"In alle dingen"

Ignatius geeft de raad om na de gebedstijd een korte terugblik te werpen om na te gaan “hoe het mij in de gebedstijd vergaan is”.  Spontaan denk je dan waarschijnlijk   aan de gedachten, die in je opgekomen zijn. Die zijn inderdaad belangrijk, maar niet het belangrijkste. Daarbovenuit gaat: de ervaring van een harmonie tussen God en mij. Ignatius noemt dat “vertroosting”. Het is een innerlijke beweging, waarbij de mens zich bij God geborgen ervaart en de liefde van en tot God in zich voelt ontvlammen. Je kunt deze ervaring niet zelf oproepen. Het moet je gegeven worden; anders is het niet echt. Het is wel belangrijk, er voor open te staan. Welnu, de gedachten, die met zo’n ervaring gepaard gaan, die zijn belangrijk, daar moet je iets mee doen. Vertroosting is eigenlijk elke vermeerdering van hoop, geloof en liefde en elke innerlijke blijdschap, die een oproep en een aantrekking inhoudt tot het goddelijke. Piet van Breemen sj en Hans van Leeuwen sj

Paus Franciscus brengt de kern van het christelijke leven scherp in beeld. Waar voorheen de nadruk meer lag op de Kerk als instituut met zijn dogma’s en zijn discipline, ligt nu de nadruk duidelijk op de persoon van Jezus. Wie zijn wij, christenen?  Wij zijn meer dan een club met zijn eigen regels en reglementen. Onze diepste identiteit of eigenheid wordt ook niet bepaald door ons al of niet regelmatig bijwonen van kerkdiensten, of door onze bekwaamheid die of die leerstelling te verdedigen. Onze identiteit berust op het wezenskenmerk van een ander persoon, iemand van wie wij geloven dat Hij de zoon van God is, levend tussen ons. Wij mogen verschillen in onze opvattingen over de pauselijke onfeilbaarheid, over geboortebeperking of de wijding van vrouwen. Wij mogen bidden op een wijze die iedereen in verwarring brengt. Maar we weten dat wij alleen maar naar Jezus kijken en willen worden zoals Hij is. Wij zijn als leerlingen  die zich verzamelen rond Hem die wij liefhebben.

24e zondag door het jaar B Jes. 50, 5-9a       psalm 116       Jak. 2, 14-18         Mc. 8, 27-35   De voorbije tijd was ik te gast in enkele monastieke gemeenschappen. Ik vind de stilte in zo’n abdij en de schoonheid van de liturgie telkens weer heerlijk.  Maar wat ik ben blij als ik, na enkele dagen, zo’n abdij mag verlaten. Ik mag er niet aan denken zelf monnik te zijn. Ik zou snel tegen de muren op lopen. Geef mij maar het jezuïeten-leven. Daar voel ik me op mijn plaats. Ik was naar die abdijen toegegaan om er vorming te geven over ignatiaanse spiritualiteit. Dat doe ik graag en met passie. Dat doe ik het jaar door, voor alle mogelijke groepen. Ik eindig zo’n voordrachten vaak met een kwinkslag. Ik zeg dan namelijk dat er mensen zijn, goede mensen,  die puistjes krijgen van ignatiaanse spiritualiteit. Telkens weer merk ik  dan dat het voor sommige toehoorders een opluchting is als ik dit zeg. Inderdaad, er zijn goede christenen die helema