"In alle dingen"

  Weldra begint in Rome de Synode over de synodaliteit. Het wordt één grote oefening met vertegenwoordigers uit de Wereldkerk in onderscheiding. Maar wat is dat eigenlijk, die fameuze ignatiaanse onderscheiding? In deze lesvideo probeer ik daar een antwoord op te geven.

Deze tekst werd voordien reeds gepubliceerd in het Katholiek Nieuwsblad Enkele dagen geleden werd het volgende bericht verspreid door het Vaticaan:   alles van de Synode zal vallen onder het “pauselijk geheim”. De debatten van de plenaire zittingen van de komende Synode over de Synodaliteit zullen wellicht niet toegankelijk zijn voor de pers. Sterker nog, aan al de deelnemers zal een stikte zwijgplicht worden opgelegd. Dit zou zowel gaan over wat de deelnemers zeggen, hun stemgedrag als de thema’s die worden besproken. De reden die wordt opgegeven is die van de sereniteit van de debatten. In de sociale media las ik nogal wat verwonderde, preciezer, ontstemde reacties van vaticanologen. Voor hen is dat inderdaad geen leuk nieuws. Sommigen vrezen bovendien dat het effect net omgekeerd zal zijn en dat dit aanleiding zal geven, tijdens de Synode, tot de wildste speculaties.   Zelf lijkt dit me een goed idee. Ik denk dat het alles te maken heeft met de methode van de gemeenschappel...

Ik beweer dat God, vanuit de overvloed van zijn goddelijke leven dat een en al relatie is, verlangt dat er mensen zijn. Niet omdat Hij ons nodig heeft, maar omwille van de vriendschap. Deze mening kan vreemd overkomen, omdat ze in strijd is met heel wat dingen die over God verteld worden. Om eerlijk te zijn, toen ik er dieper begon over na te denken, had ik er zelf ook vragen bij. Maar met de jaren, toen mijn eigen verhouding met God inniger was geworden en ik van mensen hoorde hoe zij over hun relatie met God praatten, geraakte ik ervan overtuigd dat vriendschap het meest geschikt is als vergelijking voor de verhouding die God met ons verlangt te hebben. William A. Barry sj

  Schijn kan bedriegen. Voor je het weet plaatst ze je voor je eigen zwakke plekken. Ooit al zoiets meegemaakt?

Als de duivel je gemene en kleinzielige gedachten influistert, herinner je dan de goede dingen die God je de voorbije tijd heeft gedaan. Ignatius van Loyola

Wanneer ik ergens mee zit dat volwassenen onmogelijk kunnen slikken, dan schrijf ik het in een boek voor kinderen….. Kinderen hebben zich nog niet afgesloten met angst voor het onbekende, angst voor een plotselinge ommekeer of de run op veiligheid. Zij zijn nog steeds bekend met de ingeboren woordenschat van de mythe. Madeleine L'Engle Waar hield ik van toen ik een kind was? Wat geloofde ik, waar ging ik voor voordat volwassenen me vertelden waarvoor ik diende te gaan of wat ik moest geloven of liefhebben? Kan ik zo ver teruggaan in mijn herinnering? Tenzij mijn kindertijd op een of andere manier verschrikkelijk was – en sommige kinderjaren zijn dat – genoot ik van de tijd, hoe kort ook, toen ik mijn kinderlijke intuïtie vertrouwde en toen ik makkelijk in contact kon komen met mijn geest en met God. Ginny Kubitz Moyer, Jessica Mesman Griffith, Vinita Hampton Wright en Margaret Silf

Homilie voor de 25 ste zondag door het jaar Jesaja 55,6-9;   Filippenzen 1,20c-24.27a; Matteüs 20,1-16a Marie is de jongste in een gezin van 4 kinderen waarvan de oudste 12 jaar is. Marie is een schatje. Maar als aan tafel het vlees verdeeld wordt dan eist zij, desnoods luidkeels,   haar deel op. En dat deel moet net zo groot zijn als dat van haar oudere broers en zus.   Zoals alle kinderen heeft dat meisje een sterk rechtvaardigheidsgevoel dat wel aangeboren lijkt. Iedereen gelijk voor de wet . Dat is toch evident. Daar is geen discussie over. Het spreekt voor zich dat iedereen gelijk voor de wet , een belangrijk principe is. Het beschermt tegen willekeur. Het is een basisbeginsel van onze rechtstaat. De eerste lezing uit Jesaja kondigt echter aan dat de logica van God wel eens durft te verschillen van de onze: “ Uw gedachten zijn nu eenmaal niet mijn gedachten, mijn wegen niet uw wegen - is de godsspraak van de HEER ”. In de evangelielezing hoorden we Jezus vervolg...

Bij ons om de hoek heeft een dure luxe-winkel de deuren geopend. Bovenstaande boodschap zie je er op meerdere ramen prijken.  Ik ben het er helemaal mee eens dat het ik heel belangrijk is. Op alle vlak. Personalisme, heet dat in de grote christelijke traditie. Daar staat het ik ook heel centraal. Maar niet alleen het ik. Ook de ander.   De mens is immers relatie en bestaat maar echt in de mate dat hij of zij die relaties ontwikkelt en beleeft. Met de medemens, met God. Is er enkel maar het zelf van het ik, dan dreig je, hoe rijk je ook bent, doodarm te leven.  Bovenstaande boodschap lijkt daar toe uit te nodigen.  Wellicht uit pure armoede.

Soms is het moeilijk te zeggen wat je echt denkt. Uitvluchten bedenken of een omwegje maken is vaak niet zo moeilijk. Wat helpt jou bij het omgaan met moeilijke situaties?

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 24 ste zondag door het jaar (A) Sir. 27, 30-28, 7                      Ps. 103            Rom. 14, 7-9               Mt. 18, 21-35 Je hoort er regelmatig van: bijna-dood-ervaringen: mensen die de dood in de ogen hebben gekeken maar het er toch levend hebben van afgebracht. Of nog, mensen die erg ziek zijn geweest en die uiteindelijk genezen zijn. Vele van deze mensen hebben iets bijzonders. Vaak kunnen ze er niet over zwijgen. Ze zijn zo dankbaar dat ze nog leven. Ze ervaren elke dag als een geschenk. Ze beseffen dat ze net zo goed dood hadden kunnen zijn en zijn erkentelijk voor wat ze bestempelen als een tweede kans die hen is gegeven. Ze hebben de indruk van veel intenser te leven, van meer te genieten. Ze zijn z...

  In deze voordracht denkt Nikolaas Sintobin sj na over hoe je in een Kerk in crisis kan leven uit hoop.

Luisteren is veel moeilijker dan spreken of kijken. Wanneer ik spreek of kijk, dan ben ik het middelpunt, en dat ligt mij.  Maar wanneer ik luister, dan wordt de ander het middelpunt en dat vraagt veel meer van me. Luisteren betekent mijn zwaarte­punt vastpakken en dat gedurende enige tijd in de ander ver­plaatsen.  Het vraagt een grote inspanning om dit een tijdje vol te houden. Het betekent dat ik me leeg maak van mezelf om me te laten vullen met de ander. Piet van Breemen sj

Als het je ooit zou overkomen dat onwetende of boosaardige mensen kwaad spreken over jou, bid dan tot God opdat de dingen die zij zeggen nooit waarheid worden. Ignatius van Loyola

  Onlangs opende in Molenbeek een nieuwe jezuïetenschool de deuren. De persbelangstelling was massaal. Minder goed geweten is dat in de ignatiaanse scholen sinds weldra twintig jaar bijzondere aandacht wordt besteed aan de vorming van leerlingen tot sociale verantwoordelijkheid.  Ik heb daar zelf flink aan meegewerkt. In dit videootje (van héél lang geleden) licht ik dit sociaal project toe.

23ste zondag A: Ez. 33, 7-9; Rom. 13, 8-10; Mat. 18, 15-20 Kent u artikel 422 bis van het Belgisch Strafwetboek? Ik lees het u even voor: Met gevangenisstraf van acht dagen tot (een jaar) en met geldboete van vijftig tot vijfhonderd € of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die verzuimt hulp te verlenen of te verschaffen aan iemand die in groot gevaar verkeert, hetzij hij zelf diens toestand heeft vastgesteld, hetzij die toestand hem is beschreven door degenen die zijn hulp inroepen. “Schuldig verzuim” heet dit misdrijf. Inderdaad, de strafwet verplicht u en mij om mensen die in groot gevaar verkeren, te hulp te komen. Doen we dit niet, dan kunnen we strafrechtelijk vervolgd worden. Met andere woorden, de wetgever stelt als principe dat er een basissolidariteit moet bestaan tussen de bewoners van dit land. We moeten niet te ver gaan zoeken naar de oorsprong van deze wetsbepaling. We hebben er zonet drie voorlopers of, beter gezegd, grondleggers van beluisterd. Het ...

Wat kinderen allemaal niet doen om aandacht te krijgen. Wat doe jij om aandacht en tijd te geven aan je dierbaren? Wat heb jij ervoor over?   Hoe creatief ben je, ook als je die tijd eigenlijk niet hebt.

Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een   Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. De leerlingen discussieerden druk over de oorzaak van het menselijk lijden. Sommigen zeiden dat dit kwam door egoïsme; anderen door misleiding; weer anderen door het onvermogen het ware van het onware te scheiden. Toen men de vraag aan de wijze voorlegde zei hij: “Al het lijden komt voort uit het onvermogen om in zijn eentje de stilte in te gaan.” Anthony de Mello sj