Hoe de ignatiaanse traditie aanreiken aan mensen die God niet (wensen te) kennen


Onderstaande vraag werd me onlangs gesteld. Het is een vraag waar ik  zelf ook bijna dagelijks mee worstel. Ik deel ze graag met jou.

"Altijd ben ik opnieuw onder de indruk van de rijkdom en de kracht van het Ignatiaanse erfgoed. Na al die jaren blijft het me echt verrassen en blijft het klinken als nieuw. En altijd kom ik vrijwel onmiddellijk bij een verlangen dat sterker lijkt te worden doorheen de jaren: hoe breng je deze rijkdom bij hen die –excuseer dat ik het zo zwart wit en kort door de bocht formuleer- van God noch gebod weten. Ook in hen en voor hen spreekt Hij, ook al hebben ze zelf voor Hem geen naam en als dusdanig nauwelijks aandacht.

Toen hij uit de boot stapte, zag hij een grote menigte en voelde medelijden met hen, omdat ze leken op schapen zonder herder, en hij onderwees hen langdurig (Mc.6.34). Die zin komt dan altijd in me op.

Ik denk dan aan zovele jonge mensen, aan mijn collega's, aan mijn medereizigers op de bus. Hoe kan je spreken over God en vanuit Zijn leven zonder Hem te noemen? Hoe kan je iets van Hem laten proeven op een manier die deze mensen raakt en blij maakt? Deze vraag houdt me al jaren bezig. Ik voel me sterk met deze mensen verbonden zonder dat ik die verbondenheid echt goed kan plaatsen of verklaren. Ik merk alleen dat mijn hart altijd weer naar hen uitgaat, meer dan naar pakweg de leden van de EO of naar geëngageerde kerkgangers, ook al heb ik uiteraard niets tegen dat publiek.  

Maar ik weet niet echt wat te doen met deze ’innerlijke beweging’ . Soms denk ik dat ik mezelf iets wijs maak of het overroep, maar eigenlijk kan ik er niet naast kijken of voelen. Wat ik ermee aan moet is niet zo duidelijk."

Reacties

catharina zei…
ik blijf de ongelovige Thomas. mijn credo is altijd: eerst zien dan geloven. ik neem niets klakkeloos aan.
Unknown zei…
Thomas, waarvan u denkt dat hij ongelovig was, omdat hij pas geloofde toen hij Jezus zag, was zeker niet minder gelovig dan de andere apostelen. Die geloofden ook pas toen ze Hem zagen, ze geloofden de vrouwen niet: Het leek de apostelen onzin wat de vrouwen zeiden, en ze geloofden hen niet. Want zij hadden de Schrift nog niet begrepen, die zegt dat hij uit de dood moest opstaan. Jezus zei tegen Thomas:‘Geloof je omdat je me gezien hebt? Hoe gelukkig zijn zij die geloven zonder te zien!’ En dat zijn wij...
Unknown zei…
De vraag stellen;wie is God voor hen? Hoe denken zij over God? Is Hij de man met lange baard en mantel die aan de hemel staat of is Hij een geheel aan waarden? Is Hij liefde, respect,dankbaar, vergevensgezind
God gebeurt! God gebeurt elke moment van de dag,elke moment heeft er iemand lief elk moment is er iemand dankbaar enz.Men kan God of IK ZAL ER ZIJN VOOR U elk moment voelen in mensen die waarden als hierboven beschreven staan respecteren.
Het gaat er eigenlijk beetje om hoe je die vraag interpreteert, denk ik
Anoniem zei…
"Waar het hart van vol is, loopt de mond van over." Ik vermoed dat er niets mis is als je vertelt over wie je lief is. Belangrijk lijkt me hoe je verhaal binnenkomt bij de ander die "van god noch gebod weet". Hem willen overtuigen,willen missioneren... kan een omgekeerd effect geven. En van wie je weet dat hij niet wil horen over God, kan je zijn houding beter ook respecteren.
Het eerlijk verhaal / getuigenis van iemand kan het hart van de ander raken. Is het een gepaste houding om de vraag te stellen of je zelf geraakt wil worden door het verhaal van de ander?
Je stelt je uiteraard wel kwetsbaar op. Het is ook goed om dat te beseffen.
Unknown zei…
Wat ik hierboven berichtte is slechts mijn mening he,ik heb ook respect voor de mening van anderen. Er staat niet dat iedereen mijn mening hoeft te delen. Dat ik me kwetsbaar opstel door mijn mening te kennen te geven, weet ik en ik heb er ook geen probleem mee,ik ben me er bewust van. Een mens mag zijn kwetsbaarheid tonen daar is niks mis mee, het is een uiting van menselijkheid.
Anoniem zei…
de SCHRIFT (HET N.T.) moest nog worden geschreven.
Anoniem zei…
Wat wil God mij zeggen doorheen zij die Hem niet kennen?Is Hij ook daar niet verborgen?Wil Hij zich niet op een andere manier laten kennen?Is medelijden wel terecht?
Ingrid Hoet.
Ik ervaar dat je met degene die God afwijzen toch in gesprek en verbinding kunt blijven door God niet te noemen maar de verbinding te maken met 'heb jezelf lief als een ander' en 'doe een ander niet wat gij niet wilt dat u geschiedt'. Is er uberhaupt een verschil tussen het zoeken naar God of op zoek naar 'God in jezelf'?

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj