Waarom Jezus houdt van dankbaarheid - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor deze zondag

Lucas 17, 11-19: 28^ste zondag C, 12 oktober 2025

 

Op zijn reis naar Jeruzalemtrok Jezus door het grensgebied van Samaria en Galilea.Toen Hij een dorp binnengingkwamen Hem tien melaatsen tegemoet;zij bleven op een grote afstand staan en riepen luidkeels:“Jezus, Meester, ontferm U over ons!”Hij zag hen en sprak:“Gaat u laten zien aan de priesters.”En onderweg werden zij gereinigd.Een van hen keerde terug toen hij zag dat hij genezen was,en hij verheerlijkte God met luide stem.Vol dankbaarheid wierp hij zich voor Jezus’ voeten neer,en deze man was een Samaritaan.Hierop vroeg Jezus:“Zijn niet alle tien gereinigd?Waar zijn dan de negen anderen?Is er niemand teruggekeerd om aan God eer te brengendan alleen deze vreemdeling?”En Hij sprak tot hem:“Sta op en ga heen; uw geloof heeft u gered.”

 

Ouders doen het telkens weer. Als hun jong kind iets krijgt vragen ze: wat zeg je nu? Geleidelijk aan leert het kind dan dat het dank je dient te zeggen. Danken is iets dat je dient te leren. Het komt niet vanzelf. 

Van de tien melaatsten uit dit evangelieverhaal keert er maar een terug om Jezus te danken. Nochtans hadden ook die negen anderen daar een goede reden voor. Jezus doet het ene wonder na het ander. Hij geneest tal van mensen. Toch wordt Hij daarvoor nauwelijks bedankt. De evangelisten vermelden het alvast niet. De ene melaatse is zelfs de enige mens in de vier evangelies waarvan gezegd wordt dat hij Jezus dankt.

Als je de tekst er precies op naleest dan merk je dat Jezus niet  vraagt om dankbaarheid.  Hij geneest niet om iets terug te krijgen. Hij vraagt niets in ruil. Zijn helende liefde is volstrekt belangeloos. Toch doen de woorden van Jezus vermoeden dat Hij blij was geweest waren ook de andere genezen melaatsen Hem komen danken. Er is namelijk een rechtstreeks verband tussen dankbaarheid en geloof, tussen dankbaarheid en ontvankelijkheid voor de liefde van God. Voor de christen is danken belangrijk en wenselijk.

In het Frans bestaat er een bijzondere uitdrukking voor danken: rendre grâce. Letterlijk betekent dit zoiets als de genade teruggeven. Danken betekent dus dat je erkent dat diegene waarvoor je dankbaarheid voelt je een geschenk (genade) heeft gegeven. Als je God dankt geef je te kennen dat niet jij maar wel God aan de oorsprong ligt van het goede dat je te beurt valt. Zo verleg je het zwaartepunt van jezelf naar God. Danken is een houding van nederigheid. 

Hoe meer je kan danken hoe beter. Danken is immers een vorm van bidden. En zoals voor elke vorm van gebed geldt voor het danken dat oefening kunst baart. Daarin ligt de kracht van het levensgebed dat de heilige Ignatius van Loyola aanbeveelt. 

Levensgebed betekent dat je aan het einde van de dag terugblikt op wat er gebeurd is. Je besteedt daarbij bijzondere aandacht aan wat je vreugde, rust, hoop gaf. Dat kan gaan over alle mogelijke aspecten van je ervaring: mensen, gebed, natuur, werk, kunst. Daarvoor kan je God danken. Hoe vaker je dit doet, hoe beter je erin wordt. Dan ga je ook danken voor kleine dingetjes die je voorheen niet eens opmerkte. Je leert God op het spoor te komen en lief te hebben in alle dingen. Je begint meer op Jezus te lijken.

Nikolaas Sintobin sj