"In alle dingen"

Met deze eenvoudige tekenfilm sluit ik dit jaar van «  In alle dingen  » af.   Het is een uitnodiging om terug te blikken. Op het mooie van het voorbije jaar, vooral. Maar ook op wat minder vlot verliep en op wat pijn deed. Ik wens u toe dankbaar te mogen zijn voor wat achter u ligt, en vertrouwvol het nieuwe jaar te mogen ingaan. Zelf ga ik deze avond de stilte in, tot en met 9 januari. In gebed op zoek naar de aanwezigheid en nabijheid van de levende Heer. Luisteren en zijn. Zo maar. Op mijn blog staan in tussentijd wel enkele bijdragen geprogrammeerd. <p><span style='font-family: "Calibri","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-ansi-language: EN-US;' lang="EN-US">en></p>

Romantisch, zegt u? Idyllisch? Het is waar dat we de geboorte van Jezus vlot identificeren met engelenhaar, warme kleuren, geborgenheid, vrede, onschuld en andere ons dierbare symbolen en waarden. Daar zijn veel goede redenen voor.   Maar de lezingen van het kerstoctaaf brengen ons snel terug met de beide voeten op de grond. Vandaag, amper drie dagen na Kerst,   vieren we reeds de onnozele kinderen. Een gruwelijk feest. Zoals dat van alle martelaren trouwens. Neen, het christendom is geen vluchtweg uit de hardheid van het bestaan. De openbaring van Jezus geeft net betekenis aan de realiteit waarin wij leven. Aan de liefde en aan de schoonheid. Maar ook, en wel tegelijkertijd, aan het lijden. Tussen de kribbe en het kruis loopt er één ononderbroken lijn. Kijk maar naar onderstaande video. Met dank aan Gabriele

Met wie deel jij Kerst vandaag? Zalig Kerstfeest!

Op zich is er niets tegen zo’n publiciteit. Het is mooi en goed gemaakt, lief, lijkt onschuldig. Tussen de lijnen door staat echter de boodschap geschreven dat kern van het kerstfeest te maken heeft met een drankje dat je kan kopen. Iedereen weet dat dit nonsens is. Probleem is echter dat je deze onzin niet eenmaal, maar doorlopend te horen en te zien krijgt. Voor coca cola net zo goed als voor andere consumptieartikelen. Vaak op zo’n subtiele wijze dat het ongemerkt binnenkomt en je gedrags- en verwachtingspatroon onbewust gaat beïnvloeden. Brainwashing, heet dit. Alles voor de Mammon. Zelfs het meest heilige. Het paradoxale, bevrijdende en hoopgevende is dat het net in die wereld is , met al zijn dubbelzinnigheden, dat onze God geboren wil worden.

Zou Jezus zò gecommuniceerd hebben met zijn leerlingen? Als er ooit een relationeel mens is geweest, dan was Hij het. Het antwoord ligt dan ook voor de hand. Jezus zou zeker gebruikt gemaakt hebben van de sociale media. Drempelverlagend en breed toegankelijk als ze zijn brengen Facebook, Twitter en soortgelijke mensen daadwerkelijk dichter bij elkaar. Ik merk het zelf dagelijks “aan den lijve”. Jezus ging echter verder. Sociale media zijn reëel maar ook virtueel. Ze hebben structureel iets vrijblijvend. De gebruikers weten dit. It’s part of the deal. De communio waar Jezus voor staat is evenwel niet vrijblijvend. In het laatste avondmaal communiceert Jezus zichzelf.   Onherroepelijk. Helemaal. Definitief. Vérder en meer dan woorden kunnen doen, laat staan digitale boodschappen. Facebook kan een smaakgevende voorschotel   zijn. Het hoofdgerecht dat de menselijke communicatie te bieden heeft   is van een ander kaliber.

  “ Hoe hoger je de lat legt, hoe makkelijker je eronder kan .” Zo klinkt een geliefkoosde uitspraak van een bejaarde medebroeder die lange jaren in het opvoedingswerk stond. Klinkt net iets anders dan een onverbiddelijke   en exclusief prestatiegerichte interpretatie van Ignatius’ uitnodiging om de lat voldoende hoog te leggen. Als je op een gezonde wijze eisend bent voor jezelf, dan wordt het ook mogelijk om mild om te gaan met je eigen beperkingen en falen.   En ook met die van een ander.

Hoe hoog leg je de lat?  Verkies je rustig toe te kijken, en laat je het aan de anderen over om   het erop te wagen? Blijf je liever binnen je kleine vertrouwde wereldje, of ga je voor de creatieve mogelijkheden van het onbekende? Onderstaande video toont het op z’n hondjes. Maar het geldt net zo goed voor u en voor mij.

Te hoog gegrepen? Kan zijn. Toch maar goed dat er ook zo’n mensen zijn. Al was het maar om onze soms al te evidente evidenties te bevragen. Luis Espinal sj was een Spaanse jezuïet die zich inzette voor gerechtigheid in Bolivië. Hij werd vermoord in 1980. Onderstaande tekst komt uit zijn pen. “ Je leven verliezen betekent je inzetten voor anderen, ook al geven zij je niets in de plaats. Het betekent een gunst verlenen zonder wedergunst. Je leven verliezen betekent het er op wagen, ook al is mislukking de waarschijnlijke uitkomst – en het zo aan boord leggen dat je niet overmatig voorzichtig bent. Het betekent bruggen achter je opblazen als je buur daarbij gebaat is. Je leven verliezen gaat best niet gepaard met hoogdravende of dramatische gebaren. Je leven geef je in alle eenvoud, zonder omhaal – zoals een waterval, zoals een moeder zorg draagt voor haar kind, zoals het nederige zweet of de zaaier van zaad. Leid ons, Heer, en zendt ons uit om het onmogelijke te doe...

“Brieven uit de hel” (Screwtape letters) is misschien wel het meest bekende boek van C.S. Lewis. Het is een correspondentie tussen twee duivels over hun “geestelijke begeleiding” van een “patiënt”. Lewis geeft er blijk van scherpzinnig inzicht in de menselijke geest en in de kern van de christelijke geloofservaring. In het volgend citaat staat de “Vijand” uiteraard voor God. Duivel Schroefstrik geeft er een beproefd recept. “De Vijand schiep de vreugden: al ons onderzoek heeft ons tot nog toe niet in staat gesteld er ook maar één uit te vinden. Al wat wij kunnen doen is de mensen er toe brengen van de genietingen, die onze Vijand geschapen heeft, te genieten op een ogenblik of op een manier of in een mate, die Hij heeft verboden. Vandaar dat we altijd weer proberen de mens weg te trekken van de natuurlijke vorm van elke vreugde in de richting van het onnatuurlijke, waar de geur van de Schepper de vreugde niet doorwaait, waar niets te genieten valt. Het recept is: een alt...

Weg uit het warme nest. Het onbekende aandurven. Het licht doorgeven. Op risico van eigen leven. Advent. Hij komt. Steeds weer.

Het is gevaarlijk om iedereen langs hetzelfde pad te willen leiden; nog   slechter, om anderen te vergelijken met jezelf. Ignatius

Wat betekent het jezelf te ontplooien? Wat is een geslaagd leven? Onderstaand verhaal gaat in tegen wat onze cultuur ons terzake aanzegt. Maar wat zegt je hart bij het kijken naar dit filmpje? </iframe</span></p></body>

Onderstaand “dubbelportret” van de jongere en de oudere priesters vond ik op de blog van een jonge Franse priester. Zoals voor elke veralgemening geldt dat bepaalde kentrekken uitvergroot zijn. Bovendien is de scheidingslijn tussen beide generaties niet impermeabel. Tocht vind ik het geheel vrij herkenbaar. Ook voor de ruimere christengemeenschap. Een Romeins boordje heeft hij nooit gedragen. Hij is net zoals wij, zo nabij. Latijn laat hem koud. Maar hij kent de Bijbel goed en wil ons er ook mee vertrouwd maken. Je voelt je op je gemak bij hem. Je kan goed met hem praten, je hart luchten. Hij zou alles weggeven. De liefde van zijn Heer, van zijn Jezus, straalt uit zijn ogen. Zachtjes nodigt hij uit om Hem te leren kennen. Zijn gebed is discreet. Zijn woorden kiest hij zorgvuldig. Zijn homilieën zijn doorwrocht. Iedereen ziet hem graag, ook “linkse rakkers” of ongelovigen. Hij durft wel eens opvliegend zijn. Soms neemt hij een loopje met de liturgische voorschriften. Maar zij...

Liefde kan uitnodigen om in de  huid van de ander te kruipen. Ouders weten dit maar al te goed. Soms moet je hiervoor op je tanden bijten. Soms gaat het vanzelf.

Onderstaand “dubbelportret” van de jongere en de oudere priesters vond ik op de blog van een jonge Franse priester. Zoals voor elke veralgemening geldt dat bepaalde kentrekken uitvergroot zijn. Bovendien is de scheidingslijn tussen beide generaties niet impermeabel. Toch vind ik het geheel vrij herkenbaar. Ook voor de ruimere christengemeenschap. Hij heeft een mooie karakterkop. Zijn clergypak past hem als gegoten. Hij is knap, sterk en heeft een aanstekelijke glimlach. Een priester. Een echte. Een militant gelovige katholiek. Zijn blik weerspiegelt iets van de grootheid van de Kerk. Hij draagt heiligheid om zich heen zoals een sjerp om de hals. Hij lijkt wel vergroeid met het gebed, zoals een bril aansluit om de oren: het brevier, het lectionarium, het missaal … De jonge meisjes kijken vol bewondering naar hem. Hij komt met fierheid op voor zijn celibaat. Hij houdt van de concilies. Maar niet alleen van het laatste, ook en vooral van de eerste. Hij kiest voor strikte gehoo...

Zo ongeduldig. En niet om zélf te krijgen! Nog even wachten en we mogen gedenken dat Hij die een en al gave is zich helemaal aan ons geeft. Als kind nog wel.

Walter Ceyssens sj Ik kom uit een heel normaal, katholiek gezin. Mijn verhouding tot de Kerk en geloof heeft in de loop van die tijd wel enkele schommelingen gekend. Ik vermoed dat het rond mijn 17 e moet geweest zijn dat ik me geleidelijk aan, maar nogal bewust, van het geloof heb afgekeerd. Aan de K.U. Leuven ging ik Taal- en Letterkunde Latijn en Grieks studeren. De periode na de Leuvense jaren heeft me evenwel flink door elkaar geschud. Bij mijn terugkeer thuis kwam ik echt in een zwart gat terecht, maar gelukkig kon ik oude vriendschappen oprakelen, en een doel stellen in het leven: een goede leerkracht worden. In die tijd was er slechts een zijden draadje dat me nog verbond de Kerk: voor de lieve vrede thuis, ging ik tweemaal jaarlijks naar de mis, met Kerst en Pasen. Tijdens de nachtmis van Kerst 2000 hield de pastoor van onze parochie zo'n vurige homilie, dat ik het gevoel had dat ik moést weten wat deze mens bezielde. Enkele maanden daarvoor had ik een folde...

Er is voor iedereen een plekje op deze wereld. Iedereen kan en mag zijn steentje bijdragen. Soms wat onverwacht. So what? Ook dat mag en is goed.

"Om je leven te veranderen   volstaat het niet te veranderen van omgeving. Wie onvolmaakt is zal dit blijven waar hij ook vertoeft, zolang hij zichzelf   niet helemaal heeft losgelaten." Ignatius

Een gebruikelijke vraag bij een sollicitatiegesprek is: “Wat zijn uw zwakke kantjes?” Het even gebruikelijke antwoord is: “Soms neem ik teveel hooi op mijn vork,” “Ik wil het te goed doen” of iets in die aard. Dit hoort er nu eenmaal bij. Jij probeert je zo goed als mogelijk te verkopen en de interviewer probeert achter de façade te kijken. Je stelt een zwak punt zo voor dat het eerder een troef lijkt. Al te zeer je best doen is een zwak punt, zij het misschien op een andere manier dan je wel denkt. Ik ken massa’s mensen die “te veel hooi op hun vork nemen”. Ze engageren zich in projecten die hen niet liggen. Ze werken op hun eentje terwijl ze beter in team zouden werken. Ze mikken te hoog en vallen behoorlijk diep. Eigenlijk gaat het hier over problematische karaktertrekken: hoogmoed, controledrang, drang naar bevestiging? Allemaal heel menselijk. Maar onlangs leerde ik iets van een basketbal coach   over “het al te goed willen doen”. Hij deed zijn beklag over spelers d...

Theo van Drunen sj Ik heb altijd een tamelijk brede interesse gehad. Daarom ging ik milieukunde studeren. Hoe de natuur in elkaar zit, en hoe mensen omgaan met de wereld waarin ze wonen, dat fascineerde me. Ik was in die tijd ook betrokken bij de studentenkerk. Dat was belangrijk voor me, omdat daarin een heel andere dimensie van de wereld aan de orde kwam: die van het christelijk geloof en de “opdracht” die dat voor de mens inhoudt. Dat ging een steeds grotere rol spelen. Maar dat wil niet zeggen dat ik de wetenschap voor religie verruilde: dat zijn voor mij geen concurrenten van elkaar! Zoals alle jezuïeten heb ik eerst twee jaar een interne opleiding, het noviciaat, gedaan. Nu heb ik mijn theologiestudie afgerond en ben als priester werkzaam in het Ignatiushuis in Amsterdam. Priester worden, betekent dat je gezien wordt als representant van de kerk. Dat is niet gemakkelijk in deze tijd, waarin veel mensen van de kerk vervreemd zijn. Toch leer je in de theologie w...

Toch wel. Ik heb ook enkele postkaarten gekregen. En natuurlijk ook wat telefoontjes. Maar het merendeel van de verjaardagswensen kreeg ik de voorbije dagen via de nieuwe media: email, twitter, facebook en skype. De inhoud is anders. De impact is anders. Het zijn ook andere mensen die op die wijze wensen sturen. Velen zouden het zonder die sociale media niet gedaan zouden hebben. Maar het is wel. Er ontstaat een nieuw sociaal netwerk, over de generaties en landsgrenzen heen. Oppervlakkigheid troef? Lijkt me een beetje kort door de bocht. Ik beschouw het gewoon als anders en nieuw. De mens is relatie. Niet elke relatie is humaniserend. Sociale media zijn niet a priori een meerwaarde. Dit geldt trouwens voor elke vorm van relatie.   Wat een potentieel, wat een uitdaging om hier authentiek creatief mee om te gaan.

Hieronder vindt u een even korte als sterke beschouwing over de kern van Advent   door Doug Leonhardt sj, van onze universiteit in Marquette (USA).

Durven we het aan om de heilige ratio zo af en toe, eventjes, tussen haakjes te zetten? Soms worden onmogelijke dingen dan mogelijk. Ja, ook volwassenen kunnen leren van kinderen.

Richard Sprengers sj Als leraar en schoolpastor in Kopenhagen ben ik dus in een ander land terechtgekomen. Dat is wel eens lastig, je blijft toch op afstand, hè? Je krijgt nooit diezelfde achtergrond. Maar het heeft zo z’n voordeel: je staat wat vrijer ook. Het is waar dat veel jonge mensen openstaan voor andere culturen en graag een jaar weg zijn om ergens te werken of te helpen. Mij trok dat internationale altijd al. Ik heb een aantal jaar bij de marine gewerkt. Varen op een onderzeeboot. Het verschil tussen de marine en de jezuïeten? Hier zit meer vrijheid en verantwoordelijkheid in. Dit past meer bij mezelf. Het is geen uitgestippeld pad. Bij je “zending”, de taak die je krijgt, wordt goed rekening gehouden met je capaciteiten en verlangens. Anderzijds is het duidelijk geen “vrijheid-blijheid”: je moet wel een bepaalde verantwoordelijkheid kunnen dragen! Wat ik door mijn verblijf in verschillende landen, ook tijdens mijn opleiding, heb leren zien is: de probleme...