"In alle dingen"

"Hoe meer je je toevertrouwt aan God en hoe meer je jezelf met je hele hart aan zijn absolute grootsheid overgeeft, des te vrijgeviger zal Hij met jou zijn." Ignatius van Loyola

Een beetje soepelheid kan geen kwaad. Creativiteit verlegt grenzen. De regel is er voor de mens, en niet de mens voor de regel.

Hier vind je mijn homilie voor deze zondag Enkele jaren geleden werkte ik drie maanden in het Zuiden van Chili, in een therapeutische gemeenschap voor drugsverslaafden. Een 50-tal jonge mannen, tussen 15 en 35 jaar. Op het eerste gezicht was er niets bijzonder te zien aan hen: levenslustige, opgewekte jonge mensen. Als we evenwel ’s middag gingen zwemmen, dan zag je dat de armen van heel wat onder hen de tekens van zelfverminking vertoonden. En meer dan een had op zijn borstkas indrukwekkende sporen van mesgevechten. De directeur vertelde mij van bij de aanvang dat er onder zijn schaapjes jongens waren die alles hadden misdaan wat je je maar kan bedenken, en erger nog. Hun tragische levensverhalen kwamen uitvoerig aan bod in de gesprekssessies waar ik aan deelnam.  Vaak vertelden ze dat hun drugsverslaving hen gebracht had tot “tocar el fondo” – het raken van de bodem: ze waren zo diep gevallen dat het voor hen duidelijk was geworden: ofwel sla ik hier het roer drastisch om,

Je leven is een overvolle rommelkamer. Je weet het: Je zorg voor je opgevouwen sporttruitjes zit in een hoekje van je geest, daar waar je de geboortedata van je kinderen wilde opbergen. Je gepieker over de roest van je wagen neemt de tijd in beslag waarop je gerekend had voor een rustige kop morgenkoffie. En weet je wat? Er bestaat een manier om die dingen de plaats te geven waar ze thuishoren: schrap sommige dingen. Een evenwichtig uitgebouwd en rustig leven heeft niet alleen iets te maken met dingen die we zich maar laten opstapelen. Zo’n leven is ook niet alleen iets voor mensen in de tweede helft van hun leven. Het gaat om een manier van leven met minder verplichtingen en met minder druk, of je nu eenentwintig of vijfenzestig bent. Mijn goed overwogen en eerlijke beslissing om het rustiger aan te pakken, heeft me het inzicht bijgebracht   dat ik er voordeel bij heb met minder te doen. Minder werk en minder zorgen hebben het me mogelijk gemaakt tevredener en zinvoller te g

Ik heb vaak nagedacht over de engel die Maria bezoekt. Onze feesten, liederen en iconen vieren de Aankondiging, of de Annunciatie; maar ik had nooit nagedacht over het moment waarop het allemaal voorbij was. Ik kan me alleen maar voorstellen dat het zoiets was als wat de schrijfster Annie Dillard ervoer toen ze uitkeek uit op wat zij dacht dat een veld van engelen was. “Ik stond helemaal stukgeslagen,” schrijft ze, “bang dat ik niet in staat was om me te bewegen. Er was iets gebeurd dat de wereld volledig uit zijn evenwicht had gebracht.”  Later beschrijft ze de donkere en sombere stilte, de “onverdraaglijke groene” en de “door God doorstraalde, verlamde” velden. Mensen hebben het altijd over de moed van het “Ja” van Maria; ik heb dit nooit goed begrepen – zou niet iedereen “Ja” zeggen tegen een engel? Maar het lijkt me onuitsprekelijk dapper wanneer ik me dat moment erna inbeeld, toen Maria stond voor die door God doorstraalde, verlamde dag en zag hoe de engel vertrok.

Gedurende de 40-dagentijd bied ik af en toe een video aan die te maken heeft met het thema bekoring. Deze dame wil goed doen. Ze wil veel goed doen. Ze wil het zo goed doen dat ze het slecht doet. De sleutel is de matigheid. En die is zoek ...

Wat verhoop ik van het gebed? Uit een serie van tien gebedstips, geschreven door Piet van Breemen sj en Hans van Leeuwen sj Als ik ga bidden, heb ik daar altijd een bedoeling mee. Soms is die me duidelijk bewust. Maar er kunnen ook onbewuste verwachtingen een rol spelen. Ik ben op zoek. Misschien is er een nood, bij me zelf of bij mensen die me dierbaar zijn. Ik wil God bidden om hulp en uitkomst. “Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klopt en er zal worden opengedaan”, zegt Jezus in de bergrede (Mt 7,7). Ja, maar misschien wordt je gebed wel op een heel andere manier verhoord dan je verwacht had. God is altijd groter dan wij denken. We hebben Hem niet in onze greep; we kunnen Hem niet be-grijpen. Ik kan ook gaan bidden, omdat ik dichter bij God wil komen, Hem zou willen ervaren, althans enigszins. Of omdat ik meer aan zijn bedoeling wil beantwoorden. Wat heeft Hij eigenlijk voor bedoeling met mijn leven en mijn persoon? Daar wil ik me op inlaten e

Niets zo schattig als een klein kind. Niets zo wreed als een klein kind. Een van de grote uitdagingen van de opvoeding is om het kind te léren liefdevol te zijn voor zijn medemens.   Soms mag je er getuige van zijn dat dit het is waarvoor we geschapen zijn.    

Tijdens de lente is het mijn taak vruchtbaarheid na te streven en er mij aan te wijden. Het is mijn opdracht de lucht in te ademen en de aarde te aanschouwen. Als kwetsbaar zaadje grijp ik met beide handen de kans om te rijpen. In het voorjaar bestaat mijn werk uit mij inleven en graven en nog eens graven en voelen en luisteren en ruiken en smaken. Het is tijd mijn verlangens te ontdekken en te vervullen. De lente is de tijd om mijn mentale weerbaarheid te testen en nieuwe dingen te leren. Om mijn armen te spreiden, mijn hart te openen. Om zonlicht, wind, plensbuien, stilte en nacht binnen te laten. En om vervolgens deel te hebben aan de ontwakende wereld. Vinita Hampton Wright

Hieronder kan je mijn homilie lezen voor deze zondag. DERDE ZONDAG VAN DE 40 DAGENTIJD - Jaar C Ex ‪ 3,1-8a.13-15.        Ps ‪ 103                    Kor ‪ 10, 1-6.10-12                  Lc ‪ 13, 1-9 Voor ik jezuïet werd was ik advocaat. Studietijd inbegrepen heb ik 9 jaar in de juridische wereld vertoefd. Ik had het er naar mijn zin. Wetten en regels bestuderen om die vervolgens toe te passen op concrete situaties. Die regels bewonderde ik ook in de Katholieke Kerk waarin ik was opgegroeid. Ik had – en heb nog steeds - ontzag voor de katholieke leer en moraal. Indrukwekkend hoe die in de wirwar van het menselijk doen en laten allerhande, vaak subtiele richtlijnen aanbieden. In mijn familie waren trouwens heel wat juristen. Orde en regel, daar werd thuis niet mee gespot. Toen ik afstudeerde was ik goed bevriend met Johan.  Enkele jaren later zou hij een vooraanstaande Belgisch politicus worden. Johan was atheïst.  Op een dag zei hij me: “Nikolaas, over korte tijd s

Voor het tijdschrift Liefke schreef ik een overweging over dankbaarheid. Hier kan je ze lezen in 11 stukjes – 11/11     Dankbaarheid is niet zomaar te vatten. Misschien is het wel daarom dat de ongrijpbare dankbaarheid me soms doet denken aan die even mysterieuze Eros.  In de oude Griekse mythologie is Eros de god van het verlangen. Hij is geboren op hetzelfde ogenblik als Aphrodite, de godin van de schoonheid.   Daarom is Eros zo gevoelig voor schoonheid. Zo ook heeft dankbaarheid een fijne neus voor schoonheid en goedheid. Net als de eeuwig creatieve en gedreven Eros, ziet dankbaarheid alsmaar nieuwe mogelijkheden en kan zij steeds fijner en subtieler worden.  Eros heeft echter ook iets tragisch. Hij weet zijn einddoel nooit helemaal te bereiken. Daardoor is hij veroordeeld tot eeuwige onrust en frustratie. Dat is de grote beperking van Eros die ook wel pakliefde wordt genoemd.   Hier ligt het verschil tussen Eros en dankbaarheid. Dankbaarheid neemt niet maar geeft

"Niets kan lang weerstaan aan de waarheid:  ze kan bestookt worden, maar nooit overwonnen." Ignatius van Loyola

  Deze morgen, 16 maart 2022, heeft paus Franciscus tijdens zijn publieke audiëntie onderstaand gebed voor de vrede gebeden. Het is geschreven door de aartsbisschop van Napels. Indrukwekkend. "Heer Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over ons zondaars! Heer Jezus, geboren onder de bommen van Kiev, ontferm U over ons! Heer Jezus, die stierf in de armen van zijn moeder in een bunker in Kharkiv, ontferm U over ons! Heer Jezus, die op 20-jarige leeftijd naar het front werd gestuurd, ontferm U over ons! Heer Jezus, die nog gewapende handen ziet in de schaduw van uw kruis, ontferm U over ons! Vergeef ons, Heer, als wij, niet tevreden met de spijkers waarmee wij uw hand doorboorden, doorgaan met het drinken van het bloed van de doden die door wapens zijn verscheurd. Vergeef ons, Heer, als deze handen, die U schiep om te beschermen, instrumenten van de dood zijn geworden. Vergeef ons, Heer, als wij onze broeder blijven doden, als wij net als Kaïn stenen uit ons veld blijven halen om A

Onlangs kreeg ik in een interview de vraag: spiritualiteit, wat is dat? Hieronder mijn antwoord. Je hebt het Evangelie en de brede christelijke ervaring en traditie.  Vergelijk het met een weidse oceaan. De vraag is: hoe ga je je oriënteren? Hoe ga je ermee om?  Spiritualiteit is een bepaalde bril, een bepaald bootje, een concrete pedagogie waarmee je je christen zijn concreet gaat vormgeven.  Aan het eind van mijn studies was ik een belijdende gelovige katholieke christen. Maar ik voelde dat er iets ontbrak. Ik kende het woord spiritualiteit wel, maar ik wist niet wat het inhoudelijk betekende. Mijn innerlijke ervaring was heel erg mager. Ik kwam nog een jaar in Leuven studeren en ik hoopte hier nog wat spirituele vorming te krijgen. En zo heb ik de geestelijke oefeningen van Ignatius ontdekt. Ik heb die spiritualiteit leren zien als een manier om mijn openheid naar de persoon van Jezus concreet te maken. Om er woorden voor te krijgen. Het was niet alleen ee