En mocht je de vraag eens omkeren ... ?!

Gisteren is Kardinaal Martini ten grave gedragen in Milaan. Enkele weken geleden gaf hij zijn laatste interview. Hij gaf er drie aanbevelingen voor de toekomst van de Kerk. Hieronder vindt u de zijn derde aanbeveling aangaande de sacramenten. Hij schetst er glashelder de paradoxale impasse waarin de Kerk zich terzake bevindt: medicijn voor mensen die het moeilijk hebben en niet een middel om te straffen.

De sacramenten zijn geen middel om te straffen. Ze zijn een hulp voor mensen op verschillende momenten van hun levenstocht en wanneer ze het moeilijk hebben. 

Bieden we de sacramenten aan aan de mensen die nood hebben aan nieuwe kracht? Ik denk aan al diegenen die uit de echt gescheiden zijn, aan de hertrouwde koppels en aan de wedersamengestelde gezinnen. Zij hebben nood aan bijzondere bescherming. 

De Kerk houdt vast aan de onverbreekbaarheid van het huwelijk. Het is een genade als een huwelijk en een gezin slagen. … De houding die we aannemen ten overstaan van wedersamengestelde gezinnen zal bepalen of hun kinderen aansluiting vinden bij de Kerk. Een vrouw wordt in de steek gelaten door haar echtgenoot en vindt een nieuwe partner die begaan is met haar en haar drie kinderen. Deze tweede liefde is een succes. Als dit gezin gediscrimineerd wordt, worden niet alleen de vrouw maar ook haar kinderen aan de kant gezet. Als de ouders zich niet meer thuis voelen in de Kerk en haar steun niet ervaren, dan verliest de Kerk de nieuwe generatie. 

Voor de communie bidden we: “Heer ik ben niet waardig …” We weten dat we onwaardig zijn … Liefde is genade. Liefde is een geschenk. De vraag of uit de echt gescheidenen de communie mogen ontvangen zou moeten worden omgekeerd. Hoe kan de Kerk hulp bieden aan complexe famiale situaties met de kracht van de sacramenten?

Lees het volledige interview