Jongste jezuïet Lage Landen getuigt: "God, waarom maakte U me in hemelsnaam jezuïet?"

Hieronder vertelt Mark, een regelmatige gast op deze blog, over hoe en waarom hij vandaag jezuïet is

Een jezuïet vertelde mij: ‘Als ik sterf en Jezus ontmoet dan wil ik Hem één ding vragen: “Bedankt voor dit leven, maar waarom maakte U mij in hemelsnaam jezuïet?” Jezus neemt mij apart en zegt: “Ik had een mooi huwelijk voor je gepland met een mooie vrouw en met een paar kinderen, maar je besloot anders!” Ik grap, maar veel van mijn tijd in het noviciaat in Birmingham was besteed aan deze vraag. Is leven in de Sociëteit van Jezus iets wat ik wil en is het iets wat God van me vraagt? Het antwoord is simpelweg ‘ja’ en in die overtuiging mocht ik mijn geloften afleggen op 17 september 2016, nu bijna een jaar geleden. Ik ben een jezuïet uit een Dominicanenstad, een Zwollenaar, 24 jaar. ‘k Heb twee jongere zusjes. Zwolle is een provinciehoofdstad in Oost-Nederland, die de schedel van Thomas a Kempis herbergt. Deze a Kempis is belangrijk geweest voor mijn eigen spirituele vorming en voor die van Ignatius. Het is een deel van de reden waarom ik me thuis voel in de Sociëteit van Jezus. Voor ik intrad heb ik drie jaar voornamelijk filosofie gestudeerd aan het Groot- Seminarie De Tiltenberg.

Twee andere redenen waarom ik drie jaar geleden intrad, zijn ons gemeenschapsleven en onze missie, de zending om ad extra te gaan, naar de grens van samenleving en Kerk. Beiden waren niet louter mooie woorden of verkooppraatjes om me binnen te lokken maar zijn, waar ik snel achter kwam, daadwerkelijk aanwezig.
 Gemeenschapsleven is er niet alleen ter ondersteuning van de missie maar is ook een missie op zichzelf. De gemeenschap is een gemeenschap van hart en ziel. Ik heb dat zelf mogen ervaren in de verschillende plaatsen waar ik heb gewoond. Of het nu Birmingham, Amsterdam, New York of Amman is, er waren telkens jezuïeten die mij verwelkomden en huizen waarin ik me thuis voelde.

Ik zie jezuïeten graag als bruggenbouwers tussen God en mens, tussen mens en mens. Na het noviciaat werd mij gevraagd of ik Arabisch wilde leren. In die hoedanigheid begin ik in september aan mijn tweede jaar aan Fordham University in New York. Ik volg daar de major in Midden-Oosten Studies met een minor in de Arabische taal en cultuur. Zo heb ik deze zomer in Amman doorgebracht om twee maanden lang me te focussen op het leren van de taal. De brug tussen Oost en West, islam en christendom, is een van de belangrijkste van deze tijd. Het is een spannende uitdaging, waar ik met veel interesse aan werk.

Wellicht, wanneer ik God mag ontmoeten kan ik zeggen: ‘Waarom U mij hier wilde weet ik niet. Maar het was een zegen en een eer!’ De laatste drie jaar waren dat zeker.

Mark Logtenberg sj