Angst voor wat niet bestaat (met schitterende video)
Onlangs sprak ik
pastorale verantwoordelijken van het bisdom Brugge toe bij de start van het
nieuwe jaar. Ik blikte, vertrekkend van vier video’s, terug op het voorbije
jaar om daar inspiratie uit te halen. Graag enkele uittreksels. (6/8)
De voorbije maanden
was ik regelmatig te gast bij vrienden die een dochtertje hebben van 14 jaar.
Ze is een goede leerlinge en heeft heel wat vriendinnen. Een aankomend
pubertje. Een tijd geleden vertelden de ouders mij dat hun dochter regelmatig
’s avonds in haar bed ligt te wenen. De reden is steeds dezelfde: ze heeft
angst dat in de toekomst haar vriendinnen haar zouden kunnen pesten.
Toen ik er wat met
haar over babbelde, vertelde ze me dat ze vond dat ze goed ligt in haar
klas, dat ze niet gepest werd of wordt
en dat er eigenlijk ook geen enkele objectieve reden is om aan te nemen dat die
vriendinnen haar in de toekomst zouden gaan pesten. Toch kan ze zich zo door
haar angst op sleeptouw laten nemen dat ze soms hoopt dat haar humaniora zo
snel mogelijk achter de rug mag zijn. Angst. Angst voor dingen die niet bestaan
en die haar belet te genieten van wat zich nu aandient. In het gesprek werd
haar wel duidelijk dat dit alles eigenlijk te gek is om dood te doen. Van zodra
ze de gedachte evenwel tot zich toeliet, is ze een vogel voor de kat.
Ik vind de ervaring
van dit meisje een buitengewone illustratie van hoe vernietigend en verlammend
angst kan zijn. We weten het allemaal: angst is een slechte raadgever. Onder
het mom van rationele argumenten kan hij ons volledig in zijn greep krijgen en
de horizon totaal verduisteren. Dat geldt ook voor ons geloofsleven, meer in
het bijzonder als we nadenken over de toekomst van onze Kerk en onze
samenleving.
Reacties
Het Onze Vader heb ik net weer ontdekt bij Franciscus: Hij schrijft voor: (regel van 1223, hoofdstuk 3)
De leken zullen voor de metten 24 Onze Vaders bidden, voor de lauden 5, voor de priem, terts, sext en noon telkens 7, voor de vespers 12 en voor de completen 7. Zo denk ik ook: als je het Onze Vader bidt omdat je eenvoudig niet meer tot iets anders komt is het goed, Want Jezus heeft dat voorgeschreven. Alleen dat al geeft rust aan mijn ziel. Maar dat verbandloze of de leegte, het richtingloze, is afschuwelijk. Door te bidden kunnen we dat enigszins doorbreken, maar als we niet kunnen bidden omdat we God hebben afgewezen een leven lang en we zijn stervende...? Daarom: vandaag nog bekeren. Geloven dat we een ziel hebben en dat het geen fabeltjes zijn. Kijken naar het Kruisoffer en beseffen, tot diep en blijvend besef komen.
Zelf kan ik geen 24 Onze Vaders na mekaar bidden op een bewuste manier, maar wél de eerste twee woorden mediteren, gedurende langere tijd, en bij herhaling, of de eerste zin, of een andere zin uit dit gebed, of de opbouw, of de Ik-Ben woorden (Brood, Deur, Weg, Waarheid...)
En als we onze aandacht op een medemens richten, op zijn nood, is dat misschien ook een mogelijkheid tot verbinding? Gewoon een glimlach schenken, of een goede gedachte uitsturen, of ...
Via deze blog zijn we eveneens een beetje verbonden, niet?