Geloof in verrijzenis is geen romantiek (2/5)



liefde sterker dan de dood (2/5)

Nu, liefde loopt niet zomaar over in eeuwigheid. Dat is romantiek. Werkelijke liefde botst altijd ergens tegen de dood aan. Mensen hebben dat ervaren. Ook Gods liefde, die Hij ons betuigde in zijn Zoon, botste in Hem tegen de dood aan. De dood van het kruis. Het kruis, als symbool, wijst er juist op dat het, op de eerste plaats, in elke werkelijke liefde gaat om een stuk innerlijke dood, en niet zozeer om een fysieke dood.

Het is de dood van de ontgoocheling, van de ontmoediging, van de afwijzing, de verlatenheid, de vereenzaming. Dat gevoel dat men, met zijn zoeken naar echte liefde, met zijn pogingen om het zo goed mogelijk te doen, in de illusie geleefd heeft, en nu helemaal op zichzelf terugvalt. "En wij die gehoopt hadden..." zeggen de twee die naar Emmaüs trokken. (zie ook Jes. 49). Ook Jezus voelde zich verlaten met zijn ‘liefdedroom’, en als verstoten uit de liefde van de Vader. Hoeveel koppels botsen niet aan tegen die ontnuchterende vaststelling : "Wij die gedroomd hadden... Wij die het ideale koppel gingen zijn... Het is nu één en al verstarring... of we voelen het er zo naartoe lopen. "Iedereen loopt vroeg of laat ergens vast, strand op een dood punt. Deze ervaring drukt een eigen stempel op die van het herleven, van de 'verrijzenis', waarvan wij blijven hopen dat zij mag komen, zij houdt ze realistisch, zoals ook het proces dat er toe leidt.


Een anonieme jezuïet

Reacties

Anoniem zei…
Ja, de liefde is inderdaad sterker dan de dood!
Ik voel me "na vele lange jaren" ontgoocheld in het instituut kerk!
Het is een instituut waar je voor iedereen ( behalve voor God ) jaren onzichtbaar in kunt vertoeven. Zonder dat iemand je aanspreekt, zelf de priester niet.
Als je dan een gesprek vraagt bij een priester, dan moet je weer een hele hoop drempels over, want een gesprek vragen met een priesters is ook een hele opgave! Je kunt dus maanden, zelfs jaren onzichtbaar aanwezig zijn, zonder dat iemand je aanspreekt. En ik ben een heel sociaal persoon, dus ik neem zelf het initiatief en spreek mensen aan. Maar, uiteindelijk blijf ik op muren bonken, en krijg ik weinig of geen gehoor. In mijn ogen is er veel dood in de kerk, en niet alleen het gebouw, maar ook de mensen die daar in vertoeven. Ik hoop dat op Pinksteren dan ook "De Heilige Geest" serieus zal waaien in de kerken waar de dood lang geleden zijn intrede heeft gedaan. Zodat de mensen en priesters en deze kerkgemeenschappen mogen verrijzen tot een bron van nieuw en vruchtbaar leven.
renée zei…
Misschien NAAST de kwestie: voor mij vormen Opstanding-Hemelvaart(hm)en Pinksteren
één geheel ! Alles ineens plaats gevonden in de mensen van toen! MAAR in het lang en breed beschreven....de BOOdschap is er niet minder WAAR om !
sorry en dank
Anoniem zei…
ik ben het geheel met u eens.

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj