door God doorstraalde, verlamde” velden. Mensen hebben het altijd over de moed van het “Ja” van Maria; ik heb dit nooit goed begrepen – zou niet iedereen “Ja” zeggen tegen een engel? Maar het lijkt me onuitsprekelijk dapper wanneer ik me dat moment erna inbeeld, toen Maria stond voor die door God doorstraalde, verlamde dag en zag hoe de engel vertrok.

Gedurende de 40-dagentijd bied ik af en toe een video aan die te maken heeft met het thema bekoring. Deze dame wil goed doen. Ze wil veel goed doen. Ze wil het zo goed doen dat ze het slecht doet. De sleutel is de matigheid. En die is zoek ...

Wat verhoop ik van het gebed? Uit een serie van tien gebedstips, geschreven door Piet van Breemen sj en Hans van Leeuwen sj Als ik ga bidden, heb ik daar altijd een bedoeling mee. Soms is die me duidelijk bewust. Maar er kunnen ook onbewuste verwachtingen een rol spelen. Ik ben op zoek. Misschien is er een nood, bij me zelf of bij mensen die me dierbaar zijn. Ik wil God bidden om hulp en uitkomst. “Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klopt en er zal worden opengedaan”, zegt Jezus in de bergrede (Mt 7,7). Ja, maar misschien wordt je gebed wel op een heel andere manier verhoord dan je verwacht had. God is altijd groter dan wij denken. We hebben Hem niet in onze greep; we kunnen Hem niet be-grijpen. Ik kan ook gaan bidden, omdat ik dichter bij God wil komen, Hem zou willen ervaren, althans enigszins. Of omdat ik meer aan zijn bedoeling wil beantwoorden. Wat heeft Hij eigenlijk voor bedoeling met mijn leven en mijn persoon? Daar wil ik me op inlaten e

Niets zo schattig als een klein kind. Niets zo wreed als een klein kind. Een van de grote uitdagingen van de opvoeding is om het kind te léren liefdevol te zijn voor zijn medemens.   Soms mag je er getuige van zijn dat dit het is waarvoor we geschapen zijn.    

Tijdens de lente is het mijn taak vruchtbaarheid na te streven en er mij aan te wijden. Het is mijn opdracht de lucht in te ademen en de aarde te aanschouwen. Als kwetsbaar zaadje grijp ik met beide handen de kans om te rijpen. In het voorjaar bestaat mijn werk uit mij inleven en graven en nog eens graven en voelen en luisteren en ruiken en smaken. Het is tijd mijn verlangens te ontdekken en te vervullen. De lente is de tijd om mijn mentale weerbaarheid te testen en nieuwe dingen te leren. Om mijn armen te spreiden, mijn hart te openen. Om zonlicht, wind, plensbuien, stilte en nacht binnen te laten. En om vervolgens deel te hebben aan de ontwakende wereld. Vinita Hampton Wright