Over oude zusters, moderne architectuur en het prille begin



Onlangs moest ik voor een voordracht in een groot regionaal ziekenhuis zijn. Langsheen indrukwekkende moderne architectuur belandde ik in een prachtig ingerichte multimediale conferentieruimte. In het publiek zaten enkele bejaarde zusters, met kapje en traditionele zwarte kledij. Zij behoorden tot de religieuze gemeenschap die aan de oorsprong lag van dit ziekenhuis. Het waren twee werelden en tijdperken die samenkwamen. Ooit vielen ze bijna samen. Vandaag leken ze bijna volledig vreemd aan mekaar. Toch wonen deze zusters nog steeds in dit ziekenhuis. En ik durf te hopen dat ook in deze moderne gezondheidstempel duurzaam plaats kan worden ingeruimd voor de gratuïteit van de caritas die aan zijn oorsprong ligt.

In mijn voordracht gaf ik een reflectie over hoe (pre)evangeliseren in onze digitale, postmoderne cultuur. Een bewust gekozen religieuze levenshouding lijkt te passen als een tang op een varken in deze hoogtechnologische en hypergeïndividualiseerde samenleving. Ik had het over de uitdaging om mensen te brengen bij hun innerlijkheid: bij het niveau van het diepere zelf waar we meer kunnen ervaren en ontdekken dan enkel maar de onmiddellijke impact van externe prikkels. Het is de plaats van de religieuze ervaring.

We verlangen er met z’n allen zo sterk naar. Toch dreigen we steeds weer opnieuw verloren te lopen in onmiddellijkheid.

Hoe dit verlangen naar méér in contact brengen met het Evangelie en de rijke ervaring die de talrijke spirituele tradities aanreiken? Hoe midden in deze postchristelijke cultuur nieuwe sporen vinden van Gods werkzame aanwezigheid?

Zou het dan inderdaad waar zijn dat we  nog maar aan het prille begin staan van de ontdekking wat het Evangelie van Jezus voor de mensheid allemaal in petto heeft …

Reacties

kris zei…
Nikolaas, je schrijft: "En ik durf te hopen dat ook in deze moderne gezondheidstempel duurzaam plaats kan worden ingeruimd voor de gratuïteit van de caritas die aan zijn oorsprong ligt." Ik, en beslist velen met mij, delen deze hoop.

Doch vrees ik dat (op enkele uitzonderingen na) vele rusthuizen niet meer die geest van dat gratuïte in zich dragen. Jammer genoeg heeft het moeten plaats maken voor een geest van winstbejag ten koste van residenten en personeel.
Dergelijke zusters (zoals je dat beschrijft) zijn een zegen voor het oog en het hart. Hun aanwezigheid roept op tot her-innering van waar het om gaat of zou moeten gaan.

Maar nogmaals: van harte deel ik je hoop die je hierbover verwoordde.
17 oktober 2012 om 20:36
Een reactie posten

Meest gelezen

Waar de Heilige Geest allemaal goed voor is: door iemand die het kan weten (Karl Rahner sj)

Afbeelding
Ik geloof in de heilige Geest Ik geloof, dat Hij mijn vooroordelen kan afbreken. Ik geloof, dat Hij de sleur kan doorbreken. Ik geloof, dat Hij mijn onverschilligheid kan overwinnen. Ik geloof, dat Hij mij vindingrijk in de liefde kan maken. Ik geloof, dat Hij mij kan waarschuwen voor het kwaad. Ik geloof, dat Hij mij de moed tot het goede kan geven. Ik geloof, dat Hij mijn droefheid weet om te buigen. Ik geloof, dat Hij mij liefde voor het woord van God kan geven. Ik geloof, dat Hij mijn minderwaardigheidsgevoelens kan wegnemen. Ik geloof, dat Hij mij kracht kan geven in mijn lijden. Ik geloof, dat Hij mij een broeder kan geven, die mij steunt. Ik geloof, dat Hij mijn wezen kan doordringen. Karl Rahner sj
Meer lezen

"Vertrouwen in de liefde, eerder dan in mijn eigen zieligheid" - Vertrouwen (3/6)

Afbeelding
Voor de glossy LFK schreef ik een overweging over vertrouwen. In deze serie bied ienkele uittreksels aan. (3/6) Er is gradatie in vertrouwen. Het kleine kind dat voor het eerst fietst ziet met zijn eigen ogen dat papa of mama naast hem staat. Als ik mij kwetsbaar opstel tegenover een vriendin dan zie ik haar aanwezigheid, hoor ik haar stem, zie ik haar ogen en heb ik de precieze herinnering van haar voorbije woorden en daden. Er is nog wel risico. Maar er is tegelijk een stevig en betrouwbaar vangnet dat het makkelijker maakt om de sprong in het onbekende te wagen. Sommigen gaan wel heel ver in dat vertrouwen. Onlangs leerde ik Stefan kennen. Stefan is een Amsterdammer die enkele jaren geleden een hoge dwarslaesie kreeg. Van het ene ogenblik op het andere was alles beneden zijn hoofd verlamd. Zes maanden later ging Stefan opnieuw zelfstandig wonen, in een aangepaste woning. Nochtans was hij, volgens de regels van de geneeskunde, eigenlijk veroordeeld was om voortaan enkel n
Meer lezen

Heilig Hart van Jezus - waarover gaat dat eigenlijk

Afbeelding
Een korte uitleg door Nikolaas Sintobin sj over wat we vandaag kunnen leren uit de eeuwenoude devotie tot het Heilig Hart van Jezus? Dit kan in onze geseculariseerde wereld heel ver van mijn bed lijken. Of net niet. Het spreekt namelijk over de tedere liefde en zorg van onze God voor elk van ons, in het bijzonder als we het moeilijk hebben.
Meer lezen

Wat een stervende vrouw me leerde over dankbaarheid - Mijmering van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
  Mijn moeder overleed meer dan 20 jaar geleden aan de vreselijke A.L.S.. De laatste letters die ze met onze hulp op een alfabetkaart aanwees waren MERCI. Deze reactie ontving ik enkele dagen geleden op een blogje dat ik schreef over dankbaarheid. Ik werd er stil en blij van. Ook dankbaar. Wat een genade als je, na wat ongetwijfeld een lange lijdensweg was, je aardse leven zo mag eindigen. Wat een toegangsdeur naar de volheid van leven. Dankbaarheid is niet iets waar je zomaar voor kiest. Het is een genade die je ontvangt. Je kan er aan meewerken. Oefening baart kunst. Dat geldt in het bijzonder voor het gebed dat dankbaarheid heet. Danken betekent dat je Gods werkzame aanwezigheid weet op te merken. Dat je in de hectiek van het leven steeds weer aandacht geeft aan wat je blij, vertrouwvol of energiek maakt en dat in verband brengt met de Bron van alle leven.   Wie hier een gewoonte van maakt leert ook kleine rimpelingetjes van dankbaarheid op het spoor komen. Die zijn belangrijker dan
Meer lezen

Sacramentsdag: Rahner over wie Jezus eigenlijk is

Afbeelding
In 1978 publiceerde Karl Rahner sj zijn intussen vermaarde « Brief van Ignatius aan jezuïeten van nu ». In dit essay van enkele tientallen bladzijden kruipt Rahner in de huid en pen van Ignatius en levert hij mijmeringen over wat het kan betekenen om vandaag jezuïet te zijn. Op Sacramentsdag een stukje van Rahner over Jezus. Voor mij was sedert mijn bekering Jezus zonder meer degene in wie God zich naar de wereld en naar mij boog. In die beweging van God is de onbegrijpelijkheid van het zuivere geheim geheel aanwezig en komt de mens tot zijn eigen volheid. De uniciteit van Jezus, de noodzaak Hem in een beperkte schat van voorvallen en woorden te zoeken, met het doel in dit kleine de oneindigheid te vinden van het onuitsprekelijke geheim, heeft mij nooit gestoord. De reis naar Palestina stelde ik mij werkelijk voor als een reis naar God in wie geen wegen zijn. En niet ik, maar jullie zijn onnozel en oppervlakkig, als jullie menen dat mijn verlangen naar het Heilig Land bijna vi
Meer lezen

"Wijselijk onwetend" luisteren naar de Geest - Hoe Ignatius onderscheidde

Afbeelding
  Deze dagen neem ik deel aan een congres in Manresa, een plaatsje niet ver van Barcelona. Kort na zijn herstel, verbleef Ignatius hier een jaar. Hier begon hij zijn Geestelijke Oefeningen te schrijven. Graag deel ik me jou onderstaand getuigenis van Jeroen Nadal sj, de jezuïet die jaren later de secretaris werd van Ignatius. Hij beschrijft erin hoe Ignatius van Loyola onderscheidde.  Ignatius volgde de Geest, zonder Hem voorbij te steken; zo werd hij zachtjes geleid naar het onbekende; en langzaamaan opende zich voor hem de weg die hij wijselijk onwetend ging, zijn hart eenvoudig gericht op Christus.
Meer lezen

Een God die één en ook drie is. hoe moet je dat in Godsnaam verstaan? - Een uitleg door Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Waar of niet waar? “ Het eigene van christenen is dat ze geloven in God .” Als ik een precies antwoord wil geven op de vraag naar de eigenheid van het christelijk  geloof moet ik zeggen “ niet waar ”. Uiteraard geloven christenen in God. Maar het godsgeloof is niet het eigene van de christenen. Dat geloof in de ene God delen we namelijk  met de andere monotheïstische godsdiensten. Wat is dan wel het eigene aan de christenen? Dat we geloven in Jezus Christus? Dit is een stap in de goede richting. En wel een belangrijke. Maar het is nog onvolledig. Het eigene van ons christenen is dat we geloven in de Drieëne God: Vader, Zoon en Geest. De kern, het absolute hart van het christelijke dogma is het dogma van de Triniteit. Eigenlijk is het christelijke dogma heel beperkt. Alles samen niet meer dan enkele bladzijden. Er is ongeveer 1000 jaar aan gewerkt door duizenden theologen, de kerkvaders genoemd. Het zijn geen gebeden, laat staan gedichten. Het gaat over uiterst bondige kapstokk
Meer lezen