Uitdaging

Een dezer gaf ik een vorming in een grote school ergens te lande. Het was een enorm complex van gebouwen verspreid in een prachtig park. Er was ook een groot klooster aan verbonden, het moederklooster van een onderwijscongregatie.

Tijdens de pauze wandelde ik even door de indrukwekkende kloostergangen: portretten van algemene oversten, glasramen, spreekkamers, praalkasten met souvenirs en missie-voorwerpen … En ook heel wat bejaarde zusters, op stap in de gangen of aan het werk in een bureautje. Met enkele sloeg ik een praatje.

Hun leeftijd maakte duidelijk dat zij allen al geruime tijd niet meer in de klas stonden. Wat ik evenwel onthoud van die gesprekjes was hoe intens die oude dames zich wel verbonden wisten met het schoolgebeuren. Alsof ze een kwartier geleden nog voor de leerlingen hadden gestaan. Verwonderd was ik niet. Ik merk hetzelfde bij onze oude paters.

Gesprekken met enkele jonge leerkrachten deden me dan weer vermoeden dat zij, noch de leerlingen, ook maar konden vermoeden dat wat er zich in het hart van die zusters afspeelde. De afstand leek onoverbrugbaar groot.

Alhoewel … Aan tafel sprak een van die jonge leerkrachten dan weer haar verlangen uit om die zusters beter te leren kennen.. “Wat bezielt die mensen? Hoe hebben zij kunnen doen wat zij gedaan hebben? Ik zou ze graag beter leren kennen!”. Het leek me niet zo maar te gaan over nieuwsgierigheid. Die zusters intrigeerden haar. Waar hebben die vrouwen de kracht vandaan gehaald om te doen wat ze gedaan hebben?

Ik meen iets analoogs vast te stellen in onze eigen colleges. De traditie – in de zin van de actieve overlevering van de ene generatie naar de andere - leek lange tijd gewoon stil te zijn gevallen. Nu zijn het de jonge generaties die geleidelijk aan terug vragende partij worden. Even schroomvol als oprecht.

Er ligt hier een belangrijke uitdaging.


Delen

Reacties

v. zei…
Hij laat zich opsporen!

In een ontmoeting de kracht op het spoor komen die mensen in beweging zet, kan je dichter bij de werkzame kracht in jezelf brengen.

Wij kunnen sporenleggers zijn voor elkaar en voor Hem.

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)