Wat ouders van pubers en chronische zieken met elkaar gemeen kunnen hebben (1/7)



Voor LIEFKE magazine schreef ik een overweging genaamd: Geduld als kompas voor een goed leven. In deze coronatijden kan ze je hopelijk inspirereren. 1/7

Heb je ze onlangs nog gezien, langs een sloot, kanaal of vijver? Vissers die urenlang naar een dobber staren. Even onbeweeglijk als geconcentreerd. Soms vangen ze iets. Soms niets. Zeg hun niet dat ze daar zomaar zitten te nietsen. Sportvissers lopen hoog op met hun hobby. Ze kunnen je gedetailleerd en met passie uitleggen hoe en waarom. Wat bezielt die mensen? Nu ja, Ik heb het als knaap ook gedaan, lang geleden. Eerlijk is eerlijk, ik vond het heerlijk. Ook al kan ik me niet herinneren ooit veel vis te hebben gevangen.

Ik heb veel bewondering voor ouders met pubers. Bakvissen die niet weten hoe zich te gedragen en dat vaak op een heel creatieve manier duidelijk maken. Dag in dag uit. Ouders die, elke morgen opnieuw, zich voornemen om verdraagzaam en liefdevol te zijn met die kinderen die op zoek zijn naar zichzelf. Ook al wijst alles erop dat ze alleen maar op negativiteit gaan vergast worden. Vele vaders en moeders maken die goede intenties ook nog daadwerkelijk waar. Jarenlang. En als de ene puber geleidelijk aan tot verstand komt, blijkt het volgende kind puistjes te krijgen.

Wat te denken van mensen met een chronische ziekte. Menigeen onder hen slaagt er telkens weer in in om die nieuwe opstoot van hun aandoening een plaats te geven in zijn of haar leven. Waar een gezond mens heel depri van zou worden lijkt voor sommigen telkens weer een nieuwe uitdaging te zijn waar ze tegenaan gaan. Ik vermoed vaak niet zonder slag of stoot. Ook vast niet altijd succesvol. Wat krijgen sommigen toch voor elkaar! Ik denk hierbij niet alleen aan zo’n wonderverhaal als dat van Stephen Hawkin. Wel aan al die gewone mensen met chronische pijn, huidaandoeningen, degeneratieve spierziektes enz.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

Truus van Dam zei…
Wij hebben 4 kleinkinderen in de leeftijden 19,17,en een tweeling van bijna 16. De twee oudsten hebben verkering dat is heel leuk om mee te maken als opa en oma de twee jongste zijn ondanks de puberteit heel serieus en doen het gymnasium een wil arts worden de andere weet het nog niet. Voor geen goud zou ik met de ouders willen ruilen, door hen ga je terug kijken naar je eigen kinderen hoe die waren , en soms zeg ik tegen onze zoon en dochter ook dit gaat voorbij het is het begin van volwassen worden.geduld vind ik nog steeds moeilijk ,omdat ik dat zelf niet zo goed heb probeer me hier in te trainen. Heb veel respect voor mensen met een chronischeziekte als je ouder word kom je daar haast niet onderuit en moet je dat accepteren.
Anoniem zei…
Het verschil is dat chronisch zieken dikwijls het dubbel zwaar hebben en inderdaad ik heb bewondering voor hen die steeds opnieuw De kracht vinden.💐🌸 Het kan zelfs zo zijn dat pubers zich zeer aanpassen en behulpzaam zijn ook al is het voor hen allemaal zeer ingewikkeld. Denk ook aan een psychisch zieke ouder. De juiste afstand en de juiste zorg in beide situaties vraagt iets.
e.harland-hazebroek zei…
Puber..tegen mijn moeder: moet je niet een straatje om? Ik wilde liever alleen zijn.
Mijn moeder reageerde rustig, ik was ook de 5e. Ja je hebt iets van elastiek nodig merkte ik later.
Voor mensen die grotendeels afhankelijk zijn heb ik een diep respect.
Ook voor wie geestelijk het zwaar heeft, chronisch.
Openstaan naar buiten van binnen uit, dat bedoelde de Paus, niet oppervlakkig, maar Hij zei het beter zoals altijd.

Meest gelezen

Wat verrijzenis kan betekenen in de dierenwereld en in jouw leven - Adembenemende video

Waarom we stille zaterdag graag overslaan - de uitleg van Karl Rahner sj

Kan je vandaag nog in Jezus geloven zoals 2000 jaar geleden? - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Over wassen van een aidszieke en Witte Donderdag - homilie Nikolaas Sintobin sj

De tenen van God (1/4)