Als de stilte zomaar naar je toekomt. De ervaring van Etty Hillesum - Luisteren naar stilte – 7/7
Luisteren naar stilte – Voor LFK schreef ik een essai over stilte. Graag
enkele uittreksels: 7/7
Etty Hillesum doet deze ontdekkingstocht terwijl ze goed weet dat het waarschijnlijk is dat ze weldra naar een concentratiekamp zal worden gestuurd. De ervaring die ze beschrijft in haar dagboek is zo intens en rijk dat ze onbereikbaar kan lijken voor gewone stervelingen. Tegelijk zijn er twee aspecten van die ervaring die suggereren dat ze ook voor ons toegankelijk kan zijn.
Ten eerste geeft Etty steeds weer aan dat haar ontdekking van de
levengevende kracht van de stilte niet haar eigen verdienste is. Het is veeleer
iets dat haar, zomaar, overkomt. Het is een geschenk dat haar gegeven wordt ook
al lijkt zij, met haar onverzadigbare libido en passie, daar niet meteen toe
voorbestemd. Zij voelt zich als het ware de innerlijke stilte ingetrokken
worden als de plaats waar zij thuis komt.
Vervolgens blijkt uit haar dagboek dat zij dit niet van de ene dag op de andere heeft geleerd. Het binnentreden in je innerlijke stilte vraagt tijd. Stil worden is een kwestie van oefening. De stilte ontdekken als een ruimte van herbronning, van aanwezigheid en van ontmoeting – met je diepere zelf en, voor sommigen, met diegene die ze God noemen - is iets wat je maar stap voor stap kan ontdekken. Je kan het dus leren. Oefening baart kunst. De kartuizers geven zichzelf zeven jaar. Etty deed er twee jaar over. Elk heeft zo zijn eigen ritme. Misschien is de belangrijkste voorwaarde wel dat je jezelf die stilte echt wil gunnen en dat je bereid bent om naar de stilte te luisteren. De rest wijst zich zelf uit.
Nikolaas Sintobin
Reacties
Stil worden opent een weg naar binnen.
Dat is lastiger als je verwond bent. De confrontatie met oud zeer is pijnlijk en vraagt moed om die in de ogen te kijken. Zou dat een reden zijn waarom het voor de een moeilijker is dan voor een ander om stil te worden?