"In alle dingen"

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel.  Graag bied ik u enkele uittreksels aan. De Heer is zo goed voor me dat ik onmogelijk angst voor Hem hebben kan. Hij heeft me altijd gegeven wat ik verlangde, of liever gezegd, Hij heeft me doen verlangen wat Hij me geven wilde.

In elkeen zit er meer dan je kan vermoeden. Het is goed om de lat voldoende hoog te leggen. Bij je kinderen bijvoorbeeld. Of, beter nog, bij jezelf. Maar niet om het even hoe. God spreekt doorheen je diepste verlangen. Niet doorheen persoonlijke frustraties. Klik hier om dit heerlijk videootje te bekijken of klik op onderstaande afbeelding.

Medebroeder Leo De Weerdt sj gaf  een tijd geleden  een interview aan Kerknet.be. Hij reflecteerde er over hoe zijn werk als gevangenisaalmoezenier hem de barmhartigheid langs de binnenkant heeft doen ontdekken en verdiepen. Enkele citaten: Bij een bezoek op cel durft een gedetineerde soms nauwelijks opkijken. En als hij/zij dan toch het neergebogen hoofd opheft zie je een vernederde en beschaamde blik. Ik denk dan vaak aan het gelaat van de arme en vernederde Christus zoals je die weet afgebeeld   op schilderijen en prenten en waarover de psalmist schrijft: (Ps3) “ Hoe talrijk zijn mijn tegenstanders maar U God heft eens mijn hoofd weer omhoog ”. Meestal gaan er vele jaren over heen vooraleer de gevangene terug het hoofd kan oprichten. Hij of zij raakt er bijna gewoon aan om met een neergeslagen blik door het leven te gaan. Maar dan breekt er een moment door dat verdriet en vernedering wegebben en de gevangene met de woorden van de psalmist kan zeggen: Gij...

Hieronder vind je mijn homilie voor dit WE. Je kan ze lezen. Je kan er ook naar luisteren . De evangelielezing kan je hier beluisteren . 22 ste zondag van het jaar, cyclus C Sir, 3, 17-18.28-29    Hebr, 12, 18-19.22-24a    Lc, 14, 1. 7-14 Ruim twintig jaar geleden was ik jonge jezuïet in opleiding, in Parijs. Het was best spannend. We kregen bezoek van pater Kolvenbach sj, onze algemene overste uit Rome, een Nederlander. Ik had hem nog nooit in levende lijve gezien. Er was een ontmoeting met 200 jezuïeten uit de Parijse regio. De grote zaal stond piekfijn op orde. Vooraan een spreekgestoelte, met een mooie zetel op een verhoog. Ik zie pater Kolvenbach nog binnenkomen, vergezeld door de provinciale overste en de assistent voor West-Europa. Vooraan gekomen fluisterde pater Kolvenbach iets in het oor van de provinciaal. Terwijl de generaal handjes begon te schudden gaf de provinciaal instructies aan enkele medebroeders. Vliegensvlug verdween het ver...

Verstrooiingen Geen mens kan bidden zonder verstrooiingen. Ze zijn lastig en vervelend. Maar ze zijn ook onvermijdelijk. Maak je daar geen illusies over. Maar probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Sommige verstrooiingen zijn als lastige vliegen. Ze komen en ze gaan weer. Laat je daar dan niet op in. Ga gewoon door met je eigen gebed en laat je niet irriteren. Maar er zijn ook verstrooiingen die zich hardnekkig nestelen in je gebed en die je niet kwijt kunt raken. Maak ze dan tot thema van je gebed. Blijkbaar zijn ze zo belangrijk voor je, dat je ze niet kunt afschudden. Dan zijn ze ook de moeite waard om ze met God te delen en ze Hem voor te leggen. Dat kan tot een heel authentiek gebed voeren. Een bemoedigende tekst van de heilige Frans van Sales (1567-1622): “Als je hart afdwaalt, breng het dan voorzichtig terug naar zijn plaats en stel het weer rustig in Gods tegenwoordigheid. En zelfs als je in je hele leven niets anders gedaan hebt dan je hart terug te brengen en ...

Onderstaand citaat komt van Karl Rahner sj. Het dateert uit … 1965. Als de bisschop werkelijk dienstbaar wordt in zijn bestuur, bescheidener dan tot nu toe, als de priester zuiverder het Woord van God en de sacramenten doorgeeft – of hij nu succes heeft of niet –, als de leek minder zeurt en zich meer inzet, als ieder zijn kruis geduldiger draagt in navolging van Christus, als ieder eerlijk erkent dat hij zondig is en toch vertrouwt op Gods genade, dan heeft het allemaal zin. Als de Kerk in de toekomst beter bestuurd wordt, een mooiere liturgie kent en een meer diepzinnige theologie, maar niet méér geloof, hoop en liefde, dan is het allemaal voor niets.   Karl Rahner   

Medebroeder Leo De Weerdt sj gaf  een tijd geleden  een interview aan Kerknet.be. Hij reflecteerde er over hoe zijn werk als gevangenisaalmoezenier hem de barmhartigheid langs de binnenkant heeft doen ontdekken en verdiepen. Enkele citaten: Het is moeilijk om in de gevangenis berouw te tonen. Hoe raar het ook klinkt maar berouw wordt dikwijls op wantrouwen onthaald. Of mensen gunnen het de dader niet om zijn of haar berouw te uiten. Bovendien is de gedetineerde niet zo vlug geneigd zijn berouw ter sprake te brengen bij derden, juist omdat hij/zij denkt dat het met scepsis zal onthaald worden. Berouw komt echter wel aan bod in de begeleidingsgesprekken. Zo ontmoet ik dikwijls een gedetineerde die nu zeven jaar geleden een moord pleegde. Het valt me telkens weer op in onze gesprekken   (maar ook uiterlijk is hij hierdoor getekend) hoe deze man lijdt. Vanaf die bewuste dag van de feiten tot op vandaag (hij heeft een lange gevangenisstraf uit te z...

  Schoonheid bestaat. Ze is goed. Ze is vaak heel eenvoudig.  Ze heeft geen nut. Behalve dan dat ze dankbaar en gelukkig maakt. Dat is al heel veel.   Waar ervaar jij schoonheid? Misschien wel heel onverwacht. Klik hier of op onderstaande foto om te kijken naar deze heerlijke animatie

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel.  Graag bied ik u dit uittreksel aan. "Het ligt in mijn karakter dat angst mij doet terugdeinzen. Met liefde ga ik niet alleen voort, maar vlieg ik zelfs."

Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag. 21ste zondag door het jaar C Jes 66,18-21. Ps 117(116),1.2. Heb 12,5-7.11-13. Lucas 13,22-30 Ik was nog een klein jongetje en zat in de klas. De juf, of was het de meester, ik weet het niet meer, had twee indrukwekkende tekeningen gemaakt op het bord. Één van een grote, brede weg, de weg naar de hel. Een andere van een smal, kronkelend paadje, uitgevend op een nauwe deur, toegang tot de hemel. Het was de catechese-les. Ik zie het nog zó voor mij. De boodschap was glashelder. Het pad naar de hel is makkelijk en aantrekkelijk. De weg naar de hemel, dat is een ander verhaal.   Het is mijn oudste herinnering aan mijn geloofsopvoeding. Zou ik erin slagen om die nauwe deur door te komen? Het is een angstherinnering. Toch bijzonder. Angst als eerste gevoelsmatige herinnering aan de Blijde Boodschap. Is dit geen tegenspraak? Eerlijk gezegd, als ik vandaag, ruim 50 jaar lat...